(κάτι παλιό κι απαίδευτο)Βράδυ και μια γεύση τσιγάρου στη γλώσσα. Όσο μπουσουλάει ο καιρός, όσο ξεθωριάζουν οι λύπες και τα μπαλόνια του έρωτα σκάνε στη τροπόφαιρα, τόσο αισθάνομαι πως ίσως καλύτερα που ρθαν έτσι τα πράματα. Να βγει τ' όνομά σου απ' το στόμα μου, ύστερα από τόσο έντονους πόνους στο στομάχι, για να μπει κάποιο άλλο. Μπουρδέλο η ψυχή. Ανοίγει τα μπούτια της σε όποιον της χαμογελάσει. Κι ας λέει ότι φοβάται μην πληγωθεί. Ενθουσιάζεται. Δίνει και ξαναδίνει. Το παίζει δυνατή. Δε κρατάει τίποτα κρυμμένο. Μα οι ψυχές οι τσίγκινες ακούνε τη βροχή σαν κλάμα που διαβρώνει το κράμα, κι ανοίγει τρύπες. Κι ενώ οι αρτηρίες στην αρχή μουλιάζουν, ύστερα πνίγονται. Με πιο λίγα λογάκια, όταν το παίζεις δυνατός ενώ δεν είσαι, μένεις αβοήθητος στο τέλος. Η Λία μου γραψε: "Keep trying. You have a lot of potential." Ίσως και να ναι αλήθεια, μα και πού στο διάτανο το είδε με τόσα βλέφαρα σφαλιστά μπροστά της; Το καλύτερο βέβαια το χε πει ο Μάρκος πριν 2-3 χρόνια αγανακτισμένος με τις κατόψεις σπιτιών που του πήγαινα:"Δεν έχεις καθόλου υπομονή, μα επιμένεις. Τώρα, γιατί και πώς, ο Θεός κι η ψυχή σου!" Και αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά πόσο πολύ αλλάζει κι αντιστρέφεται ο μέσα μας καθρέφτης στα μάτια των άλλων. Μη με ρωτάς τί είναι πιο ορθό-καθρέφτης ή μάτια; Αλλά και πάλι τα μάτια δεν είναι ο καθρέφτης της ψυχής; Μες στο κεφάλι μας έχουμε το χάλι μας, παραφράζοντας τραγούδι της Τάνιας. Δε πρέπει να με καταλαβαίνεις. Ούτε εγώ εμένα. Ένα λιλιπούτειο κόκκινο κουβάρι οι σκέψεις μου.
