in retrospect

O Αντώνης ήταν αυτό που λέμε ωραίος. Ψηλός, γεροδεμένος, γεμάτος αυτοπεποιθήση. Κοινωνικός, και έτοιμος να βοηθήσει τον καθένα. Όμως είχε ένα ελάττωμα που δεν αντέχω ποτέ στους άλλους: την επίδειξη. Είτε πρόκειται για λεφτά, είτε για... εκατοστά. Ε, ο Αντώνης ήταν περήφανος για το δεύτερο και μίλαγε άνετα για τις σεξουαλικές του επιδόσεις μπροστά στον οποιονδήποτε. Κάθε φορά ερχότανε με μελανιές στον λαιμό και γρατζουνιές στα μπράτσα. Πεδίο μάχης το σώμα του. Δεν ντρεπότανε κι η γλώσσα του ροδάνι. Τις μέρες που είχε ραντεβού ερχότανε σε εμάς παρφουμαρισμένος, στολισμένος και το μάτι να παίζει στα θηλυκά. Μας περιέγραφε πώς έριχνε τις γκόμενες στα πάρτυ της Φιλοσοφικής και πως συντόνιζε τις παράνομες συναντήσεις του. Απορώ ακόμα με τον εαυτό μου πώς συγκρατιόμουνα και δεν κοπάναγα τα βιβλία στο κεφάλι του.
Κάποια στιγμή ο Αντώνης άλλαξε... Έγινε λιγομίλητος. Δεν κοίταζε κανέναν και απορροφημένος σκάλιζε κύκλους και σπείρες. Οι μελανιές εξαφανίστηκαν και όλοι χάσαμε τις ενδείξεις πως ο Αντώνης είχε περάσει καλά το προηγούμενο βράδυ. Κάνεις δεν ήξερε τίποτε. Τον ρωτάγαμε τι έχει, πού βγαίνει τα βράδια, τι πίνει και κατάντησε έτσι. Δε μίλαγε. Τα φεγγάρια περνούσαν. Τα γέλια κυλάγανε μες στη κουβέντα, μα ο Αντώνης ούτε μια παρένθεση...Η καθηγήτρια δεν άντεξε άλλο. Θύμωσε με την τόση αδιαφορία, χτύπησε το χέρι στο θρανίο, σήκωσε το κεφάλι του Αντώνη ψηλά και ήταν έτοιμη να χώσει φως και καρφίτσες στα μάτια του μπας και μας πει κάτι. Ξεψυχισμένα μουρμούρισε...
"Την ερωτεύτηκα"