"Υπάρχει ένας θερμοσίφωνας στην πόλη πάντα αναμμένος"

Μια δύναμη πάνω από τις δικές μου αδυναμίες με προστάζει να κουβαλώ βότσαλα στο στόμα. Δε φταίει ο καιρός. Είναι πάνω από μένα, σου λέω...
Ώρες-ώρες κάτι μου τσιμπάει τη καρδιά και με κάνει να ματώνω. Και δεν είναι τα προβλήματα που κατά καιρός ξεβράζει η θάλασσα και ύστερα τα παίρνει πάλι μακριά. Είναι κάτι άλλο. Απροσδιόριστο. Λέξεις, σημεία στίξεως, αράδες, εικόνες, καθρέφτες μου φράζουν τις αρτηρίες και γω απλά πρέπει να ξανασηκωθώ το πρωί. "... και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις..."(Τ.Λειβαδίτης-Βιολί για Μονόχειρα). Μα, μην είμαστε άδικοι...Όχι μόνο για να πονέσεις, αλλά και για να γελάσεις, να ανοίξεις βλέφαρα, αγκαλιές και χείλια.
Ώρες- ώρες, φοβάμαι μην η φράση σου είναι προφητεία και με πιάνω να ανοίγω τα βλέφαρα πιο πολύ, να ψαχουλεύω για σημάδια και ρυτίδες που σα σημαίες θα ανεμίζουν τη μοναξιά που όρισες σαν το μοναδικό μου σύντροφο. Μα, και τι στο διάτανο ξέρεις εσύ;
Μάλλον τίποτα.
"Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα"
Παραμονές Πρωτοχρονιάς σε ένα φιλικό σπίτι, ένας πνευματιστής σε στιγμή ευφροσύνης μου πε πως φέτος θα παντρευτώ... Μάλλον τα πνεύματα του κράταγαν μούτρα που μέθυσε δίχως να τα κεράσει και γέμισαν το μυαλό του με σουρεαλιστικές εικόνες. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί έρχονται Χριστούγεννα και γω δεν προλαβαίνω να ράψω νυφικό.