Βραδιές ανελέητες. Η Λυδία στο Funked κρατά σιντί και μοιράζει αστειάκια. Αισθάνομαι άσχημα που δε μπορώ να γελάσω. Μου φαίνονται χαζοί βερμπαλισμοί τα λόγια της. Τουλάχιστο μπορώ να θαυμάσω την ετοιμότητά της στις ατάκες δεκαπεντάχρονων και τα κοτσίδια των μαλλιών της. Αλλάζω κανάλι. Σήριαλ στο ένα, σήριαλ στο άλλο και η νετ ακόμα ειδήσεις. Στο σταρ λένε για μια γάτα που χτίστηκε μέσα στο μπετόν και έπρεπε να γκρεμίσουν ολόκληρο τον τοίχο για να δει ξανά η γάτα το φως του ήλιου! Σουρεάλ καταστάσεις με χροιά θανάτου.Μα μήπως κι εμείς δεν βρισκόμαστε μέσα σ' έναν τοίχο; Παλεύουμε να κουνηθούμε μα τα τούβλα δεξιά κι αριστερά μας εμποδίζουν. Παλεύουμε να αναπνεύσουμε μα το οξυγόνο όλο και λιγοστεύει. Παλεύουμε να δούμε μα το σκοτάδι βάφει το μέλλον μαύρο.
Και την ξέρεις τη λύση. Όπως την ήξερε και η γάτα. Να φωνάξεις, να μιλήσεις, να γρατζουνίσεις αυτόν τον άσχετο που σ' έκλεισε μέσα σε μπετά. Κι αν το λάθος είναι δικό σου, πάλι δε δικαιολογείσαι να αφεθείς σε θάνατο από ασφυξία ή από καλλιτεχνική κλειστοφοβία. Αυτός ο τοίχος δεν είναι για να στολιστεί με πίνακες από τη gallery Lefakis ούτε για να στηρίζει πιάτα. Αυτός ο τοίχος χτίστηκε για να τον σπάσεις. Και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το καταφέρεις, τόσο το καλύτερο. Αν όχι, ξέρεις, ανθρωπάκι μου, πόσες δυνάμεις θα σκορπίσεις απλά ζωγραφίζοντας στο μυαλό σου τί υπάρχει εκεί έξω;
