Οι ομορφιές και οι μυρωδιές του Σεπτέμβρη...
Η μαρμελάδα σύκο, οι πρώτοι καπουτσίνοι με την κανέλλα και τα κομματάκια σοκολάτας υγείας να λιώνουν νωχελικά μέσα στο ζεστό ρόφημα, τα μπλε και μωβ σύγνεφα που "κουρτινιάζουν" τον ουρανό, ο Περίδης στο δίσκο "Καλή σου μέρα αν ξυπνάς", τα γιασεμάκια που ακόμα μπουμπουκίζουν, η μυρωδιά του χώματος, η υγρασία που κατσαρώνει τα μαλλιά, η εικόνα ενός εφηβικού σου φλερτ να πλανιέται με στολή αξιωματικού στις γειτονιές σας, και φυσικά οι πρώτες μακρυμάνικες μπλουζίτσες...
Βέβαια, αν σκάσεις μύτη στη σχολή σου με μακρυμάνικη μπλουζίτσα σε εξεταστική Σεπτεμβρίου, κάνεις μπαμ από χιλιόμετρα ότι έχεις κάνει όλο το βιβλίο σκονάκια...Τι κακό και αυτό με τα σκονάκια; Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να τα ανοίξω κατά τη διάρκεια εξέτασης...Με μεγαλύτερη άνεση θα απλώσω το βιβλίο ορθά πλατιά στα γόνατα και θα επενδυθώ σε ένα ατελείωτο copy-paste, παρά να βγάλω ένα κούτσικο χαρτάκι με γραμματοσειρές χιλιοστών.Αισθάνομαι ότι η Γκεστάπο έχει τοποθετήσει χιλιάδες κάμερες, χιλιάδες τσιπ και με παρακολουθεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις εξ' άλλου, οι επιτηρητές είναι εκπαιδευμένοι για μικρά πράματα... Και στη τελική, σκέφτομαι και το άλλο. Άμα θες να αντιγράψεις, κάντο με large και εντυπωσιακό τρόπο. Έτσι ανοίγω το βιβλίο και κανείς δε με παίρνει χαμπάρι. Άλλες φορές πάλι, αν δεν έχω αξιωθεί να συγκεντρωθώ και να διαβάσω, το ρίχνω στις σάλτσες. Μπορώ να σου ξεπετάξω δύο κόλλες αναφοράς χωρίς να έχω καμία επίγνωση του θέματος. (Το παράδειγμα είναι πρόσφατο). Και κατά έναν περίεργο τρόπο, οι βαθμοί αυτής της τακτικής είναι πολύ καλύτεροι από το να επιδεικνύομαι στις πολιτιστικές αξίες κι επιρροές της Βυζαντινής Τέχνης ή στις λατρευτικές χρήσεις των εδωλίων.Μυστήρια πράματα...
Κατά τ' άλλα, αυτά τα τελευταία φεγγάρια άκουσα και δυο τραγούδια που μου έκαναν εντύπωση. Το πρώτο της Ραλλίας με το κλασσικό στίχο "εγώ για σένα θα πέθαινα" και το άλλο της Ευσταθίας με τον άλλον κλασσικό στίχο πια: "χωρίς εσένα ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό...". Ξέρω καλά τους λόγους που έγιναν επιτυχίες αυτά τα δυο καψούρικα τραγούδια. Και είναι ωραία δεμένα με τη μουσική. Όμως, σε παρακαλώ, μη τα πιστέψεις, μη μπεις στο τριπάκι τους γιατί άντε να με βγάλω από εκεί ύστερα. Να μη δεχτείς ποτέ, μάτια μου, να πεις σε κάποια ψυχή ότι χωρίς αυτόν είσαι ένα τίποτα...Αυτά δεν ισχύουν. Ο κάθε άνθρωπος από μόνος του είναι μια μονάδα και μονάδα θα παραμείνει μέχρι το Τέλος. Όλα τα άλλα τύπου "ψάχνω-τ' άλλο-μου-μισό" ή το "χωρίς-εσένα-τίποτα" είναι ουτοπίες ή για να το πω πιο ρομαντικά όνειρα θερινής νυκτός... Μονάδα, λοιπόν. Με δυο χέρια, δυο πόδια, δυο μάτια πηγάδια και μια καρδιά σα βενζινάδικο. Και οι αγάπες σου, επίσης, μονάδες θα είναι. Όσο και να προσπαθήσεις επί ματαίω να ενσωματωθείς μέσα τους... Το λέει ωραία κι ο Τσαγκαρουσιάνος: «Από κοντά, ο εραστής είναι κι αυτός ένας σάκος από λύμφη, κοκάλα και αίμα. Από μακριά χιλιάδες γαλλικά μυθιστορήματα.».
Βέβαια, θα είναι μεγάλος μάγκας αν βρεθεί κάποιος και ανατρέψει τις θεωρίες μου περί μισού και τετάρτου...
Μέχρι τότες χορεύω πάνω στους στίχους του Αγγέλακα: "σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ..."
