Πόσα σαξόφωνα, πόσες φυσαρμόνικες, λες, να πνίγηκαν; Άραγε να γράφονται πιο μελωδικά τραγούδια για τον πόνο και τις πίκρες, τώρα που η υγρασία τους μούλιασε τα κόκαλα; Εδώ και μια βδομάδα δε μου ξεκολλά απ' το μυαλό η εικόνα του προέδρου της πολιτείας Τζέφερσον. Να λέει το "σκάστε!" και να κλαίει. Νομίζω θα τον φάνε λάχανο. Γιατί άμα εσύ είχες τα κότσια να πεις "σκάστε, ηλίθιοι, και φέρτε βοήθεια!" σε παγκόσμιο κανάλι, κι αυτοί με τη σειρά τους δε θα έχουνε καμιά ενοχή να σου βιάσουν γυναίκα και παιδιά. Αλλά καλά έκανε. Μας ταρακούνησε. Όχι ότι θα κάνω κάτι. Αλλά για να το βουλώνω πιο συχνά, όταν η αχαριστία και η αεργία μου θα παίζουν πασιέντζες. Και μια μαμά-Μπους περήφανη με τη διαπίστωσή της πως τα φτωχά ανθρωπάκια περνάνε πολύ καλύτερα στο Τέξας απ' ότι στην Ορλεάνη.
---
Άμα είσαι ροκάκι που σέβεται τον εαυτό του, ναι είμαστε και απ' αυτά, αξίζει να δεις έστω και μια φορά τους Raining Pleasure. Να χτυπηθείς και να χορέψεις. Και η Πασπαλά με ικανότητες απίστευτης μετάλλαξης. Από το Ηρώδειο, στο Light my fire και τούμπαλιν. Λαχταρώ, λύκε, να πάω σε μια ντίσκο του 70...και φυσικά όχι για να αισθανθώ Στάθης Ψάλτης. Θα με πας;
Αστειεύομαι.
Σε μια φάση ο Νίκος, σ' αυτό τ' όνομα νομίζω ακούει ο τραγουδιάρης, λέει: "αγκαλιάστε αυτούς που αγαπάτε" και η Ρεαλίστρια άρχισε τις αγκαλιές και τις σαχλαμαρίτσες. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σε συγκινούν τόσο πολύ, ίσως με ανούσια για κάποιους άλλους πράματα, που μετακομίζουν την καρδιά σου 10 βήματα παραπάνω και της χτίζουν καινούργιο σπιτάκι για να κατοικίσει. Και άμα συνεχίζουν έτσι, ανηφοριά που θα πηγαίνει, κάποια στιγμή θα γίνει ένα με τα χείλη. Όπως κι όταν κάποιος σου σφυρίζει ένα: "ο Θεός να σε φυλάει" και σε αφήνει σε αδράνεια. Όχι γιατί στο στόμα σου μπουκώνει η λέξη "Θεός" αλλά το "σε" και το "φυλάει".Εξάλλου ο Θεός είναι μια τόσο πολυσήμαντη έννοια, που δεν τολμάς να πεις ότι είναι σημαίνον. Μόνο σημαινόμενα. Κάποια πράματα έχουν μεγαλύτερη γλύκα όταν γίνονται γλυκόπικρα.
---
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πόσα χώματα μπορούν να χωρέσουν ανάμεσα σε δυο συναυλίες. Και μόνο η βέρα μπορεί να γίνει ένα καινούργιο μέγεθος μέτρησης του χρόνου και των αξιών. Κατάλαβα μάλλον και κείνο το στίχο που λέει: "στη φόρεσα βέρα, στο δάχτυλο να σε πονάει". Καπνίζονται τα μέσα μου, και μόνο στα μπαλκόνια υπάρχουν πλακάκια για να γιασεμιστούμε. Η φρίκη που ήταν κολλημένη σε κείνους τους τοίχους, τώρα σα βδέλλα ακουμπάει πάνω στις γάμπες μου και καταπίνει όλο το αίμα και το χρώμα μου. Τρομάζω. Πάλι σήμερα είδα το ίδιο όνειρο που με ξύπνησε κλαμένη. Πιο κοντινοί μου άνθρωποι σε σκηνές αποσύνθεσης. Το μαξιλάρι μες στα αλάτια και όλο το πρωινό η ταχυπαλμία μου να χτυπά κατοστάρια. Τα ίδια και η μάνα μου. Εγώ να κλαίω μες στα σκοτάδια για τον δικό της θάνατο και αυτή με τη σειρά να βλέπει τη δικιά της μάνα αναστημένη. Δε μπορώ να διακρίνω τί είναι πιο τρομαχτικό και τί σε πικραίνει περισσότερο. Σ' αυτό το σπίτι αγριεύουμε μόνο από όνειρα. Πρέπει να μάθω να ζω με αυτόν το φόβο. Κάποια στιγμή όλοι θα πάρουν το χαρτί πορείας τους και κανένα δάκρυ δεν θα συγκινήσει το βαρκάρη...
Όλοι γυρεύουμε ησυχία κι έναν άνθρωπο που θα καταλαβαίνει τα πάντα. Να μας κάνει να γελούμε και όλη η ζωή να τσουλήσει σαν μια αστυνομική κωμωδία...Και κυρίως να νοιώθει, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει. Όπως στης μαντάμ-Σουσούς. Με τα πασουμάκια της σουλάτσαρε στα ξύλινα δώματα, έφτιαχνε τα χαρτάκια στα μαλλιά της ώσπου να γίνουν μπουκλέ και περιφρονητικά πέταγε στον Παναγιωτάκη ένα: "Λαϊκέ τύπε! Ανυψώσου λιγάκι!". Κι ο Παναγιωτάκης απαντούσε: "Τι σου συμβαίνει, ζαργάνα μου;" και μέχρι να φτάσει στο δεύτερο άλφα, τα μέλια είχαν ήδη στάξει στο πάτωμα και τα μυρμηγκάκια στήνανε τσιμπούσι.
