Content

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2005

Ανοιχτά της Νύχτας



Έτρωγες μούρα κι έτρεχες
παιδί σε περιβόλι μυρωδάτο
με μια βιασύνη φυσική,
όπως πηγή που τρέχει,
σε περιβόλι φως φεγγάρι.
Και φώτιζες( ή μήπως σκέπαζες;)
με το κορμί το φόρεμά σου.
Κι ήταν ο ήλιος της αυγής
προκλητικά υψωμένος
κι υπαίτιος για μια τεράστια
σφαγή από ανοιγμένες παπαρούνες.

Έτρωγες ρώγες κι έτρεχες
παιδί σε περιβόλι αρωμάτων
με μια βιασύνη αφ' εαυτής,
και με το τρέξιμο τ' αδιάκοπο
τρωτή, ταυτίστηκες
και στην ελεύθερη βιασύνη
χωρίς δεσμούς ανοίχτηκες.
Όπως του Rilke η ανεμώνα,
ανοίχτηκε τόσο πολύ τη μέρα,
ώστε δε μπόρεσε τη νύχτα
τα πέταλα να ξανακλείσει.


Νίκος Αντωνάτος

4 σπόροι:

0comments says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2005 11:35:00 π.μ. είπε...

Αν κανείς αναζητήσειτην ομορφιά (και τη ματαιότητά της) θα τη βρει σε τέτοιες λέξεις και εικόνες

PsyxiatroZ says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 08, 2005 2:53:00 μ.μ. είπε...

Tο blog σου είναι πολύ ωραίο. Τα σχόλια είναι περιττά. Οι φωτογραφίες μου αρέσουν πάρα πολύ. Αυτά... :)

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 09, 2005 2:49:00 μ.μ. είπε...

Σκέφτομαι κι εγώ αυτούς τους στίχους του ποιήματος συχνά-πυκνά και άκρη δε βγάζω.Ή μάλλον βγάζω αλλά είναι λίγο τραγική. Μου θυμίζει άνθρωπο που βιάζεται να ζήσει πράματα, τα ζει και ύστερα αντιλαμβανομένης της ματαιότητας των πραγμάτων που έζησε, δεν αντέχει και στεναχωριέται?
Ή όπως λέει ο Λειβαδίτης :

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος.
Να μοιάζει με τους άλλους.
Και είναι στιγμές
που το κατoρθώνει.
Όμως τις νύχτες
δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Οι μεγάλες φτερούγες
του δε χωράνε
μέσα στον ύπνο.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Ι (Βιολέτες για μια εποχή)

#Σκορπίνα, είμαι καλά! Σήμερα έδωσα το προτελευταίο μου μάθημα, με τον τίτλο Οπτική Επικοινωνία(...), στο αυτοκίνητο άκουσα τον τελευταίο δίσκο του Κιάμου, τρισάθλιο!!!, και στάνιαρα :ρ
Αναρωτιέμαι, ποιο σημείο σε έκανε να αναρωτηθείς για τη στεναχώρια μου, αλήθεια!
Τόσες εικόνες και δεν κατάφερα να ξελογιάσω άνθρωπο;;; :D
Σ’ ευχαριστώ που ρωτάς, να σαι καλά.

araxtos says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 09, 2005 4:06:00 μ.μ. είπε...

Εγώ, πάλι, κατάλαβα ότι υπάρχουν μονόδρομοι.
Που δεν έχουν επιστροφή.

Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον ψυχίατρο.
Όλλες ωραίες οι φωτογραφίες.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers