Content

Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005

What remains...


Βυθισμένη μέσα στην αδράνεια του Αυγούστου διαβάζω βιβλία.Και όταν βρίσκω κάποια φράση που φωτογραφίζει τη ζωή μου ,τη κάνω ρήση και ύστερα ποστ-ιτ στο πίσω μέρος του μυαλού.
Στο απόλυτο τίποτα.Τις προάλλες πέρασε γανωματής.Τα μάτια των γονιών μου έλαμψαν και χάρηκαν γεμίζοντας μικρές ρυτιδούλες κάτω απ'τα βλέφαρα.Διαφορετικές αναμνήσεις μέσα σε μία εικόνα.Κάποια στιγμή από τα δικά τους στενά,στίς δικές τους γειτονιές,θα περασε ένας φτωχός ανθρωπάκος,κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου,και θα φώναζε:" Γάαανωματηηής΄.Όλες οι αναμνήσεις των ανθρώπων κατά βάση είναι οι ίδιες.
Προχτές στη ταβέρνα ήπια αρκετούτσικα.Είχε κοπεί το ρεύμα από τη πόλη και μεις κάτω απ'τη συκιά προσπαθούσαμε να ψηλαφίσουμε τις γαρίδες σαγανάκι.Και να μη φυσά κουνούπι.Και να πίνω κι άλλο.Και απ'το ράδιο να ακούγεται αυτό: "Τι γίνεται ο άνθρωπος μετά το πέρασμα του;"...Και δε μου φάνηκε καθόλου μελαγχολικό.Και δε θα μου φαινόταν καθόλου σουρεάλ να σηκωνότανε ένα ζευγαράκι να χορέψει ταγκό στο πλακώστροτο της ταβέρνας.Και το αφεντικό να φέρνει τις λάμπες υγραερίου από τη βάρκα του.Και "στην υγειά μας!".
Είναι δύσκολο καλοκαίρι αυτό.Το κουβαλώ και στεναχωριέμαι κάθε φεγγάρι. Όμως τέτοιες στιγμές θέλω να θυμάμαι.Σιγά σιγά,μετά τις γρατζουνιές,θα αρχίσουν και οι μεγάλες αναχωρήσεις.Σιγά-σιγά θα μας πλησιάσουν.Τουλάχιστον να χουμε τη δύναμη να ξεσκίζουμε τα δύχτια της μελαγχολίας.

Στη χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας,χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστιση καμιά
είμαι δυνατός κι όμως δύναμη δεν έχω,
ουτ'εξουσία
τίποτα δε μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.
Κερδίζω σ'όλα κι όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει,στο Θεό λέω Καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω φοβάμαι πως θα πέσω.

Fran?ois Villon(1460)

4 σπόροι:

Unknown says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2005 5:14:00 μ.μ. είπε...

είναι δύσκολο αυτό το καλοκαίρι αλλά πού θα πάει θα μας κάτσει και μας... ;)

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 05, 2005 11:23:00 π.μ. είπε...

θα περιμένω:)

GB says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2005 4:28:00 μ.μ. είπε...

Only the stones remains...

το θείο τραγί says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005 8:27:00 μ.μ. είπε...

Εγώ δεν μελαγχόλησα καθόλου μ' αυτό το κείμενο. Μάλλον βρήκα τα νερά μου.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers