Content

Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2005

φύλλα ξερά σε κόκκινα φλυτζάνια


Η ώρα είναι περασμένη.Περασμένη κι η ζωή;Ή μάλλον μια περαστική;
Ουφ!Πάλι μπλέχτηκα σε χαζούς συνειρμούς...να με συμπαθάς.
Ψυχανεμίζομαι ότι τα ζόρια του Αυγούστου θα εξαχνιστούν με τα πρώτα βρεγμένα χώματα.Όχι ματωμένα. Τώρα που πάει κι η Μοσχολιού θα χουν άλλη γλύκα τα τραγούδια.
Έχω το χούι να πατάω ξερά φύλλα.Μου αρέσει ο ήχος της...συντριβής τους.Μη γελάς!Δεν το λέω εκδικητικά...Αλλά είναι περασμένη η ώρα και δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς.
Έχω και μια συμβουλή να σου δώσω...Όταν τα σημαινόμενα είναι πολλά και δε τ'αντέχεις,να σηκώνεσαι να φεύγεις.Κάποιοι γυρολόγοι λένε πως αν είσαι σε δίλλημα και δε ξέρεις τι στο καλό θες να κάνεις με την κουρελιασμένη ζωή σου,ακολούθα τα σημάδια που είναι ,λένε,πάντα δίπλα σου...Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα...Κατά την θεωρία του υποκειμενισμού,θα θεωρήσω "σημάδι" αυτό που βολεύει εμένα.Αυτό που το ξεροκέφαλο πείσμα μου θέλει να πράξει και απλά το εμποδίζουν οι καταστάσεις."Σημάδι" θα ταν να πέσει μπρος σου ένα πιάνο μαζί με τον πιανίστα και όχι ένα κόκκινο φυλλαράκι ,που θα σου θυμίζει έναν καφέ που ήπιατε σε κόκκινα φλυτζάνια.Έτσι;Συμπάθα με,αλλά τί να σου κάνει ένα μυαλό μουντζούρα;

5 σπόροι:

το θείο τραγί says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2005 1:37:00 μ.μ. είπε...

Μουντζούρα με τόσα χρώματα; Δεν νομίζω.

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2005 2:05:00 μ.μ. είπε...

Άμυνα, αγαπητέ μου,...άμυνα.:ρ
Μπορείς να χαράξεις μουντζούρες με όλες τις αποχρώσεις χρωμάτων.
Να 'σαι καλά:)

το θείο τραγί says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005 8:32:00 μ.μ. είπε...

Διαβασα και το What remains, πιό κάτω.΄Κι άφησα σχόλιο εκεί.

(Μόνο όταν πληκτρολογείς, θ' αφήνεις ένα κενό μετά από κάθε σημείο στίξης. Οχι πρίν. Πέφτει καλύτερα το μάτι και γλυστρά στο κείμενο... Ο ίδιος εγώ).

το θείο τραγί says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005 8:34:00 μ.μ. είπε...

Δε νομίζω να είσαι κι εσύ καμμιά φοιτήτρια εξωτερικού και να με μαλώσεις για το "άτσαλον" στις λίστες μου...

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Αυγούστου 20, 2005 5:43:00 μ.μ. είπε...

Μην ανησυχείς, είμαι εγχώριας παραγωγής...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers