Content

Δευτέρα, Αυγούστου 08, 2005

"Ουδ' όλπιζα, ουδ' ανήμενα, τα αυτιά μου ότι σ' ακούσα"


Όταν τα μαλλιά σου αρχίζουν να μυρίζουν ροδάκινο και το μόνο που βλέπεις μπρος σου είναι θάλασσες και κότες,αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως είσαι σε διακοπές. Τυλίγομαι σε μια κουβέρτα γαλήνης,ίσως και αδράνειας,και το μυαλό ξαπλώνει να κοιμάται.
Τις προάλλες παραγγείλαμε ξύλα.1,5 τόνο.Πιαστήκανε τα χέρια μας να κουβαλάμε όλον τον ελαιώνα της περιοχής.Και πέρναγαν οι γείτονες όξω απ'το σπίτι.Κοιτούσαν με ερευνητικό υφάκι,αναρωτιόντουσαν: «Πόσο λές να να τους πήρε ο Χ;»,και έλεγαν: «Καλό χειμώνα».Ύστερα σκεφτικοί,μην τους ρίξει ο μάστορας όταν έρθει η ώρα ν'αγοράσουν κι εκείνοι, έφευγαν να συνεχίσουν τη καθημερινή βόλτα.Δυο τετράγωνα πάνω,δυό κάτω.Έτσι τους είπε ο γιατρός.Για τη καρδιά,λέει ,είναι καλό.Είναι σκληρή η ύπαιθρος.Ακόμα δε νομίζω να έχω τα κότσια να ζήσω έτσι.Ίσως και να χάνω.
Πάλι αισθάνομαι περίεργα.Και ας είμαι εδώ πιο ήρεμη απ'ότι στην Αθήνα.Στην Αθήνα με πανικοβάλλει η σκέψη πως όλα μπορούν να συμβούν αλλά δε συμβαίνουν.Ενώ εδώ έχω την ψευδαίσθηση πως η απόσταση είναι αυτή που κρατά τα γεγονότα,τους ανθρώπους και τις ζωές μακριά.Με ηρεμεί αυτή η απόσταση κι ας πήζω στις ίδιες μονότονες σκέψεις κάθε βράδυ. Και όμως μόνο όταν είσαι μοναχός σου και μακριά από όλα ανακαλύπτεις πως η γη είναι στρογγυλή,άντε λίγο πλακουτσωτή.Με τα λόγια των άλλων μπλέκεσαι.Όλοι έχουμε τις εξηγήσεις μας κι όλοι είμαστε καλοί...Όχι πως όταν είσαι μοναχός σου,ξάφνου οι άλλοι γίνονται τέρατα που σε κατασπαράζουν,αλλά όταν είσαι μοναχός σου δίνεις στον εαυτό σου την πραγματική του υπόσταση...είτε τον εξυψώνεις γιατί μπρος στους άλλους δεν κατάφερες να ορθοποδήσεις,είτε τον μαστιγώνεις με ενοχές για τις μαλακίες που έκανε. Στιγμές εξάλλου είναι αυτές.Τη μια αισθάνεσαι Καίσαρας και την άλλη κάτι σε πιάνει να κάψεις τη Ρώμη. Όπως στιγμές ήταν κι εκείνες οι χειμωνιάτικες συντροφιές που δεν ήταν για να μείνουν,οι φιλίες που χάθηκαν και κείνο το τζιτζίκι που τελικά ζευγάρωσε και σταμάτησε το μεσημέρι να μας ζαλίζει με τα βουητά του.

5 σπόροι:

nikitas says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 09, 2005 11:29:00 μ.μ. είπε...

autes tis meres eimai ligo kriomenos kai me pireto diabazo to blog sou kai to brisko poli omorfo kai alithino (xoris pireto tha sou mia alli mera :) )

kai si na sai kala
tha se diabazo kai tha sou xamogelo

το θείο τραγί says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 10, 2005 6:22:00 μ.μ. είπε...

Βλέπω ποιότητα, αγαπητή Παπαρούνα, κι αυτό με εμπνέει...

Καλήν συνέχεια.

Unknown says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 11, 2005 12:09:00 π.μ. είπε...

σε ζηλεύω και δεν σε ζηλεύω... θα ήθελα και δεν θα ήθελα... είναι αλήθεια ότι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις δυνάμεις σου και τη μία είσαι Καίσαρας την άλλη ρακοσυλλέκτης... αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι σου στέλνω το καλύτερό μου χαμόγελο ;)

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Αυγούστου 13, 2005 6:15:00 μ.μ. είπε...

#Νικήτα,περαστικά!Μ'αρέσουν πολύ τα σκίτσα σου.
#Θείο Τράγι,νομίζω ότι υπερβάλλετε περί ποιότητας.Εδώ απλά προσπαθώ να ξεμπλέξω τις σκέψεις μου.
#Πνεύμα του Δρόμου: :)))

GerasimosGR says:
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 11:28:00 π.μ. είπε...

πιστεύω πως όταν είσαι μόνος σου, αρχίζεις να βλέπεις έστω και αργά, ορισμένες φορές, τι φταίει σ' εσένα. Τι σε περιμένει εκεί έξω. Τις ικανότητες σου, τα θέλω που μπορείς με λίγο θάρρος, να γίνουν πραγματικότητα. Να πεις μόνο με την μορφή σου ή και το βλέμμα, τι είσαι.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers