Content

Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2005

Bang bang

(η φωτογραφία δικιά μου,oh yes!)

Η στεναχώρια χάνεται προς τα πάνω σαν τους υδρατμούς στο καφέ. Δε κλαίω, μα συνεχίζω να τυραννιέμαι. Θέλω και δε θέλω. Θέλω να επιστρέψω αλλά ξέρω πως άμα αλλάζεις ονόματα και οδό, η επιστροφή θα είναι το λάθος μονοπάτι. Φοβάμαι, μάτια μου, τις άλλες καταστάσεις. Τις παρόμοιες που θα μου φέρει η ζωή. Και όλοι τότε θα μιλάνε για αγάπες, για αλληλεγγύη, για ευγένεια, για όλα αυτά τέλος πάντων τα θεωρητικά που για λίγο σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στην κορυφή του τροχού στο λουνα πάρκ κι έχεις μπρος σου πιάτο την Αττική.
Προσπαθώ να χωρέσω τη ζωή μου σε μια παρομοίωση. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι παραλληλισμοί, οι παρομοιώσεις και όλη αυτή η εναγώνια ανάγκη μου να εκφραστώ διαφορετικά από τους άλλους. Θα πεις μαλακίες, αλλά αυτή η κωλοματαιοδοξία μου με σπρώχνει να συνεχίσω...Ακόμα και στην πιο σκληρή στιγμή, απαριθμώ τα καλά μου για να συνεχίσω,να μην το βάζω κάτω. Οι παρηγοριές που λέγαμε... Και όλοι σήμερα μιλάνε για την αγάπη, μα δεν τολμώ να ανταποδώσω. Όχι γιατί "διαφέρω". Το ένστικτο μού κολλά ένα μεγάλο Χ στα χείλια και δε μ'αφήνει να πάρω ανάσα. Ξέρω ανθρώπους που ψελλίζουν τη λέξη "αγάπη" με δέος και σεβασμό, που τα φωνήεντα μπουκώνουν στο στόμα τους. Μα όταν κλείνονται στις σχέσεις τους πετάνε βελάκια σε φωτογραφίες και βάζουν στοιχήματα ποιανού το μάτι θα πετύχουνε. Άμα γουστάρεις να μιλάς για την αγάπη, να έχεις τη μαγκιά και να στήνεις όλους τους γνωστούς, τους φίλους, τους εχθρούς απέναντί σου.Τότε άρχισε να μιλάς χριστιανικά και άνοιξε μια αγκαλιά για να χωθούν όλοι. Όσοι θέλουν...Κι εγώ πεύτω στο τριπάκι. Δε με βγάζω απ' έξω. Και θα συνεχίσω να τα κάνω γιατί δεν είμαι καλός άνθρωπος...Απλά κάνω καλές αυτό-κριτικές. Λίγο πολύ όλοι είμαστε σαν την Τζένη των Πειρατών. Αφήνουμε να μας γαμήσουν, τους παίρνουμε όλα τα λεφτά και στο τέλος από το πουθενά σκάει ένα μαύρο καράβι με πειρατές που θα κόψει το κώλο αυτονών που μας πήδηξαν. Τη μοναδική αγάπη που δέχομαι είναι η αγάπη της μάνας. Καμιά άλλη δεν είναι τόσο άδολη,τόσο αρχέγονη και τόσο μυστήρια. Όλα τ'άλλα είναι παπαριές μικροεγωϊστών.

7 σπόροι:

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 26, 2005 12:44:00 μ.μ. είπε...

"Ενα στυλατο υπεκφευγειν ειστε συνεχεια.Οπαδοι ενος νεου μιζεραμπιλισμου εν αγνοια σας.Καταλαβαινω οτι η "τσαλακωμενη ποζα" σας βοηθαει κατα καποιο τροπο να επιβιωσετε σε μια γκριζα και αντι-ηρωικη εποχη αλλα θαπρεπε καποιος να σας πει πως η ζωη ειναι πολυ ευπαθης κοπελα μου για οποιαδηποτε ποζα χαμου"
...Και όμως δε θα κατάλαβεις μου φαίνεται πόσο συμφωνώ με το ποστ σου και πόσο γίνεται πράξη κάθε μέρα.Να τα χώνεις πάντα έτσι γιατί ξεχνιόμαστε.
Αν και το κομμάτι με την αγάπη το παρερμήνευσες τελείως...Δεν είπα ότι δεν υπάρχει αγάπη τριγύρω ή ότι δεν μπορώ να την νοιώσω.Στα λόγια κολλάω απλώς.Σε αυτούς που μιλάνε για την αγάπη,δίχως να συμπεριλαμβάνουν μέσα της και όλα εκείνα ή εκείνους που σκότωσαν.Η αγάπη,κατ'εμέ,είναι κάτι καθολικό και βαρύ.Είναι η αθωότητα της μητρικής αγάπης που τα εξατμίζει όλα αυτά.
Να σαι καλά & ευχαριστώ για την επίσκεψη.

υ.γ.Δε μ'αρέσει καθόλου η Σύλβια Πλαθ.Προτιμώ το ρόλο του ποιητή που πρώτα πολεμά στη ζωή του.

Λακης Φουρουκλας says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 26, 2005 3:11:00 μ.μ. είπε...

"δεν είμαι καλός άνθρωπος...Απλά κάνω καλές αυτό-κριτικές". Αυτή η ατάκα είναι όλα τα λεφτά, αλλά γενικά συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα γράφεις.

nikitas says:
at: Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005 12:57:00 μ.μ. είπε...

θα συνεχίσω να τα κάνω γιατί δεν είμαι καλός άνθρωπος...Απλά κάνω καλές αυτό-κριτικές

giati piezeis toso poli ton eauto sou? (ase me na gino dikigoros tou diabolou)

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 30, 2005 8:24:00 μ.μ. είπε...

Νικήτα,τον πιέζω γιατί έτσι μου πρέπει.

CD says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005 6:48:00 μ.μ. είπε...

ωραίο το κειμενό σας και θα συμφωνήσω με την τελευταία σας φράση...πόση αλήθεια εμπερικλείει???!!!αυτο το ποστ γραφτηκε ενώ κάθομαι υπερώρια και σκεφτόμενη το τραγούδι των r.e.m -bang bang and blame...θα τον φάω τον παππού-manager που μου λέει ειρωνικά :εδώ θα κοιμηθείς απόψε... Το κερατόοοο μου...

λεμόνι δίχως όνειρα says:
at: Σάββατο, Σεπτεμβρίου 03, 2005 9:36:00 μ.μ. είπε...

Πιστεύω ότι η κυνικότητα είναι μια παιδική ασθένεια. Αν την περάσεις μικρός/η, την ξεπερνάς με ευκολία.

Αν την κολλήσεις σε μεγάλη ηλικία, είναι πιο δύσκολο να την ξεπεράσεις, πόσο μάλλον χωρίς να σου αφήσει κουσούρι.

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 10:16:00 μ.μ. είπε...

ελπίζω να την ξεπεράσω, αν και ο όρος παιδική ηλικία είναι λιγουλάκι ρευστός...:ρ

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers