Content

Σάββατο, Ιουλίου 23, 2005

"Θα χάσω είχα πει "

Λέω να κόψω τις μαλακίες.
Αυτές τις μέρες το μυαλό σαν σβούρα τριγυρνά γύρω από γρατζουνιές και ματαιωμένα ταξίδια.Έλεγα πως θα ξεζουμιστώ στις σκέψεις κατακαλόκαιρα μπας και βρω τον μινώταυρο.Όλοι μεγαλώνουμε και σε όλους οι ψυχές αρχίζουν και μικραίνουν.Ώσπου,λίγο πριν το θάνατο ξεχύνονται όλοι οι χυμοί,όλα τα αρώματα και όλες οι συγγνώμες που χρωστάμε.Σε νεκρούς και ζωντανούς.

Και εκεί που είσαι έτοιμος να μπείς στο φούρνο για ψωμί,βλέπεις δυό-τρία παιδιά να παίζουν και να ισορροπούν πάνω σε κάγκελα, ασυναίσθητα για την αυριανή τους μοίρα.Και αυθορμήτως σου βγαίνει ένα:"θέλω κι εγώ ένα τέτοιο"...και ας είσαι ακόμα και συ "ένα τέτοιο".Και δεν είναι μητρικό ένστικτο που ξυπνά.Είναι μια καθαρά εγωκεντρική σκέψη που σίγουρα θα γίνει και πράξη σε λίγα χρόνια:να μάθεις να σε έχουν ανάγκη.Πλάσματα σίγουρα πιο αδύναμα από σένα και αύριο πιο δυνατά εκπαιδευμένα όμως να μην κατέχουν το ταλέντο της λήθης.

Θα ήθελα,μάτια μου,να ρθεις και να πετάξεις στον αέρα ένα:"πες μου τί σε πολεμάει".Και γω να σου κάνω πέντε γκριμάτσες απανωτά,να γελάσω για να τονίσω τις ασκήμιες μου και να φύγω σφυρίζοντας.Και δε θα ναι μόνο η αντίδραση στους ρομαντισμούς που θα μ'οδηγήσει εκεί,αλλά κυρίως το γεγονός ότι δεν ξέρω αν έχω την απάντηση.Δεν είναι μιζέρια.Άλλωστε όπως διάβασα και πρόσφατα:"στη ζωή σου θα γελάσεις αναλόγως με το πόσο έχεις κλάψει".Και μπορώ με άνεση να γελάσω και να νοιώσω πλούσια σα...παπαρούνα.
Όμως,να μωρέ,ώρες-ώρες βλέπω τον κλόουν να ξεπήδα.Όχι αυτόν που κάνει γκριμάτσες και πεύτει από καρέκλες.Αλλά κείνον που ναι στο καμαρίνι μοναχός του και κλαίει.Πολλές φορές έχω πει ότι θα χάσω,κι άλλες τόσες έχω αισθανθεί την αυταπάτη της αποδοχής από τους άλλους σαν επίτευγμα ευτυχίας.Η θάλασσα όμως όλα τα ξεσκαρτίζει.Βάζει αλάτι στις γρατζουνιές,ξεβράζει τα κούτσουρα που δεν ήταν για να μείνουν σώα και σου γλύφει τα πόδια σα σκύλος πιστός.
Άλλωστε άμα έχεις καταφέρει μία φορά στη ζωή σου να διαβείς κακοτράχαλους δρόμους,όλα τα υπόλοιπα είναι αμμουδιές...

1 σπόροι:

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005 10:32:00 π.μ. είπε...

Όχι,δε συνηθίζεται και γι'αυτό τρώμε τα μούτρα μας κάθε φορά.
Αλλά υπάρχει πάντα αυτός ο μηχανισμός άμυνας του οργανισμού που μαθαίνει κάτι από το κάθε λάθος,την κάθε δύσκολη κατάσταση,ώστε την επόμενη φορά να αντιδράσει καλύτερα.Και κυρίως να αντιδράσει πριν πατήσει τη μπανανοφλουδα...χμ,ή το αγγούρι:Ρ!
να σαι καλά...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers