Αστέρια με λεπίδες

Καλός άνθρωπος. Κακός άνθρωπος. Η Β. μονολογεί: «Να μάθουμε να είμαστε δυνατοί». «Δυνατοί και Καλοί άνθρωποι» σκέφτομαι. Τρέχουν μέσα στα μάτια μας βομβαρδισμένα τοπία, λόγια σφαίρες και τίτλοι κρότοι. Εργασιακοί χώροι με φιλοσοφία του μίσους. Κάτω από το ποντίκι κρύβονται ξυράφια. Δεν είναι πάντα σαφείς οι λόγοι που κάποιος θέλει να σου φάει το βασιλιά. Απλά σ' τον τρώει. Έτσι, γιατί μπορεί κι επιδιώκει να το μάθεις. Στα χέρια κάποιων η καλλιέργεια του φόβου αποτελεί το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Ηδονίζονται μαθαίνοντάς σου την υποταγή.

Υπάρχουν άπειροι τρόποι να φτιάξεις ένα όπλο. Χάζευα τις προάλλες φωτογραφίες από το μουσείο των νίντζα. Ξέρω κόσμο που τα βράδια καίει τη σκέψη του καταστρώνοντας τέτοιου είδους όπλα. Με φοβίζει μη γίνουμε κι εμείς ένα με αυτήν την παραφροσύνη. Έπειτα από μια ανελέητη πισωμαχαιριά, λαχταράς, έστω και στιγμιαία, να πετάξεις όλο χάρη ένα αστέρι με λεπίδες. Να σκίσει τις ριπές του αέρα και να καρφωθεί στο λάπτοπ του απέναντι. Να μάθει κι αυτός να σε φοβάται. Δυνατός αντίπαλος, άξιος. Οφθαλμός αντί οφθαλμού και τα ρέστα. Ξαφνικά όλα τα χριστιανικά κατάλοιπα, όλη η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο γίνονται μαύρο σκηνικό εκδίκησης. Πεδίο μάχης φτιαγμένο με αιχμηρές σιωπές, άγρια βλέμματα και βομβαρδισμούς συκοφαντίας. Παύεις να είσαι καλός άνθρωπος. Σε καταστολή η καλοσύνη, η κατανόηση. Μία και μόνο σκέψη μπορεί να σε κάνει μισάνθρωπο.

Έστω και νοητά γίνεσαι ένα με αυτά τα ζοφερά πλάσματα που στοχεύουν σε εύνοιες ρίχνοντας λάσπη και λύματα πάνω σε άλλους. Στην αρχή απορείς με εκείνους. Δε γίνεται! Η αλληλεγγύη; Πού είναι η αλληλεγγύη; Αυτή η εποχή ήθελε αγάπη, όχι δαγκωνιά στο μπράτσο. Ύστερα αφρίζουν στο στόμα σου οι βρισιές, ενώ τεράστια μπαλόνια γεμίζουν τα γραφεία με αφορισμούς και κατάρες. Και θες αέρα, αλλά δεν έχεις άλλον αέρα. Το μένος που σου εκφενδόνισαν βρήκε κούτελο και πλέον είσαι ένας από αυτους: Κακός άνθρωπος. Καις τα βράδια σου σε σχέδια εξόντωσης.

Αλλά δε σου βγαίνουν. Σφήνα οι ενοχές, χαλάνε το πλάνο. Σου παίρνει πολλή ώρα να φτιάξεις ένα όπλο, σε βρίσκει ο ύπνος μη μπορώντας να εξοστρακίσεις την οργή σου, αλλά ούτε και να τη μετατρέψεις σε μίσος. Στοίβες τα βιβλία ψυχολογίας, στριμωγμένες φράσεις του Μπουσκάλια πεταρίζουν στο κεφάλι σου. Το μένος δε γίνεται να είναι πανδαιμία, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Αν ρίξεις έστω κι ένα αστέρι με λεπίδες, μπορεί να νικήσεις τον αντίπαλο, αλλά μέσα σου έχεις μπλοκάρει όλους τους μηχανισμούς αγάπης. Κι αυτοί οι μηχανισμοί έχουν δυσεύρετα ανταλλακτικά.

Στον άνθρωπο-δολοπλόκο η μόνη εκδίκηση που αξίζει είναι ο οίκτος. Οίκτος, γιατί κάποτε αποκαλωδιώθηκε με την αγάπη και δεν υπάρχει κουμπί αναίρεσης.

Πρώτη Δημοσίευση στο DocTV