"τα τρωτά απορρίπτονται"

Σύσφιξη ονείρων. Ένα συρματάκι αρχίζει κι αγκαλιάζει τα μπράτσα, τους μηρούς, τους γοφούς. Σε φέρνει βόλτα, δεύτερος γύρος, δεύτερη αγκαλιά, πιο σφιχτή, στα 10 λεπτά έχεις γίνει φιόγκος και αριστοτεχνικώς κρεμιέσαι ανάποδα από ένα δέντρο. Σύσφιξη ονείρων. Ξερνάς αστρόσκονη, καρδούλες πέφτουν στο χώμα, πιο σφιχτά το σύρμα εκτοπίζει το δέρμα. Φτάνει κόκκαλο.

Η λογική πάνω απ'όλα. Εκλογικεύεις το πρόβλημα. Το βάζεις μπουγάδα, ζαρώνει, το κρεμάς, στεγνώνει, το σιδερώνεις και μυρωδάτο πίσω στη ντουλάπα. Μετά από λίγες μέρες ξεχειλωμένο και βρώμικο πεταμένο μπροστά σου. 

Τα όνειρα δεν έχουν θέση. Ρετρό πολυτέλειες. Τώρα κοιτάς την επιβιώση. Γραπώνεσαι από κείνα που σου δίνουν ζωή, λεφτά, και προσαρμόζεσαι. Άλλες δουλειές και άλλοι χώροι.  Παντού τσακωμοί. Με σένα ή χωρίς. Πετάμε πινέζες ο ένας στον άλλον. Κι ας χτίζουν κάστρα στο κομοδίνο τα βιβλία ψυχολογίας. Προσπαθείς να λειάνεις τα νύχια για να μην τα μπήξεις. Στους άλλους ή πάνω σου.

Οι δρόμοι ανάστατοι. Θιγμένοι. Αφίσες σε στήλους της Δεη. Προεκλογικές παρλάτες και ρυτίδες. Σαν ένα "Δώσε ρεύμα", μα σε χαλασμένη μηχανή. Ειρωνία. Μικρές ομάδες κινητοποιούνται. Αλληλεγγύη. Μικρά ψάρακια σε ενυδρείο. Όμορφα και λαμπερά. Ανάγκαία συνθήκη του ανθρώπου να πιστεύει στα όμορφα αντί να πιάνει το εξάσφαιρο. 

Κάπως όμως, κάπως πρέπει να εφεύρεις το όνειρο ξανά. Να γίνεις εσύ η αλλαγή και να μάθεις την αγάπη. Θολούρα στα λόγια, αμυντικοί μηχανισμοί, και άκαμπτα δάχτυλα.

Κάπως όμως, κάπως θα ξαναεφεύρουμε την αστρόσκονη. Με τους άλλους ή χωρίς.

υ.γ ..τον τρόπο ψάχνω