"Δισεκατομμύρια γνώμες με ζαλίζουν..."

Με διπλωμένα τα δάχτυλα από σακούλες σούπερ μάρκετ, γυρνάς στην πόρτα το κλειδί ενώ στο μυαλό σου εξακοντίζονται προς πάσα κατεύθυνση χιλιάδες σφαιρίδια σκέψεων.

Κι είναι ένα κλικ να μπεις στο σπίτι σου, ένα κλικ για να φας, να πιεις, να κοιμηθείς, ένα κλικ για να ρίξει πάλι ο ήλιος τις αχτίνες του...

Κι είναι ένα κλικ·

και το σπίτι σου από σωσίβιο μετατρέπεται σε σπίτι κάποιου άλλου. Αλλιώς: διάρρηξη. Γαμώτο!

Κοιτάζεις έντρομος, ο φόβος σε γραπώνει κι ένας πανικός του τώρα τα χάσαμε όλα. Σακούλες κατρακυλούν στις σκάλες. Η ακαταστασία· ανατιναγμένη βόμβα στα τετραγωνικά. Θύματα κάτι ανάστατα κουτιά χρυσαφικών, ράφια σπασμένα, μια μαύρη τσάντα παραρριχτή. Ρούχα ξεχύνονται απ' τις ντουλάπες. Το χάος φέρνει χάος. Λίγα λεπτά και το οικείο γίνεται βρώμικο και ξένο. Βρισιές στέκονται κάτω από τη γλώσσα σου.

Το 100 λέει τα τυπικά του, η σήμανση άλλη μέρα θα ρθει, αποτυπώματα αλλωνών, πατημασιές αλλωνών κολλημένες στα μάρμαρα, και πώς να πρωτοψάξεις αυτά που έχουν χαθεί. Και δεν κλαις τόσο εκείνη την καδένα, όσο την παραβίαση, την παρακολούθηση, το προσωπικό που καταπατάται ασεβώς κι αφήνει πίσω λάσπη. Εκείνο το φάντασμα, που γυρνά με μαεστρία και ψάχνει τί αξίζει να αρπάξει, σκυλεύει τις νύχτες σου και σού χαλάει τ' όνειρο. Σα μιαν άλλη εκδοχή του Δεν χωράς πουθενά.

Η τιβί επικύρωσε το μικρό σου δράμα. 16 ληστείες και 249 κλοπές την ημέρα. Σε ρίχνει αμαχητί στον καναπέ με την τελευταία κουταλιά ενημέρωσης. Οι τύποι της σήμανσης βρίσκουν αποτυπώματα αυτιού στην πόρτα και συ μένεις μαλάκας. Κάποιος ακούει την ησυχία των τοίχων σου για να μπουκάρει ανενόχλητος.

Μονολογείς. Το χάος φέρνει χάος, η κρίση γεννά βία, η βία γεννά εγκληματικότητα, κι η εγκληματικότητα φέρνει λεφτά. Μαθαίνεις τα νέα συστήματα, ρουφάς τη γνώση για να μην ξαναεκτεθείς. Κλειδαριές τύπου ωμέγα, θωρακισμένες πόρτες, κρυφοί συναγερμοί, μικροκάμερες. Μπάτζετ ολόκληρο ξεκληρίζεται για να οχυρωθεί η ηρεμία σου...Κι όση περισσότερη θες, τόσο πιο ακριβά θα την πληρώσεις.

(foto: f/64 Manifesto)