Content

Τετάρτη, Μαΐου 05, 2010

προσωπικές οπτασίες;

("Struggle"- Robert Demachy)

Μολότοφ ξεπετάγονται από την οθόνη. Θρύψαλλα τα πίξελ, καρφίτσες μπήγονται στα μάτια. Καπνοί, σκόνη κι άδικο. Ο κόσμος γέμισε σκουλήκια και το πιο απάνθρωπο μέσα μας. Αν ο θάνατος είναι η πιο μεγάλη κατακραυγή γιατί ποτέ δεν σταμάτησε; Δεν πιστεύω ούτε σε μια σπίθα συλλογικού οράματος. Η επανάσταση είναι μέσα σου.
Πορείες. Ο ένας περπατά δίπλα στον άλλον ενώ ταυτόχρονα τού δαγκώνει το μπράτσο. Η επανάσταση είναι μέσα σου.
Δεν συκγχέω την ανάγκη έκφρασης της απελπισίας με τα επεισόδια. Μοντέρνα κατοχή ζούμε, καλό μου. Αλλά ένας πυρήνας πώς να κάνει τη δουλειά του όταν τα άτομα συγκρούονται
;
Ηδονή αιμοβόρα, γυαλίζει στο μάτι ο θάνατος του διπλανού σου. Σαν να βλέπεις σπλατεριά αγκυροβολημένος στο καναπέ σου και να φτύνεις τα κουκούτσια..
Αυτός ο κόσμος δεν θα στρίψει ούτε μία μοίρα όταν το δέντρο της συμπόνιας έχει κοπεί σύριζα.

10 σπόροι:

k* says:
at: Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010 10:31:00 π.μ. είπε...

PES TA XRYSOSTOMH, DEN THA ALLAKSOUME POTE. PAS ELLHN VARVAROS. MAS EXW SIXATHEI.

mamma says:
at: Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010 10:58:00 μ.μ. είπε...

Μαζί σου.

©huck says:
at: Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010 11:46:00 μ.μ. είπε...

πολύ όμορφο!!
και συμφωνώ σε όλα εκτός από εκεί που λες ότι δεν πιστεύεις γενικά στις πορείες..
στα επεισόδια δεν πιστεύω αλλά στις πορείες ναι
πως θα τη πολεμήσουμε την κατοχή αν δεν βγει ο λαός στο δρόμο
και δεν σου λέω για τις πορείες που μαζεύονται 200 αριστεροί (κυρίως φοιτητές) και άλλοι 50 "αναρχικοί"
σου λέω για τις εργατικές, όπως ήταν αυτή της 5/5 ακόμα και αν αμαυρώθηκε από τη δολοφονία των τριών ανθρώπων που τίποτα δεν είχε να κάνει όμως με την πραγματική πορεία

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Μαΐου 22, 2010 1:20:00 π.μ. είπε...

καλησπερα :)

το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό που λες. Προσπαθώ να μην είμαι απόλυτη, και ίσως να τα βλέπω πιο πεσσιμιστικά τα πραματα. Αλλά πώς δύναται μια πορεία να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων όταν δεν υπάρχει παιδεία και συμπόνια; Πώς γίνεται να κατέβω στην πορεία και να αλλάξω τα πράματα όταν την προηγούμενη ακριβώς στιγμή έχω παρκάρει το αμάξι μου σε χώρους αναπήρων, έχω βρίσει χίλιους δυο συνοδηγούς, ή έχω -καλή ώρα- πέσει σε φοροδιαφυγες; Πώς γίνεται μια πορεία να αλλάξει τα πράματα όταν πάω και ψηφίζω τους ίδιους πολιτικούς και μετα τους μουτζώνω για να νοιώθω πιο έξυπνη; Έχω την αίσθηση πως οι πορείες απλά προσφέρουν μια επιφανειακή ικανοποιήση στο εγώ μας ότι δν έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε..
Πιστεύω ότι οι έλληνες πρέπει πρώτα να αλλαξουν σε προσωπικό επίπεδο και μετά θα αλλάξει και το σύνολο. Πρέπει να ξαναδιδαχτούμε τις λέξεις ανθρωπιά, συμπόνια, δικαιοσύνη και ηθική.

©huck says:
at: Σάββατο, Μαΐου 22, 2010 2:07:00 π.μ. είπε...

δεν πιστεύω πως τα ζητήματα που θέτεις είναι αντιπαραθετικά..
δηλαδή σίγουρα μπορεί κάποιος να έχει μουτζώσει και να χει βρίσει και να μην έχει και τη πιο σωστή διαπαιδαγώγηση αλλά αποκλύεις κάποιον από τον αγώνα;
ακόμα και ο πιο άξεστος για μένα είναι σύντροφος όταν απέναντί μου βρίσκεται ο πολιτικός με τα 5 πτυχία τα 10 αυτοκίνητα και τα 15 σπίτια
και σίγουρα προτιμά τον άξεστο
δεν νομίζω πως η πορεία είναι επίδειξη πολιτισμού..ο πολιτισμός είναι ένα άλλο θέμα
αλλά όταν σου στερούν θεμελιώδη δικαιώματα, κατακτήσεις αιώνων που επιτεύχθηκαν μέσα από αιματηρούς αγώνες...τότε όχι απλά πρέπει, αλλά έχεις υποχρέωση να αγωνιστείς γι αυτούς
και μπορεί σε άλλες περιόδους οι πορείες να ναι πιο διακοσμητικές αλέα σήμερα; οι σημερινές πορείες για εμένα είναι από τις πιο ουσιώδεις τις μεταπολίτευσης..σίγουρα πιο ουσιώδεις από αυτές του Δεκέμβρη του 2009..γιατί τότε υπήρχε η αγανάκτηση, υπήρχε ο κόσμος αλλά δεν υπήρχε ξεκάθαρο διακύβευμα
σήμερα ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο όχι απλά για να πει δεν μ'αρέσει η κατάσταση έτσι γενικά αλλά έχει πολύ συγκεκριμένα αιτήματα
τώρα το γεγονός ότι οι ίδιοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ κ ΝΔ τώρα τους μουτζώνουν για μένα δεν είναι υποκρισία αλλά αντανακλά το αδιέξοδο του σύγχρονου καπιταλιστικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου αλλά αυτή είναι μια τελείως διαφορετική συζήτηση
πάντως δεν είναι και όλοι οι πασόκοι εργατοπατέρες..υπάρχει και η βάση που για μένα από το αν καταφέρεις να πάρεις τη βάση του ΠΑΣΟΚ στον αγώνα θα τον κρίνει σε μεγάλο βαθμό
(δες μια συνέντευξη που έχω στο blog μου του Πέτρου Παπακωνσταντίνου που πιστεύω τα λέει αρκετά καλά γι αυτό το ζήτημα)
τώρα να σου εγγυηθώ πως με τις πορείες θα καταφέρεις κάτι δεν μπορώ, αλλά απ την άλλη με το να κάτσεις σπίτι σου σίγουρα δεν θα καταφέρεις
ένας παλιός σύντροφος κάποτε είχε πει: «σίγουρα έχεις δικαίωμα να χάσεις, αυτό που δεν έχεις δικαίωμα είναι να μην αγωνιστείς»

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010 1:18:00 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα, συγγνώμη μου άργησα να σου απαντήσω αλλά έτρεχα αυτές τις μέρες.

Δεν αποκλείω κανέναν από τον αγώνα και ούτε καν το μυαλό μου πήγε σε φραγκάτους και μή. Ούτε ακυρώνω κανέναν που πηγαίνει στις πορείες. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι για να κατέβεις στην πορεία, πρέπει πρώτα να έχεις βαθιά ριζωμένα μέσα σου και άλλα πράματα, πέρα από οργή και αγανάκτηση. Δεν θεωρώ την πορεία το πρώτο στάδιο έκφρασης της οργής και απαίτησης για αλλαγή των καταστάσεων. Αυτό ειναι το δεύτερο. Το πρώτο είναι σε προσωπικό επίπεδο. Να κάνεις την προσωπική σου επανάσταση.

Όταν μιλώ για παιδεία εννοώ ότι υπάρχει ένα βήμα, πολύ σημαντικό για μένα, πριν κατέβεις στην πορεία. Να μάθουμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι. Όταν μεγαλώνουμε και μας μπολιάζουν με το πώς να να ενισχύεις τον έγωισμό σου, να κοιτάς την πάρτη σου, και να παίρνεις πάντα αυτό που θες ακόμα κι αν ο τρόπος δν είναι σωστός, πώς μια πορεία μετά μπορεί να αλλάξει τα πράματα ή εμένα τον ίδιο;
Γίνεται συνέχεια μια σειρά μικρών λαθών από κάθε άνθρωπο, που όταν κάνουμε τη σούμα, όλη η κοινωνία μπατάρει.
Ένα βήμα πριν την πορεία, υπάρχει η εκπαίδευση του να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ίσως ακούγεται γενικό, αλλά δεν είναι. Το βλέπεις, το βλέπω καθημερινά. Και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο..
Την παρακολούθησα τη συνέντευξη και έχεις δίκιο, είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Συμφωνώ σε πολλά σημεία.
Δούλευα πριν κανα χρόνο σε μια δημόσια υπηρεσία. Αισθανόμουν ότι είχα μπαρκάρει σε ένα καράβι που βούλιαζε.
Το κάθε μέλος, μαζί με τον καπετάνιο, άνοιγε τρύπες στο καράβι για να περάσει την ώρα του. Στο τέλος, είτε τσακωνόντουσαν μεταξύ τους είτε έβριζαν τον "καπετάνιο" που το πλοίο μπατάρει, είτε έβριζαν το σύστημα.
Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω;

©huck says:
at: Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010 1:52:00 μ.μ. είπε...

ναι κατάλαβα πως το θέτεις..
απλά εγώ θεωρώ πως η διαπαιδαγώγηση είναι σημαντική για την αλλαγή αλλά όχι και απαραίτητος παράγοντας για τη συμμετοχή στη πορεία και δεν αποκλείει την επιτυχία μιας πορείας
δηλαδή σίγουρα ένας αγώνας με ισχυρό υπόβαθρο και βάσεις είναι πολύ καλύτερος αλλά και ένας αγώνας με ένα μόνο διακύβευμα ανεξαρτήτως από το αν γίνεται από άτομα με παιδεία και ιδεολογία ή οχι ή απλά από άτομα που ξέρουν πως αν δεν τον κάνουν απλά δεν θα χουν να φάνε αύριο (τόσο εγωιστικά και απλά) για μένα είναι ευγενής αγώνας εφόσον και το διακύβευμα είναι ευγενές.
δηλαδή και τα ίδια τα άτομα που άνοιξαν, για μένα τις τρύπες έχουν δικαίωμα να εξεγερθούν εφόσον έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, και να προσπαθήσουν να το αλλάξουν
πάντως δεν πιστεύω ότι στην ελληνική κοινωνία/δημόσιο/... οι πολίτες είναι αυτοί που ανοίγουν τις τρύπες...μάλλον κάποιες πρόκες και αγγίδες βγάζουν απ το κατάστρωμα, άλλοι είναι αυτοί που αφαιρούν ολόκληρα σανίδια

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Μαΐου 29, 2010 7:20:00 μ.μ. είπε...

"Είναι ο κόσμος δύσκολη γραφή
που όλο σβήνεται,
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή,
τίποτα δεν γίνεται."

:)

Red Zoo says:
at: Σάββατο, Ιουνίου 12, 2010 12:40:00 μ.μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Red Zoo says:
at: Σάββατο, Ιουνίου 12, 2010 12:44:00 μ.μ. είπε...

"πώς δύναται μια πορεία να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων όταν δεν υπάρχει παιδεία και συμπόνια;
οι πορείες απλά προσφέρουν μια επιφανειακή ικανοποιήση στο εγώ μας"
γιατι αν υπηρχε παιδεια αυτοι που αποφασιζουν-αποφασιζαν θα παιρναν 1%
και μην ξεχναμε τις επιρροες αυτων: τους τρεντυ ποπ σκυλαδες με την τεραστια δυναμη στην γλωσσα
γιατι αν υπηρχε παιδεια ολοι αυτοι οι δηθεν τσε γκεβαρες που μολις πιασουν την καλη μην τους ειδατε και μην τους απαντησατε δεν θα μας απασχολουσαν αλλο
υ.γ τι γυρευουμε εμεις μεσα στην νυχτα των αλλων

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers