"parce que l' amour lui-même est un réservoir de larmes"

Το παράθυρό μου παρατηρητήριο αεροπλάνων. Απορρίματα θορύβου και αστέρια που πέφτουν μαλακά στο αεροδρόμιο. Το χιόνι λιώνει τη μέρα και το βράδυ, πιο παχύ, σκεπάζει τα αποτσίγαρα της σκεπής. Δεν σου ζητώ να με θυμάσαι πια. Δεν απαιτώ να θυμάσαι πια. Δεν στροβιλίζομαι γύρω σου ούτε κλατάρω μπροστά στη σιωπή σου. Θα λεγα πως δεν με νοιάζεις πια. Κάτι που τράκαρε μέσα μου και χίλια γυαλιά σπασμένα μές στα σωθικά μου. Τα δικά σου χίλια αγκάθινα φιλιά. Θέλω ο επόμενος να μην μου πει κουβέντα. Να μη με βάλει σε ένα κάδρο και να με ξεσκονίζει σαν πιάσω αράχνες. Θέλω ο επόμενος να είναι ένα μαζί. Μαζί έντονο, μαζί σκληρό, μαζί τρυφερό.
Ξέχασα να γράφω. Πρέπει πλέον να μάθω να ζωγραφίζω αυτά που σκέφτομαι. Ο ήρωας χαμένος στην Αθήνα. Ο ήρωας που κλαίει. Τραγουδώ τα Δακρυσμένα Μάτια κι εκσφενδονίζω τη γόπα στο ποτάμι. Αν ήταν μαχαίρι, θα το εκσφενδόνιζα πάνω σου. Σκάβω στην κόλλα να βγάλω έναν ήρωα. Σκάβω στην κόλλα και ζωγραφίζω κεραίες σε ταράτσες. Η πόλη μου· κεραίες, θερμοσίφωνες κι ένα μνημείο μετέωρο.
Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα γαλλικά ενός, και κύματα παφλάζουν από κάτω. Νομίζω ότι καταλαβαίνω το χάδι του, και πάλι πέφτω έξω.
Δεν έχω ούτε μια ιστορία να διηγηθώ.
Σου δίνω τα κάρβουνά μου αναμμένα.

(η φώτο από εδώ)