"θάλασσες, στείλτε κύματα"

(foto:Mark Borthwick)

Χάνει ύψος ο ήλιος ντροπιασμένος και το γιασεμί ανοίγει τις ακονισμένες λεπίδες του. Όλες οι εποχές έχουν κάτι που μπορεί να σε κόψει στα δυο. Το καλοκαίρι όμως σου δίνει τις περισσότερες αφορμές.
Διαβάζω Μαραγκόπουλο, ψάχνω να βρω στις γραμμές του ποια περιγραφή γυναίκας μού ταιριάζει περισσότερο, νομίζω ότι με βρίσκω, μετά με αναιρώ, με παίρνει ο ύπνος εξαντλημένη και με ξυπνούν τα τσόνια π΄αρχίζουν τα τραγούδια κοινοβίου πάνω στην καρυδιά λίγο πριν στάξει νύχτα.
Σαν αστείο, φεύγω από Αθήνα τη μέρα που εμείς αρχίσαμε τη γλυκειά περίοδο της τρυφερότητας. Κάποτε πίστευα πολύ στα σημάδια. Τί να σου κάνουν τα νούμερα όμως όταν το άθροισμα βγαίνει ψυχρό μονήρες; Δεν αφήνω καμιά λυπητερή να βαλτώσει, να πιτσιλίσει το αίσθημα της νέας ζωής.
Χαζεύω τις φλεβίτσες της μάνας μου. Παίδι, με λέει, είσαι παιδί. Λες; Λες να μη χάθηκε τίποτα ακόμα, να μην έχασα καθόλου χρόνο σε λάθος χέρια και όλα να γίνουν όπως πρέπει; Και πώς είναι αυτό το πρέπει;

Τα κύματα δίνουν συμβουλευτικά χτυπήματα • γλύφω τα ρινίσματα καλοκαιριού.

"Καθένας είναι μόνος του στην καρδιά της γης πάνω
καρφωμένος από μιαν ηλιαχτίδα
κι αμέσως βραδιάζει."

Σαλβατόρε Κουζίμοντο
Μτφ. Κάρολος Τσίζεκ