"en la brisa o en la flor esperando tu regreso y puede ser"

Γκρεμισμένες γέφυρες οι σκέψεις μου. Ανοίγω μια πρόταση και αρχίζει η κατολίσθηση.

Χαρτούρα στα χέρια μου, ετοιμασίες, η πυξίδα δείχνει βορρά, επι πτυχίο και μεταφράσεις γαλλικών. Καρσιλαμάδες σε μωσαϊκά της Φιλαδέλφειας, χοροί για μαύρα μάτια, έχω αλλάξει τόσο πολύ που οι άλλοι ψάχνουν σημάδια της άλλης κοπέλας, της παλιάς.
Δηλώνω στο ταβάνι μου πως δεν θέλω άλλα δράματα, ας ήμουν μια κόκκινη παπαρούνα που σκόρπιζε -Μάη μήνα- άηχα και ήρεμα πάνω από ταράτσες πολυκατοικιών.
Σταυρώνω τα τακούνια μου, νωχελικά ορκίζομαι πως δεν υπήρξες. Η μνήμη μου όμως δελεάζεται απ' όλα εκείνα που δεν ζήσαμε. Κολλάει μέλι στο γρανάζι της ληθης κι ύστερα αλάτια που ρθες για να φύγεις. Διαρκής ολίσθηση από τις μεγαλοστομίες μου. Κι έτσι πάνω στον όρκο της γυναίκας που ξέχασε, το παιδάκι που του κλέψαν το μπαλόνι νικάει θριαμβευτικά. Έρωτας που κάνει κρότο και πιάνει χώρο κι ας χτυπάει μέσα μου η περηφάνια του ανθρώπου που κλειδώνει ό,τι πραγματικά τον πονά.

Δεν φταις εσύ. Με μια καρφίτσα με τρύπησες και χύθηκε όλο το ποτάμι απο μέσα μου.
Κουτή, κουτή παπαρούνα.

(φώτο:Μαριάννα Κάραλη)