Content

Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2009

"κι ο ήλιος παγώνει"

(Κώστας Ντίος)
Σκούρο μπλέ το σεντόνι, κάτι κηλίδες αλατιού και στο στόμα κρεμασμένες χίλιες άγκυρες. Καράβι που βούλιαξα, μύριζε σκουριά, καβούρια τσίμπαγαν τα γόνατα, δεν ένοιωθα, σε ξένη θάλασσα πια, αλληνής η θάλασσα, αλληνής τα σκούρα μπλέ σεντόνια, το κύμα ανέβαινε ως στο κεφάλι κι έπειτα πάλι πίσω.

Πέρασαν δέκα μέρες έτσι, μ' έπινε η θάλασσα τα βράδια, και το πρωί -κρυφά- έβγαζα από πάνω μου τα φύκια.

Ξήλωνα τα παράσημα
τα λόγια σου που σάπισαν.

5 σπόροι:

kioy says:
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009 1:42:00 π.μ. είπε...

Μέσα στις θάλασσες τις ξένες,
αυτές που ποτέ δεν πιστέψαμε να φτιάξουμε δικές μας,
εκεί στην ξενή του κόσμου τη βρωμιά λυγάμε,

Μα είναι η δική μας η ασχήμια που ξεπλένουμε...:)

Την καληνύχτα μου, και την υπόκλιση μου για τούτο!

Ανώνυμος
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009 4:12:00 μ.μ. είπε...

Ερημιά παντού και σκόνη και είναι η σιωπή που σε πληγώνει
Και είναι ο φόβος και η ανία που μας έχουν κάνει λεία
Να μιλάμε για κάτι άλλο κάτι πολύ καλύτερο από εμένα
Κάτι που υψώνει τις στιγμές και δικαιώνει το μέσα μας
Ελπίδα που υπάρχεις πάρε μαζί στην ύπαρξή σου και το όνειρό μου
Είναι ένα αστείο γελοίο παιδικό κουκλόσπιτο που κατοικεί ένα αηδόνι και ένα κορίτσι που κοιμάται και βλέπει μία θάλασσα μπλε πέρα για πέρα πλατειά και γαλήνια. Δεν σε νοιάζει πολύ ξένε γι αυτό το κουκλόσπιτο κοίτα τη δουλειά σου εσύ που είσαι τόσο επιτυχημένος στη ζωή σου που τα φωνήεντα σου πέφτουν βαριά στη γη και δεν πετάνε. Κοίτα τη δουλειά σου και αν μπορείς μην κάνεις θόρυβο και ξυπνήσει γιατί θα χάσει την ωραία εικόνα και που θα πάει πια ξύπνια για να βρει άλλη παρόμοια; Το αηδόνι μόνο την αγαπάει και την κοιμίζει με το τραγούδι του Είναι η ελπίδα που υπάρχει και θα παρασύρει και το όνειρό μου στην ύπαρξή του Και συ ανόητο παιδικό σπιτάκι στην ντουλάπας τον πάτο δεν σε ξεχνάω γιατί έτσι χάρτινο που είσαι μου θυμίζεις την καρδιά μου που θα την ρίξω και αυτή σε κάποιας ντουλάπας τον πάτο να κοιμηθεί και να ονειρευτεί μια θάλασσα μπλε και γαλήνια. Χάρτινη εσύ και ψεύτικη σαν τον ήρωα ενός τραγουδιού. Φυλακισμένος αυτός μέσα στους στίχους ζωντανεύει 3-5 στα ερτζιανά και πεθαίνει στα κύματα της θάλασσας.
Συγγνώμη και πάλι
θα ξεκολλήσω που θα πάει...

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2009 8:47:00 μ.μ. είπε...

και πως να μην μου θυμιζεις κατι χαρτινα καραβια που φτιαχνα ετσι τα ονειρα μου-υστερα τα ξεκολλουσα απ την ζωη μου και γελαγα.Για να μην κλαψω-γελαγα γιατι οταν τα παρασημα τελειωνουν πρεπει να βρισκει κανεις αυτοκολλητα αστερια παντος χρησης:φυκια για μεταξωτες κορδελες:(:(

0comments says:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009 6:17:00 μ.μ. είπε...

Τα σέβη μου!

mistounou says:
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009 5:47:00 μ.μ. είπε...

Πόσο καλό, πόσο ήσυχο και νυσταλέο, να ξέρω οτι είσαι εδώ ακόμα. Και σήμερα όλα καλά πήγανε, η παπαρούνα φυτρώνει στο μαντρότοιχο και το μαντρί σώο από τον αναμενόμενο λύκο της νύχτας. Κόκκινο και μαύρο και πράσινος μίσχος, μυρωδιά πικρή, που χλευάζει τη λεβάντα. Ξημέρωσε και τούτη η φωτογραφία με φέρνει στη θέση μου, ανοίγω για τα καλά τα μάτια μου κι ορκίζομαι πως ξέρω, βίος είναι η στιγμή που ξυπνάς κι όλα τ' άλλα ρόδα που τσουλάει στις γειτονιές μας.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers