Μωβ, πηχτό υγρό, των 8 παρά πλανιέται στη πόλη και ρουφά ήχους. Καμιά φορά κι ανθρώπους. Λείπεις.
Πάει ένας μήνας που 'φυγες κι έχω γεράσει 2 χρόνια.
Κι είναι κι αυτή η παράνοια, ένα βλέμμα και όλος ο κόσμος λιώνει. Είναι που προσπαθώ να μη βλέπω άδεια την Κηφισσίας, αδεια τα γράμματα, άδεια τα βιβλία. Γδαρμένα τα μέσα μου, κάτι στεγνό στο φάρυγγα, σαν να κατάπια συρματόπλεγμα. Κι αν δεν ήταν εκείνη η αποφασιστικότητά σου για το μαζί, εγώ -να- θα χα λυγίσει.
Σπάει τσιμέντο η θλίψη του Άντονυ, και πόσο μου λείπεις, τόσο• που φοβάμαι μην ερωτευτώ την απουσία σου
από ερημιά και μόνο.
7 σπόροι:
at: Κυριακή, Οκτωβρίου 05, 2008 9:09:00 μ.μ. είπε...
ki egw ta idia
alla pio peza, pio gymna.
esy toulaxiston dimiourgeis
egw pikri kai adeia
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 06, 2008 3:08:00 μ.μ. είπε...
Εγώ πάλι λέω,
να τα μαζέψετε και οι δύο και να έρθετε ένα ΣΚ. Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη το φθινόπωρο. Και στην καρδιά της κρύβει τους πιο μυρωδάτους καφέδες, τις πιο γλυκές σοκολάτες, τις ωραιότερες μουσικές και βόλτες. Τί λέτε? Και σε σένα το λέω πατριωτάκι....
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 07, 2008 11:52:00 π.μ. είπε...
Οδυνηρή η απουσία. Όταν υπάρχει η αγάπη ενώνει, αλλά δεν παύει να πονάει. Μέρα καλή
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008 8:37:00 μ.μ. είπε...
''και πόσο μου λείπεις, τόσο• που φοβάμαι μην ερωτευτώ την απουσία σου
από ερημιά και μόνο''
Δεν ξέρω τι να πω.
Απίστευτο.
Αγγίζεις χορδές που πονούν.
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008 11:24:00 μ.μ. είπε...
Κ απ' ολα περισσοτερο αυτο που με πληγωνει ειναι την απουσια σου πως παω να συνη9ισω
#χελωνα
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 30, 2008 1:53:00 μ.μ. είπε...
#αστρόκαππα, ε>
#εσύ, θα γίνει κι αυτό!
#λάκη, μέρες καλές μ αγάπη που να μην είναι απούσα.
#β612, καλημέρα με σάντουιτς παπαρούνα σε καφέ στην Πανεπιστημίου :)
#χελώνα, έτσι είναι.
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 19, 2008 7:07:00 μ.μ. είπε...
Έχεις την καλησπέρα μου
Κάπου απο τα κεντρικά της απουσίας, έγινε λήψη..
Λες ν' αλλάζουν όλα κάποτε;
Δημοσίευση σχολίου