Τα γέλια του, αστρόσκονη και μέλι φοινικιάς στα δάχτυλά μου. Τι κρίμα που δεν είσαι εδώ. Να δεις πώς με μπαγλάρωσε ο έρωτας και δεν σώζομαι. Γέλια κελαρυστά τρέχουνε μέσα μου κι ύστερα μια μαύρη σκέψη και πέφτω στον Καιάδα. Τι κρίμα που δεν είσαι εδώ. Μύρτιλο και ζέστη πριονίδι πάνω στον καναπέ. Θυμάμαι λόγια του και δροσιά Σεπτέμβρη με τυλίγει. Μπολιάζει τις πληγές με βάμμα ιωδίου. Τι κρίμα που δεν είσαι εδώ. Αλλάζω χρώματα και πάλι πίσω στη ματζέντα.Θέλω. Απόγεμα σε νησί και μεις ν’ ακούμε ραδιόφωνο. Να χάσκει μπρος η θάλασσα και μια σιωπή σα στέρεη ευτυχία.
Θα δεις πώς μια στιγμή κουμπώνει ένα ολόκληρο απόγεμα και δε θα ψάχνεις τίποτ’ άλλο.
9 σπόροι:
at: Σάββατο, Ιουλίου 12, 2008 11:22:00 μ.μ. είπε...
δεν ψαχνεις τιποτα αλλο επειδη εισαι ευτυχισμενη η λογω της σεπτεμβριανης αναμνησης...της μυρωδιας...
βαμμα ιωδιου-ποσο σε νιωθω...
να σουν εδω
ξερω
αχχ
μυριζω αγιοκλιμα και πικροδαφνη
*παντα ανυπομονω για τις αναρτησεις σου:)
at: Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008 12:09:00 π.μ. είπε...
Σε περασμένα με γύρισες καλοκαίρια...που μόνο σαν ανάμνηση έχουν μείνει.... σαν την ξεχαρβαλωμένη ψάθινη καρέκλα...
Να είσαι καλά και να ζεις τη στιγμή, το σήμερα.
Καλό σου βράδυ!
at: Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008 8:25:00 π.μ. είπε...
Νοσταλγικό και ανυπόμονο. Όμορφο
at: Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008 11:28:00 μ.μ. είπε...
Κι εγώ αυτό θέλω, να τα πάρει όλα το κύμα..
at: Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008 9:32:00 π.μ. είπε...
#μέσα στον ουρανό, είναι όλα μαζί, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια....(και για την αναμονή :))
#ανώνυμε, μη το χαλάς κι άλλο με κενόδοξα λογάκια. Τις δηθενιές ανωτερότητας άστες για εκεί που σε παίρνει.
Εδώ σιωπή.
#λάκη, καλημέρα!
#σοφία, ένα κύμα που θα φτάνει ως στη σκάλα, ε;
at: Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008 10:59:00 π.μ. είπε...
Μοιράζομαι τη νοσταλγία σου γιατί μοιάζει πολύ με τη δική μου. :)
at: Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008 11:17:00 π.μ. είπε...
Ακτινοβολεί εκτυφλωτική ομορφιά μια ερωτευμένη, έστω και τυχόν πρόσφατα πληγωμένη, καρδιά! Κι έτσι, κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται κι η... γλάστρα με καμμιά χρυσή ρανίδα φωτός!
Υ.Γ.: 1) Έχει την ξεχωριστή χάρη της ακόμα και μια φευγαλέα σύσπαση αυστηρότητας στο πρόσωπο μιας ερωτευμένης καρδούλας! :-)
2) Σ' ευχαριστώ πολύ για το τραγουδάκι! :-)
at: Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008 12:38:00 μ.μ. είπε...
Γειάσου καλή μας Παπαρούνα...αααααχ τί μου θύμισες τώρα!..τον περασμένο Φλεβάρη που γνώρισα κάποιον που ερωτέυτηκα πολύ...αλλά πολύυυυυυ όμως αλλα που όμως αυτός ο έρωτας ΔΕΝ κατέληξε πουθενά τελικά...έσβησε και χάθηκε..και το μόνο που άφησε πίσω του είναι ένα κντό τηλέφωνο που δε πρόκειται να χρησιμοποιήσω ξανά...ίσως και ποτέ και ένα μνμα από κείνον στο κντό μου που το κρατάω σαν ενθύμιο και ας με πονάει να το βλέπω πού και που...και πολλές φορές φρικτά...εμένα να δεις πως με είχε 'μπαγλαρώσει'ο έρωτας τότε!.. άστα να πάνε!....φιλάκια,Αθανασία.
at: Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008 6:44:00 μ.μ. είπε...
#me-moir, :)
#Σάκη,ρανίδα φωτός...ωραίο!
#αθανασία, the same story over and over again._
Δημοσίευση σχολίου