Content

Κυριακή, Μαρτίου 02, 2008

"χτυπιούνται οι σειρήνες μες στα βράχια"

Ζαλάδα μέσα κι έξω άνοιξη. Κοροϊδιάρα άνοιξη. Αν ήθελα, 26 βήματα και ακουμπούσα κύμα. Αν ήθελα. Μα καρδιά βαρίδι. Κοροϊδιάρα καρδιά. Ποιος θα σ’ αγαπήσει;
Ψαράδες ανοίγουν τα χέρια τους και μου χαρίζουν το μάτι της θάλασσας. Πορτοκαλί με άσπρη κόρη. Το κοιτώ, με κοιτά και ματιάζομαι. Φύκια μπλέκονται στα χέρια μου και τα νύχια γεμίσανε άμμο. Δεν έχω τα ξόρκια, μοναξιές μου. Προσπάθησα.

Θυμάμαι καλύτερα. Το δωμάτιο έμοιαζε μ’ εκείνο του Van Gogh. Γαλάζιοι τοίχοι, κρεμασμένος σταυρός φτιαγμένος από ξύλα κανέλας, η αναμμένη σόμπα έκαιγε τα μάτια μου, τα δάχτυλα έσταζαν υγρασία, μια κίτρινη καρέκλα πόλος έλξης θλίψης και ρούχα πεταμένα στο πάτωμα. Για κάποιον θ’ αποτελούσε έμπνευση. Για μένα φυλακή. Μετρούσα το χρόνο ανάποδα. Μασούλαγα τις σκέψεις, τέντωνα τα ονόματα, να τσουλήσει η μέρα γρηγορότερα. Ας μη γελιέμαι. Οι ρυθμοί που μεγάλωσα δε μου επιτρέπουν να ζήσω σε ένα σπίτι απομονωμένο με θέα 3 παπαρούνες και 1 θάλασσα. Ο απλωμένος χρόνος της επαρχίας δε μου ταιριάζει. Διαθλάται, με καταπίνει ολόκληρη. Μένω να κοιτώ ανέκφραστη το κέντημα της κουρτίνας. Αναρωτιέμαι, θα πέσει η νύχτα πάνω στο κεφάλι μου κι εγώ ακόμα πίσω απ’ την κουρτίνα; Ακαταπόνητες εφευρέσεις τρικ. Να ξεγελιέμαι με αυτήν την κλωστή που λέγεται ζωή.

Ύστερα, φωνές με καλογυαλισμένη άρθρωση στο τηλέφωνο. Τα σπλάχνα των ηθοποιών πρέπει να ναι φαγωμένα. Πώς θα βγουν όλα εκείνα τα αναφιλητά και τα πρόσωπα; Πώς μετατρέπεσαι έτσι στη σκηνή; Ποιος εαυτός σου είσαι όταν πέσει η αυλαία; Δε ρώτησα. Φοβόμουν βλέπεις ποιος εαυτός μου ρωτάει.

Κύκνειο άσμα, ξημέρωμα Κυριακής, στην εθνική, λουλουδάκι του αγρού κλαμμένο.

"Αγάπη μου. Μόνο εσένα. Αγάπη μου."

Δεν έχω τα ξόρκια, μοναξιές μου.

(foto: Harley V W's )

4 σπόροι:

0comments says:
at: Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2008 11:19:00 π.μ. είπε...

Εμένα πάλι οι παπαρούνες τα ποτάμια και οι λίμνες που έχω επιλέξει να ζω μαζί τους με αποζημιώνουν με το παραπάνω.
Καλή τύχη στις επιλογές σου!

fuzzy burlesque says:
at: Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2008 6:28:00 μ.μ. είπε...

καλησπερα ανοιξη, καλησπερα παπαρουνα.

Despoina Chatzipavlidou says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 04, 2008 2:55:00 μ.μ. είπε...

πολύ όμορφο, τόσο που θέλω να ρωτήσω μήπως εσύ είσαι η άνοιξη

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 06, 2008 1:53:00 μ.μ. είπε...

#0 κομμεντς, ο μάρτης να ναι Μάρτης! :)

#φαζυ, αισθάνομαι λίγο πολύ σαν τη Σοφία Βόσσου όταν τραγούδαγε "Θα ναι σα να μπαίνει η άνοιξη" :ρ

#δέσποινα, ευχαριστώ, χάρηκα για τη γνωριμία. Ήμουν πριν λίγες μέρες στο θέατρο του Άκη Δαβή.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers