Content

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2008

"...and the wind it bit bitter."

Μέρες αισθάνομαι τις σκέψεις μου σα μια τεράστια μουτζούρα. Σαν κουβάρι που χάθηκε η αρχή του νήματος. Η λογική των πραμάτων χάνεται όταν έχεις μια αγωνία να ξεφύγεις απ’ το μαύρο, κι αυτό πέφτει πάνω σου σα πέπλο. Σα δελφίνι σε δύχτια. Νοιώθω. Άλλες φορές πάλι, προσμένω κάτι τόσο έντονα, που οι σειρές και τα σύρματα μες στο σώμα μου χοροπηδάνε, χάνω τα λόγια μου. Η ασπρίλα του χαρτιού διογκώνεται και με καταπίνει. Παρατηρώ τον εαυτό μου απ’ έξω. Χιλιάδες δικλείδες ασφαλείας. Αισθήματα δοσμένα με ακρίβεια. Ακρίβεια χιλιοστού. Άμυνα. Πίσω απ' την άμυνα, όλα ρευστά και καίνε. Είναι πολύ κουραστικό όλο να προσμένεις. Ξεσκονίζεις τα τραπεζάκια στο σαλόνι, φοράς το καλό σου φόρεμα, μα η προσμονή δεν εξαργυρώνεται και το όμορφό σου χτένισμα γκρεμίζεται, και το σπίτι βρωμίζει. Κι εσύ ξανά, τελετουργία πια, αρχίζεις τη νοικοκυροσύνη. Και προσμένεις. Ποιος ξέρει και αντέχει όλα μου τα πατώματα; Γιατί είμαι εγώ που ραγίζω; Κι αφού ραγίζω, γιατί νοιώθω τόση κοινοτυπία στις σκέψεις μου; Κοινότυπα ραγίζω πια, αφού όλο προσμένω. Κι αφού όλα κοινότυπα, ποιος ο λόγος; Και γράφω, γράφω και δεν ξέρω που και ποιον ωφελούν όλ’ αυτά. Κι όταν δεν γράφω, νεκρή. Τα γράμματα σκαλώνουν στις αρτηρίες μου, κι ύστερα έμφραγμα. Το ‘χεις νοιώσει έτσι; Σκέφτομαι πως είναι ευλογημένοι εκείνοι που δεν αμφισβητούν τον εαυτό τους και τις πράξεις τους. Δε θέλω να με παίρνω στα σοβαρά. Έτσι, ας είναι κι έτσι, παρά θρύψαλα. Παραληρώ. Πιπιλώ μάντολες. Παιδικά καλοκαίρια θα ήταν πολύ ανιαρά δίχως μάντολες πάνω στη γλώσσα. Κόβομαι σε μαθήματα, αρχίζω και μισώ τους τοίχους που με μεγάλωσαν, παραιτούμαι από δουλειές, στην όχθη του ποταμού κάποιος αρρώστησε και συ μ’ έχεις πια ξεχάσει. Κι ύστερα, αχ ύστερα, πέφτει ένα κλιπάκι από τα Κόκκινα Φανάρια με την Καρέζη κουλουριασμένη γύρω από μια κιθάρα, κι ηρεμώ. Δεν είναι που λατρεύω μόνο την υποκριτική και φωνητική της ερμηνεία, τη πίκρα που στάζει απ’ τα χείλια, αλλά κι εκείνα τα τακουνάκια της άλλης γυναίκας που περπατάνε πάνω στις τελευταίες νότες του τραγουδιού ταράζοντας τη λίμνη θλίψη. Τα τακουνάκια που κοντοστέκονται κι ύστερα αποφασίζουν να κόψουν τα βραχνιασμένα φωνήεντα της Καρέζη στα δυο. Μήπως πρόσμενε κι η Καρέζη εκείνα τα τακουνάκια να τη σαλέψουν;

14 σπόροι:

dim juanegro says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008 2:08:00 π.μ. είπε...

Δεν μπορώ να πάω για ύπνο τώρα

Η Καρέζη είναι εδώ και δε θέλω να κοιμηθώ.

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008 7:22:00 μ.μ. είπε...

Συγύρισε το σπίτι φορώντας βρώμικα ρούχα, να μοιάζουν με τα πατώματα και τις σκέψεις και γράψε λέξεις φορώντας τακουνάκια. Αντέστρεψε το μέσα σου για ποικιλία. Μα να ξέρεις πως είναι όμορφο το να σε ενοχλεί ο εαυτός σου. Γιατί απλά σημαίνει ότι είναι πιο ζωντανός από πολλών άλλων. Γι'αυτό και γεννά λέξεις-τακούνια-μυτερές!

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008 7:36:00 μ.μ. είπε...

Κι όταν δεν γράφω, νεκρή. Τα γράμματα σκαλώνουν στις αρτηρίες μου, κι ύστερα έμφραγμα.

καποτε λεω ολα εχου γραφτει ολα εχουν ειπωθει κι εγω που θελω να καταρυψω καθετι συμβατικο μοιαζω τοσο αρρωστημενα κοινοτοπη...μα το γρψιμο ειναι απλως ζωηγια μενα...

ναι,το χω νιωσει..

γ.κ. says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008 9:28:00 μ.μ. είπε...

"Now go to sleep"

οκ πήγαινε για ύπνο (ωραίο τραγούδι)
αλλά μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις το σύμπαν που σε έκανε να μπορείς
οχι μόνο να αισθάνεσαι έτσι αλλά να μπορείς και να γράφεις αυτά που αισθάνεσαι.

sweet dreams παπαρούνααααααααααααααα !

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 01, 2008 10:17:00 μ.μ. είπε...

#dim, πανέμορφη η Καρέζη, ε;

#ντέμον, είναι πολύ ενοχλητικό να σ' ενοχλεί ο εαυτός σου όμως...ευχαριστώ για τ' άλλα:)

#στον ουρανό, "δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι", καλό βράδυ

#καλέ μου ψουξ, χαίρομαι που σας άρεσε το τραγούδι...
κααααααααληνύστααααααααααααααααα:)

helorus says:
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 03, 2008 11:09:00 μ.μ. είπε...

Μ΄αρέσει όταν γράφεις έτσι ελεύθερα. Σχεδόν συνειρμικά.

Οι άλλοι δείχνουν τόσο στέρεοι και σταθεροί, δεν είναι; Απροβλημάτιστοι, απλοί. Ίσως κι ευτυχισμένοι.

Κι όμως δεν είναι!

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 12:25:00 μ.μ. είπε...

σκέψου κ τ' άλλο:
"όποιος πονά και δεν το φανερώνει, κάνει τον πόνο άρχοντα"..
αυτούς τους ανθρώπους ζηλεύω ;)

mareld says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 1:29:00 μ.μ. είπε...

Η μυστική παπαρούνα

"΄Ηταν ένα λουλούδι εκεί!Συλλογίσου.
Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου ξαναφανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα πούναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ΄ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο.Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θάβλεπε πως ηταν άλικη, μ'έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι θραψερό λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη." απόσπασμα, από τη ζωή εν τάφω του Μυριβήλη."
Έτσι ένιωσα στο μπλογκ σου..ότι και εσύ είσαι "ένα λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη" Μαρινέττα

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 3:00:00 μ.μ. είπε...

γεμάτο χαρά;
Μαρινέττα;;

mareld says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 3:49:00 μ.μ. είπε...

Είμαι η Μαρινέττα..
σε βρήκα τυχαία..
θα ήθελα αν θες και εσύ, να με πάρεις στο καράβι της Σιωπής σας..που
μια μέρα σίγουρα θα προσαράξει στο λιμάνι της Ομορφιάς..
ότι θέλεις μπορείς να με ρωτήσεις..
μένω Στοκχόλμη

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 4:20:00 μ.μ. είπε...

ανέβα στο κατάστρωμα! :Ρ

...άμα σου πω πως τα ονόματά μας διαφέρουν δυο στάλες σύμφωνα;

mareld says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 4:37:00 μ.μ. είπε...

Παπαρούνα μου!!!
Μήπως είσαι από το διπλανό νησί..
Από όπου και να είσαι..ήρθες σαν το ουράνιο τόξο και γειώθηκες εδώ στην αυλή μου..στο σκοτάδι της παγερής Σουηδίας..δεν μπορώ να βρω το εμαιλ σου..έχω και γω μπλογκ πως να στα στειλω?

mareld says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 5:33:00 μ.μ. είπε...

Σε βρήκα στο μπλογκ της Ελληνίδας που μάλλον είναι φίλη σου{κι αυτη με συγκίνησε και της έστειλα δυο σχόλεια αλλά δεν τα δημοσίευσε γιατί βέβαια δεν με ξέρει}

Σε Έβαλα στις ανεμώνες μου..και σου τα στέλνω .. nostalgia
http://yakynthy.blogspot.com/

τζιβαέρι
http://stress-euphoria.blogspot.com/

είναι νεογέννητα και θέλουν νανουρίσματα..θα τους τραγουδάω τα δικά σου..

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008 5:43:00 μ.μ. είπε...

:) δεν είμαι από νησί,
σ ευχαριστώ για το add στο μπλοκ σου, δε χρειαζόταν.

το μέιλ μου είναι γραμμένο στο προφίλ της παπαρούνας, με την Ελληνίδα δεν γνωριζόμαστε, όσο για τα υπόλοιπα σ' ευχαριστώ πολύ κ να σαι καλά..

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers