(σκίτσο: Kurt Hasley)(δραματουργικές ασυναρτησίες Νο. 5)
Της έκανε για πρώτη φορά πρόταση γάμου στο νηπιαγωγείο... Η Λένα καθότανε ήσυχη στο κέντρο της τάξης ζωγραφίζοντας το βιβλίο με τα γράμματα. Γύρω της ένα βομβαρδισμένο σύμπαν από παιδιά και τσιρίδες. Μα κείνη στραμμένη στα γράμματά της. Για τον Πέτρο το πιο όμορφο γράμμα της Λένας ήταν το άλφα. Ένα τέλειο όμικρον με ένα τέλειο γιώτα. Τέλεια ενωμένα. «Είναι τέλειο, τέλειο, τέλειο!» θριαμβολογούσε μ’ έντονη την ανάγκη να τη μπουκώσει στα φιλιά. Αντ’ αυτού επαναλάμβανε τις λέξεις: «Τέλεια! Αχ, τί τέλεια που ναι τα άλφα σου, Λένα!»
Στα μάτια του, η Λένα ήταν το πιο έξυπνο και σικάτο πλάσμα που γνώριζε. Κι ας ήταν πέντε χρονών μόνο. Αισθανόταν δέος, φοβότανε να την αγγίξει μην και μουτζουρώσει το γαλατένιο δέρμα της. Φοβότανε μην ήταν λίγος. Παράταιρα τα λασπωμένα παπούτσια του κοντά της.
Εκείνη, για χάρη του, έπαιρνε ξυλομπογιές και γέμιζε σελίδες με χρωματιστά άλφα. Στο τέλος της μέρας, ζητούσε απ’ τη δασκάλα έναν φάκελο και στρίμωχνε μέσα όλα τα άλφα της.
«Στον Πέτρο με ααα γ αάα π η, Λέν α αα».
«Τι κρίμα που δεν χωράει ούτε στο δικό του όνομα ένα άλφα!», σκεφτότανε.
«Θα με παντρευτείς;», τη ρώτησε εκείνος με έκδηλη τη ντροπή σε κερασί μάγουλα.
«Κάθε μέρα θα σε παντρεύομαι», αποκρίθηκε εκείνη με σιγουριά ιέρειας που γνώριζε για ποιο λόγο ήρθε στη γη.
Και η καρδιά του Πέτρου έγινε ουράνιο τόξο. Χιλιάδες lego, μικρά πόνυ και λούτρινα ζωάκια χορεύανε μέσα στα μάτια του.
«Σ’ ααααγααααααααααπάααααααααααααααααω», της έγραψε με κόκκινη ξυλομπογιά.
Μα τα δικά του άλφα ήταν άσχημα. Κουτσουρεμένα τα γιώτα, τετράγωνα τα όμικρον. Φοβήθηκε μη τον αποπάρει κι έσκισε το χαρτί. Ορκίστηκε να μεγαλώσει για να της χαρίσει τα πιο καλογραμμένα, τα πιο τέλεια σ’ αγαπώ του.
Κι όταν μεγάλωσαν κι οι όρκοι έσπασαν, η Λένα έγραφε θλιμμένα στα γράμματά της: «Πέτρααα η καααρδιάαα σου.»
Ο Πέτρος δεν έμαθε ποτέ καλλιγραφία κι η Λένα κλείστηκε σ’ έναν κόσμο ασάφειας.
Ασάφεια αγάπης.
"Να 'ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι, αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι, αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι. "- Γ. Θ.
11 σπόροι:
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008 4:33:00 μ.μ. είπε...
τουλαχιστον ειχε η λενα την αναμνηση...ειχε ο πετρος κατι κλειστους φακελους με στριμωγμενα παιδικα σαγαπω....
εμεις π δεν εχουμε τιποτα??
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008 5:23:00 μ.μ. είπε...
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."
Γιώργος Χειμωνάς
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008 6:45:00 μ.μ. είπε...
Αργότερα όταν μεγάλωσαν κι οι όρκοι έσπασαν, ο Πέτρος δεν έμαθε ποτέ ''καλλιγραφία'' κι η Λένα βυθίστηκε σε μια ασάφεια αγάπης.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω λέξεις.
Αφού δεν μπορώ τις αναφέρω:
Οι όρκοι έσπασαν- ασάφεια αγάπης.
Έχετε μια πρόσκληση..
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008 5:36:00 π.μ. είπε...
Ένα όμορφο τέλος θα ήταν απλώς παραφωνία. Γιατί το "α" είναι τελικά... στερητικό. Και η τελειότητα βαρετή!
Καλημέρα.
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008 12:19:00 μ.μ. είπε...
τα κειμεναααααααααααααααααα σου!!
μου φτιαααααααααααχνουν
την διάθεση!
καλημέρα!!
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008 1:23:00 μ.μ. είπε...
ένα σ'αγαπάω με κάθε γράμμα απόκομμα ήρθε μ'ένα μπαλόνι έξω από το παράθυρό της, κοίταξε κάτω και είδε τον Παύλο, ναι εκείνο το ντροπαλώ παιδί που κάθε φορά που τον κοιτούσε κοκκίνιζε και έφευγε τρέχοντας λες και είχε αλλεργία στη Λένα ;)
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008 8:18:00 μ.μ. είπε...
η Λένα που εγκλωβίστηκε στην τελειότητα ενός κύκλου... και ο Πέτρος που στάθηκε στην ακαμψία ενός μπαστουνιού.
Και φτου κι απ' την αρχή!
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 21, 2008 11:30:00 μ.μ. είπε...
#ανθρακωρύχε, σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.. ετούτες τις μέρες οι αγαπημένοι στίχοι είναι οι πιο πάνω του Χειμώνα..
#ντέμον, μ' εξέπληξε αυτό για το στερητικό άλφα..δεν το χα σκεφτεί:)
#ψουξ ξουψ, νααααααα σαααααααααααι κααααααααααλααααααααααααααααά.
#δρομοπνευματάκι, αυτά έχουν οι λάνθασμένοι κώδικες μεταξύ των ανθρώπων. Κι άντε μετά να τους στολίσεις με μπαλόνια..
#βαλεριάννα, καλώς ήρθατε, απόλυτο δίκιο έχετε, σήμερα το μαγαζί κερνά χυμό γκρέιπφρουτ :)
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008 10:39:00 π.μ. είπε...
Βαρυσήμαντη δήλωση: όλοι οι καλλιγράφοι είναι καταδικασμένοι να ζουν στην ασάφεια.
χχ
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008 9:28:00 μ.μ. είπε...
Γειάσου καλή μου Παπαρούνα...πολύ ωραίο το κείμενό σου...πολύ ωραίο.. και επειδή έχω περάσει στην εφηβία μου από μιά τέτοια κατάσταση...λέω (μετά από τόοοοσα χρόνια τώρα στα τριάντα πλέον) ότι είναι ίσως λάθος;;να 'εξιδανικέυουμε'ορισμένα πράγματα στη ζωή μας...και ένα από αυτά (αυτό που πονάει περισσότερο όταν μας δείχνει το αληθινό του πρώσοπο;;;)...ίσως....είναι και ο έρωτας...όλοι μας νομίζουμε ότι αυτός που έχουμε,που αγαπάμε ίσως από πολύ μικρή ηλικία είναι ο ιδανικός για εμάς άνθρωπος...αλλά η ζωή και η μοίρα πολλές φορές τα φέρνουν έτσι...που μας δείχνουν με πολύ σκληρό τρόπο (συνήθως)ότι δεν είναι έτσι...και τότε έρχεται η απέραντη ασάφεια,το απέραντο κενό, η απέραντη λύπη....θλίψη...Με αγάπη,Αθανασία.(Παράκληση-επειδή αποφάσισα να αφήσω πιά για κάποιους λόγους το ψευδόνυμο 'Ηλιαχτίδα'μπορείς αν θές να με λές Αθανασία που είναι και το αληθινό μου όνομα οκ;;;).
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2008 11:18:00 π.μ. είπε...
#μπλιμ, και οι κακογράφοι στη δυστυχία; Σου στέλνω μια σοκολατένια Όλιβ..φιλιά.
#αθανασία,το κειμενάκι ειναι συνέχεια μιας ιστορίας που έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Έχεις χίλια δίκια περι εξιδανίκευσης, ίσως να ναι κατάλοιπα και της δικιάς μου εφηβείας.
Δημοσίευση σχολίου