Content

Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2007

από μηχανής Θεός.

Κοιτούσε τις ράγες, όπως το πρωί χάζευε το νεροχύτη του μπάνιου του. Όπως το απόγεμα το πιατάκι του καφέ. Με επιμονή και με πείσμα. Σα να έψαχνε να βρει μια άγκυρα. Κάρφωνε τα μάτια του κι άφηνε το μυαλό να ταξιδεύει. Να μη βουλιάζει ολόκληρος.

Ο πατέρας της Λένας, ο Μάκης, 50 χρονών, μηχανοδηγός στα τρένα από τα είκοσί του, έβλεπε κάθε μέρα χιλιόμετρα παραλληλιών να χάνονται κάτω από τις ρόδες του τρένου. Καμιά φορά, όταν άγνωστοι τον ρωτούσαν τι δουλειά κάνει, εκείνος ήθελε να πει: παρατηρητής παράλληλων γραμμών. Ήξερε από τα μαθηματικά πως οι παράλληλες γραμμές κάπου, κάπως συναντιούνται. Αυτός με τόσα χιλιόμετρα στη πλάτη του γιατί δεν κατάφερε να γνωρίσει την ένωση;

Έβλεπε, ακόμα, καθημερινά, σε κάθε σταθμό, χιλιάδες ανθρώπους. Τα πρώτα χρόνια που μπήκε στο κουρμπέτι της δουλειάς, λάτρευε να χαζεύει τις γυναίκες που περίμεναν το τρένο. Κάπου να πάνε, από κάπου να γυρίσουν. Γυναίκες κάθε είδους. Όμορφες, περιποιημένες, άσχημες, κουτσουρεμένες από τα γεγονότα της ζωής τους, ψηλές, κοντές, κακόγουστες, κοριτσοπαρέες, γιαγιούλες. Τις πρόσεχε όλες. Στην τελευταία βάρδιά του, ανακαλούσε στη μνήμη του εκείνη που είχε χαραχτεί πιο έντονα. Με εκείνη έφτιαχνε ιστορίες. Οι βάρδιες του είχαν κάτι το μαγικό. Κάποιες από τις ηρωΐδες του τρέχανε να βρούνε εραστές. Παντρεμένες και βουτηγμένες στην μοιχεία. Άλλες, ξεφτισμένες από την κούραση, περίμεναν το τρένο και λαχταρούσαν να χωθούν στο κρεβάτι τους. Το άδειο κρεβάτι τους. Μια άλλη, καρφωμένη στις καρέκλες της αποβάθρας, πρόσμενε όλο το βράδυ κάποιον να φανεί. Ιστορίες και ιστορίες. Τα βαγόνια του τρένου του φίσκα από δάκρυα, έρωτες κι απελπισίες. Πλοκές μοιραίες ή ασήμαντες. Κι εκείνος ήταν ο οραματιστής. Ένας μηχανοδηγός από μηχανής Θεός.

Όλα αυτά μέχρι τη μέρα του ατυχήματος. Τουλάχιστον εκείνος έτσι θέλει να το θυμάται. Οι άλλοι συνάδελφοί του το αποκαλούσαν «σύνηθες φαινόμενο». Διαδρομή των 23:45 κι αυτός έμπαινε ορμητικά στο σταθμό του Ταύρου. Δυο τρία άτομα στην αποβάθρα, κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Μια συνηθισμένη Πέμπτη. Ξάφνου, μια κοπέλα γύρω στα 20 άρχισε να τρέχει, πέρασε την κίτρινη γραμμή της αποβάθρας και πήδηξε. Παραπάτησε κι έπεσε άτσαλα πάνω στις ράγες. Ο Μάκης πρόλαβε να δει στο πρόσωπό της, τον πόνο της σύγκρουσης, πρόλαβαν τα μάτια του να συναντηθούν με τα δικά της. Τα τρομαγμένα μάτια της. Κι όλο το τρένο να τρέχει ορμητικά προς τα τρομαγμένα μάτια. Σαν ταύρος αφηνιασμένος. Εκείνος με προσπάθειες, να γαντζώσει το χρόνο, τα δευτερόλεπτα, να σταματήσει το τρένο, να μην υπάρξει κι άλλη σύγκρουση μετάλλου και σώματος, πάτησε το φρένο. Το τρένο στρίγγλισε αλλά η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Λίγα δευτερόλεπτα κι αρκούν να σβήσει η ζωή. Μαζί με τις παραλληλίες, οι ρόδες του τρένου κατάπιαν και το σώμα της κοπέλας. Και στο μυαλό του Μάκη, τα τρομαγμένα μάτια να αργοσβήνουν. ι εκείνος, ο διαχειριστής της Ζωής, ο από μηχανής Θεός, δεν κατάφερε να σώσει δυο τρομαγμένα μάτια!

Το τρένο σταμάτησε λίγο αργότερα. Ο Μάκης δεν είχε τη δύναμη να κουνηθεί από τη θέση του. Να βγει έξω και να δει το σώμα που το όργωσαν οι ρόδες. Τα τρομαγμένα μάτια χαράκτηκαν μέσα του, παράλληλα βέλη τού εκσφενδόνιζαν επίκληση βοήθειας:"σώσε με!". Κι αυτός ανήμπορος. Βδομάδα αναρρωτικής άδειας και δεν του φτασε να ξεπεράσει το σοκ. Τη σύγκρουση.

Μετά από λίγο καιρό έμαθε πως η κοπελίτσα ονομαζότανε Λένα, τελειωμένη εφηβεία στα 17 και ήταν έγκυος. Φοβήθηκε, λέγανε, να το πει στους δικούς της. Κι επέλεξε να πέσει στις ράγες. Οι άλλοι συνάδελφοι του αντιμετώπισαν την κατάσταση με την απόλυτη φυσικότητα. Σε όλους είχε συμβεί ένα γεγονός που δεν τους επέτρεπε να βλέπουν πιο συναισθηματικά το θάνατο. Οι επιπολαιότητες της νιότης δεν ήταν κάτι που τους απασχολούσε. "Μην πιλατεύεις το μυαλό σου με τούτα", του έλεγαν.

Από τότε, οι γυναίκες έγιναν μια μάζα στα μάτια του. Τόσα πρόσωπα, τόσα ρούχα, έχασαν την ταυτότητά τους, τις ιστορίες τους, έγιναν για το Μάκη απλά οι επιβάτες που σε κάποιο σταθμό, το τρένο άνοιγε το στόμα του και τους ξέρναγε.

Μόνο την κόρη του αποφάσισε να την πούνε Λένα. Με πόθο να πλέξει για τη νέα Λένα την πιο όμορφη, την πιο αραχνούφαντη ιστορία.

11 σπόροι:

mplim-mplom says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2007 9:18:00 π.μ. είπε...

Πόσες άλλες συγκρούσεις προήγηθηκαν της τελικής; Πλην εκείνης με την οικογενειακή-κοινωνική ηθική.

ggl says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007 1:31:00 μ.μ. είπε...

Δύο παράλληλες γραμμές τέμνονται στο άπειρο, δηλαδή δεν τέμνονται.

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007 2:13:00 μ.μ. είπε...

#μπλιμάκι, προηγήθηκε εκείνη της ρουτίνας του μηχανοδηγού με την ανάγκη του να φτιάχνει ιστορίες. Η άδεια ζωή του ρεαλιστικού με την πλούσια του φανταστικού του. Φιλια!

#ggl, σύμφωνα με τον Ευκλείδη ο κόσμος είναι επίπεδος κι οπότε ναι οι παράλληλες γραμμές δε συναντιούνται. Σε μια σφαιρική επιφάνεια όμως, σε έναν μή ευκλειδιο χώρο, δεν υπάρχουν παράλληλες γραμμές που να μην τέμνονται.
Άραγε το άθροισμα των γωνιών του τριγώνου ειναι πάντα και ακριβώς ίσο 180 μοίρες;
Άραγε υπάρχουν μόνο τρεις διαστάσεις;
(...)

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007 12:07:00 π.μ. είπε...

Αχ γειά σου Παπαρούνα!
Δεν μπορείς ούτε να φανταστείς πόσες πολλές φορές
εχω σκεφτεί οτι το επαγγελμα του οδηγου των τρένων δεν θα μπορoυσα να το κάνω ποτέ.
Για το λόγο που περιγράφεις στην ιστορία σου.
Τόσο εύκολο να οδηγείς ενα τρένο
και την ίδια στιγμή τόσο μα τόσο δύσκολο.
ocgb

angeliki marinou says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007 8:59:00 π.μ. είπε...

Πολύ όμορφο.

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007 2:33:00 μ.μ. είπε...

#νέκκο, μου χει τύχει να είμαι επιβάτης σε τρένο στο διάβα του οποίου κάποιος αυτοκτόνησε.(χάλια η σύνταξη αλλά κατάλαβες νομίζω)

#ρέντον, η κατσαριδοσκοτώστρα σ' ευχαριστεί.

#μπλιμ, χαμογέλα πιο πολύ..

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007 6:04:00 μ.μ. είπε...

τι να πω.. Λυπάμαι πολύ. και για τον ατυχο και για τους επιβάτες και για τους οδηγούς.
Η αγωνία του οδηγού κατα την αφιξη στο σταθμό, κατι σαν
Η αγωνία του τερματοφύλακα πρίν από το πεναλτυ.
ocgb

Areth says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007 12:09:00 π.μ. είπε...

ε, όχι και δεν τέμνονται...

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007 11:48:00 π.μ. είπε...

Καλημέρα σας Παπαρούνα!!...έτσι είναι...(πάρα πολύ ωραίο κείμενο)...η ανθρώπινη φύση νομίζω δέχεται συνεχείς και ασταμάτητες συγκρούσεις...σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της...έρχεται αντιμέτωπη με πολλών ειδών συγκρούσεις...πρωσοπικές,ψυχικές, με το κοινωνικό κατεστημένο,με τον οικογενειακό κύκλο...αλλά πιό πολύ πιστέυω έρχεται πάντα (εκτός από τους εξωγενείς παράγοντες)...σε σύγκρουση (σφοδρή)κυρίως με τους 'εσωτερικούς της δαίμονες'και πιστέυω αυτή η σύγκρουση είναι ίσως η πιό σφοδρή...και δεν αφήνει και πολλά περιθώρια...να υπάρξουν 'επιζώντες'από αυτήν...Μια γλυκιά καλημέρα και πάλι,Ηλιαχτίδα.

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007 7:04:00 μ.μ. είπε...

#αρετη, "Δε μπορώ να ζω εδώ μέσα άλλος κανείς θα βγω λιγάκι δυο μικρά πουλιά πετούν στα μηνύματα αδειανό τ' άσπρο φακελάκι "

#ηλιαχτίδα, σύγκρουση του ενος εγώ με το άλλο εγώ. και δε θα βγούμε ζωντανοί. οι επιλογές μας θέλουν αίμα. σ' ευχαριστω για τα καλά λόγια:)

Meropi says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007 10:30:00 μ.μ. είπε...

Παπαρούνα μου,
Μου άρεσε το διήγημα σου. Έχεις πολύ ωραία γραφή. Σε ζηλεύω (με την καλή έννοια). Μικρό και περιεκτικό. Μπράβο

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers