Content

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

αστέρι, κούκλα μου.

(Πάνος Κοκκινιάς)

(...ή αλλιώς ακαταλαβίστικα Νο. 30029)
Αστέρι μου, σε ψάχνω, μα συ κάπου σκόνταψες, έφαγες τα μούτρα σου, κουτσουρεύτηκαν οι (α)γωνίες σου και τώρα δεν κάνεις. Δε μου κάνεις. Δεν τους κάνεις. Μουσειακό είδος. Έξω από τα μέτρα του καιρού σου, αστέρι μου. Κι όσα φωσφορίζοντα χαμόγελα κι αν δώσεις, δε κρύβονται οι γρατζουνιές σου. Ο σπασμένος καθρέφτης σου. Σαράβαλο είσαι αστέρι μου και δε τους κάνεις. Πονάω κούκλα μου για σένα. Μια ταφόπλακα έπεσε πάνω στους πνεύμονες, σηκώνοντας σύγνεφα σκόνης, αναθυμιάσεις αίματος και καρβουνιασμένοι αγκώνες. Δε τους κάνεις, αστέρι μου, το ακούς; Δεν ταιριάζεις. Ρούχα ντεμοντέ, λάθος τσιγάρα, βαθουλωμένα μάγουλα, δε τους κάνεις, αστέρι μου. Δε σε θέλουν. Κι εγώ να σε θρηνώ γιατί σε κουβαλάω στις πλάτες μου, σταυρός μού έγινες αστέρι μου, σε σέρνω και φτύνω τις κατάρες μου, ετερόφωτο ζηλιάρικο σώμα. Σβήσε, ψόφα, στην Αλεξάνδρας μια μέρα θα σε γκρεμίσω, θα μετράω φιλήδονα πόσες ρόδες σε πατάνε, πόσα καρφιά σε ξεψυχάνε. Γιατί δε τους κάνεις, αστέρι μου. Δε κάνεις σε κανέναν. Χρόνια σε κουβαλώ, ασθμαίνοντας στις ανηφόρες με πόθο καιόμενο να σε πουλήσω ακριβά, να δικαιωθεί ο κόπος μου, η δυσκολία της μη επάρκειας. Ψωροπερύφανη κούκλα μου. Μα να ξέρεις τούτο καθώς θα φτυαρίζεις το πάτωμα: οι άνθρωποι θα σε θυμούνται όσο τους δόθηκες. Ναι, αστέρι μου, ο άνθρωπος είναι πλάσμα ταλανισμένο από συνειρμούς. Κι όσο δίνεις, τόσο σε μνημονεύει, σε πίνει στο ποτήρι, ευφραίνεις την καρδιά του, ενώ εσύ αυτοκτονείς αστέρι μου, μα σου αρκεί εκείνο το χαμόγελο, το θερμό βλέμμα, εκείνη η αγκαλιά που σου σκουπίζει τα ματωμένα γόνατα. Σαράβαλο αστέρι μου, οι άνθρωποι φεύγοντας από κοντά σου, δένονται με πιο δυνατά σχοινιά από πάνω σου. Σε τραγουδάνε αστέρι μου, και σε κοιτάνε από ψηλά, θρηνούνε χωρισμούς, η χαρά τους τραμπαλίζεται με τη δικιά σου λύπη. Κι εσύ δίνεσαι, κούκλα μου, τόσο που κι αν σε σκοτώσω, εκείνοι θα σε νοσταλγούν σα ξεψυχισμένη προσδοκία, σαν αγάπη τσαλαπατημένη. Κι ας μην τους κάνεις πια. Θα ισοδυναμείς με μια παντοτινή τους ήττα. Κι ίσως αυτό να αποτελεί την τελευταία δικαιοσύνη. Νεκρό μου αστέρι.

9 σπόροι:

Don Psychote- Δ.Ψ says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007 9:47:00 μ.μ. είπε...

τράμπα-τράμπα λίζομαι
σ' ουρανούς τσακίζομαι
σπάω, χάνω τα φτερά
στων αγγέλων τη γωνιά...

τράμπα-τράμπα λίζομαι
σ' όνειρα χαρίζομαι,
να χαθώ στους συνειρμούς
να ξεφύγω απ' τους καημούς...

τράμπα-τράμπα λίζομαι
νιώθω οτί γκρεμίζομαι,
τσιμεντένια τα βουνά
πλαστική ακροθαλασσιά...

anyone says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007 11:48:00 μ.μ. είπε...

ελπίζω αυτό το αστέρι να λάμπει όταν βρίσκεται μαζί σου....γιατί εσύ σίγουρα λάμπεις..



χαίρομαι που σε βρήκα....

Ανώνυμος
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007 1:50:00 μ.μ. είπε...

Γειά σας Παπαρούνα!....(τι ωραίο λουλούδι!! και νομίζω ότι σας ταιριάζει απόλυτα το ψευδόνυμο)... πολύ ωραίο το κειμενάκι σας...αν και βγάζει λίγο πόνο,λίγη θλίψη λίγη μελαχολία....θα λεγα...αλλά μ άρεσε...όλοι μας έχουμε βιώσει αυτέ τις εσωτερικές ήττες και αυτές τις εσωτερικές 'ακυρώσεις' που γράφετε....και όλοι νομίζουμε πως έχουμε βρεί το δικό μας τυχερό αστέρι που πιστέυουμε ότι θα λάμπει για πάντα...και νιώθουμε τεράστια θλίψη και απογοήτευση όταν τελικά δούμε ότι σιγά-σιγά αρχίζει και χάνει το φώς του λίγο-λίγο και πιά δε φωτίζει τη ζωή μας και δε ζεσταίνει τη καρδιά μας με τη λάμψη του....Ελπίζω κάποτε εσείς να βρείτε το δικό σας...και αυτό να λάμπει μιά ολόκληρη ζωή για εσάς.Με αγάπη,Ηλιαχτίδα.

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 12:55:00 π.μ. είπε...

#μεσιε, το θέλω αποτυπωμένο πάνω και στο πεντάγραμμο. αυτό με τη πλαστική ακροθαλασσιά, συνειρμικά πάντα, μού φερε στο νου το Χάρτινο το Φεγγαράκι. Άβυσσος οι συνειμοί του ανθρώπου..

#anyone, ευχαριστώ πολύ για την ευχή..δεν είμαστε όμως όλοι ετερόφωτοι; καλως σε βρήκα κι εγώ!

#ηλιαχτίδα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έπιασες το κείμενο κι έβγαλες τα μέσα έξω. Ευχαριστω...

Sakis says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 10:20:00 μ.μ. είπε...

Από κάτι παλιές, ανακυκλώσιμες μινιατούρες μου, σου αφιερώνω εξαιρετικά αυτήν:

Κρυσταλλιασμέν' αστέρι' αγκομαχάνε
της παγωνιάς ν' ανέβουν το στρατί.
Μα, δίχως να μαθαίνουν το ''Γιατί;'',
στο πρώτο φως της μέρας ξεψυχάνε...

Καλό βράδυ...

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 10:57:00 π.μ. είπε...

βρε σάκη, ειλικρινά, χίλια χρόνια θα ζήσεις.

καλό βραδυ κι η πολη να μοιαζει σα μεγάλο καράβι.

island says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007 1:24:00 μ.μ. είπε...

Την καλησπέρα μου.Είδα ένα φως από αστέρι θαρρώ να τρεμοσβήνει και μπήκα.Δεν άντεξα, συγνώμη.Είσαι πολύ αυστηρός κριτής του φωτός που θέλεις να βγάζει το αστέρι σου.Το ορατό φως είναι ένα μικρό μήκος κύματος και δεν νομίζω να σε χωρά.Θες παραπάνω για να ξεδιπλωθείς.Το πιστεύω από το λίγο που σε διάβασα.Υπάρχει και το υπέρθρο πχ όπου δεν το βλέπουμε αλλά μεταφέρει αμέτρητες πληροφορίες.Συνειρμικά αν το δεις θα καταλάβεις τί εννοώ.Και εσύ μεταφέρεις πολλά αστέρια σβηστά που ανάβουν υπέρυθρα.
Σε φιλώ
island

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007 3:08:00 μ.μ. είπε...

τις υπέρυθρες τις άφησα πίσω στο σχολείο και δε θυμάμαι τίποτα και συνεπώς συνειρμικά και μόνο κάτι χασμουρητά μού έρχονται στο νου από το μάθημα της φυσικού με το κότσο στο κεφάλι.
να μου το εξηγήσεις.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2007 10:04:00 π.μ. είπε...

καλα έκανες.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers