Content

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007

Το ξύπνημα.

(δραματουργικές ασυναρτησίες Νο4)
Η δίψα την σήκωσε από τον ύπνο της κατά τις πέντε το πρωί. Αισθάνοταν το στόμα της σα ξεραμένη γη. Κατευθύνθηκε στην κουζίνα με σβηστά φώτα. Ψηλάφησε τους τοίχους και βρέθηκε μπρος στο νεροχύτη. Γνώριμη διαδρομή. Στο παράθυρο, τα ξενυχτισμένα αστέρια στριμωχνόντουσαν να χωρέσουν στο κάδρο, μα κείνη δεν είχε φορέσει τα γυαλιά της κι έβλεπε μόνο θαμπά σημαδάκια να σιγοκαίνε. Θυμήθηκε εκείνον τον παραλληλισμό, πως τ’ αστέρια που πέφτουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα μισοτελειωμένα τσιγάρα που πετούν οι άγγελοι. Χαριτωμενιές του ραδιοφωνικού παραγωγού που χρόνια άκουγε. Στο λύκειο, είχε ερωτευτεί τον τρόπο που γελούσε. Φούσκωνε το μεγάφωνο από το γέλιο του. Αρχοντιά να ξέρει ο άντρας να γελά όμορφα, έλεγε στις φίλες της. Ο Πέτρος πώς να γελάει; Γελάει; Κάτι χαμόγελα θλιμμένα θυμότανε μονάχα η Λένα.

Άνοιξε τη βρύση κι έβαλε το δάχτυλο μες στο ποτήρι. Να νιώσει το νερό πριν ξεχειλίσει από το στόμιο του ποτηριού. Αναρρίγησε το δέρμα της στην επαφή με το υγρό στοιχείο. Προσπαθούσε να μην κάνει θόρυβο, να μην αφήσει σταγόνα να γκρεμιστεί στο νεροχύτη. Κατέβασε το νερό μονορούφι σα να 'θελε να παρασύρει ένα κοιμητήρι από το στόμα της. Στο σαλόνι, το σκοτάδι σκιαγραφούσε τα έπιπλα κι όλα απέπνεαν μια τρομαχτική ησυχία. Στιγμιαία σκέφτηκε να τον έπαιρνε ένα τηλέφωνο, να άκουγε τη φωνή του μπάσα και αγουροξυπνημένη, να του ψιθύριζε πόσο πολύ της λείπει, πως θα μπορούσε να τον περιμένει ακούγοντας το «Όχι μαζί», πως κι εκείνη θα χε τα παραθύρια της ορθάνοιχτα μέχρι να της χτυπήσει την πόρτα, πως μόνο για κείνον υπάρχει. Το άφησε. Ο ενθουσιασμός της ξεφούσκωσε όταν η λογική μπήκε καρφίτσα. Ζύγισε ξανά το θέμα, σιγά που ζει μόνο γι' αυτόν, σιγά που νοιάζεται ο Πέτρος για ποιον ζει και πώς η ίδια.
Αλήθεια που ισοδυναμεί μόνο με λόγια είναι ψέμα. Σέρνοντας τα παράπονα σα παιδικό τρενάκι, βγήκε πάλι στο κατόπι για το κρεβάτι της.

Εκεί θα τον βρει. Πιο αληθινό από ποτέ. Με γέλια να μπουκώνουν το δωμάτιο και διάττοντες αστέρες να ξεκολλάνε απ’ το ταβάνι. Εκεί.

υ.γ. φωτογραφία: Βίκυ Τζουρά

5 σπόροι:

γ.κ. says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007 6:00:00 μ.μ. είπε...

με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι και πρέπει να δώσω 3 blogs που θα ήθελα να έχω αν δεν είχα το δικό μου.-Το ένα είναι το δικό σου.-
Αν θες να παίξεις μπες στα σχόλια του τελευταίου μου ποστ(δες καπουζι)και πάρε την διεύθυνση.

Ελπίζω να μην σε "μπλέκω".
ΚΑΛΌ ΑΠΌΓΕΥΜΑ

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007 7:07:00 μ.μ. είπε...

η λέξη ασυναρτησίες στο συγκεκριμένο ποστ δε σε πτόησε καθόλου για την επιλογή σου, ε; :Ρ
σ' ευχαριστω για την τιμή. εγώ τι πρέπει να κάνω τωρα; να κάνω κείμενο με το τί θα θελα να μουν?

"θα 'θελα να 'μουν, να 'μουν βασιλιάς
σε ένα βασίλειο με ουίσκι και τεκίλα
να είχα ξωπίσω μου ένα ασκέρι δουλικό
και τα ποτήρια να μου γέμιζε η Σιβύλλα"

χικ!

γ.κ. says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007 9:07:00 μ.μ. είπε...

οχι, προς θεού!. Αν θέλεις μπες και γράψε -3 blogs που σου αρέσουν πολύ.

Κοίτα τι έγραψα εγώ για τις δικές μου επιλογές -και μην ξεχνάς... ΑΝ θες.

υγ. τις ασυναρτησίες δεν τις πρόσεξα-
πρόσεξα όμως πολλά αχρείαστα σχόλια.

έτσι και αλλιώς ... στην υγειά μας!

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007 9:35:00 μ.μ. είπε...

καλε μου ψουξ πλάκα σας κάνω. θα σκεφτώ και θα γράψω τα μπλοκ-προτυπα.
Χικ και πάλι!
:)


υ.γ. τί εννοεις με το αχρείαστα; αν θες, στείλε μου μειλ.

ΩΣΗΕ says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007 8:37:00 μ.μ. είπε...

Ωραίο μπλογκ... και ωραίες εικόνες ζωγραφισμένες με λέξεις που περιφέρονται σα χορεύτριες σε αυλαία...
Το σημειώνω και θα επανέλθω

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers