Content

Κυριακή, Οκτωβρίου 21, 2007

just a show.

Οι άνθρωποι τείνουν να σε θεωρούν ακίνδυνο ωσότου τους πλησιάσεις πολύ. Εκεί αρχίζουν και φοβούνται ότι θα τους πάρεις τα κλειδιά, θα μπεις στο σπίτι τους, θα κάτσεις στον καναπέ τους, θα γίνεις ένα με τον αέρα τους. Και φοβούνται γιατί εκείνοι σε θέλουν σε συγκεκριμένα κουτάκια, χαπάκι πριν τον ύπνο και όχι μετά, θέλουν να ζεις και να αναπνέεις στον τόνο που προστάζουν. Κάτι είχε γράψει ο Κούντερα στη Μαλβίνα, ναι πάλι εκεί επιστρέφω καλό μου, «...η αγάπη είναι πράξη Δημιουργίας και μόνο. Συντελείται μέσα στον χρόνο, έτσι, ώστε ο άλλος, μέσα από την πράξη της αγάπης μας, να καταφέρει να πραγματώσει το Es muss sein του. Το Πρέπει του. Αυτό για το οποίο ετάχθη.» Και δεν είμαι καθόλου λυπημένη, ξέρω ανθρώπους με τους οποίους μιλάγαμε τόσο πολύ για τους θύτες μας που ξεχάσαμε να γνωριστούμε, στο τέλος ρίξαμε καρφιά ο ένας στον άλλον, σκοτωθήκαμε μεσάνυχτα καλοκαιριού στην Αττική οδό. Μετωπική. «Έτσι κι αλλιώς, αθώο θύμα δεν υπάρχει.». Μα κι αν η μνήμη αυξάνει την εξάρτηση, αγάπη αυτό δεν είναι, αγάπη είναι δημιουργία, αγάπη είναι κατανόηση, να λες υποχωρώ για να χωρέσεις τη χαρά του άλλου μέσα σου κι ας ισοδυναμεί με προσωπική σου ήττα, μη με διαβάζεις λυπημένη, δεν είμαι πια. Ξύπνησα με μιαν ακατανίκητη ανάγκη να ξεχυθώ στους δρόμους, βρέθηκα Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος, με πήρε ένα σκυλάκι στο κατόπι, το βγαλα Ρούνα, το σκυλί μ’ ακολουθούσε σε δύσβατα μονοπάτια με λάσπες και αδέσποτα κυκλάμινα, Ρούνα φύγε!, η Ρούνα ακολουθούσε, χαιρόμουν που δεν ήμουν μόνη, η Ρούνα μου πέταγε στα μούτρα το πασιφανές:Η δήλωση της φυγής μου ισοδυναμεί πάντα με μια παράκληση.

Καλό μου, δεν θα βρεις ούτε έναν καλλιτέχνη δίχως ανασφάλειες. Η μείζον διαφορά του από τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως την ανασφάλεια τη μετατρέπει σε δεύτερη σάρκα που του πίνει το αίμα, ενοχές και σπαραγμός βράζουν στο καζάνι, βιώνει το τραμπολίνο της ψυχής του και το μετουσιώνει σε ποίηση. Και ο ρεαλισμός κι η λογική δεν έχουν χώρο στις κερκίδες. Μονάχα να νιώθεις σου απαιτείται.

Οι υπόλοιποι, εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε λαμαρίνες και φρένα και γκάζια, αδημονούμε να ανάψει το φανάρι, να ξανοιχτεί ο δρόμος μπρος μας, να τρομπάρουμε με ψευδαίσθηση δύναμης κι ελευθερίας τις αρτηρίες μας.

Ονειροπαρμένα ανυπόταχτοι.

But it's all just a show.

6 σπόροι:

Balidor says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007 2:23:00 π.μ. είπε...

Υπάρχουν και καλλιτέχνες, που ενώ οδηγούσαν με χίλια, έσπασαν τα "φρένα" τους και με το παράλογο για λάδια στην άσφαλτ(ρ)ο, γλιστρούν στις στροφές της παράνοιας.

Νου και α, ντά, ντου και α, ντα... Dada ;)

ανώνυμη Μ. says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007 1:20:00 μ.μ. είπε...

Σαν ασπρόμαυρη φωτό το κείμενό σου..αλλά όχι λυπημένη.

π. says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007 3:11:00 π.μ. είπε...

φοβούνται μην κάτσεις στον καναπέ τους και τους θυμίσεις ότι αυτός είναι για να κάθεσαι, όχι για να του αλλάζεις τα καλύματα και να τον θαυμάζεις φιλάρεσκα.. τι κρίμα αυτός ο φόβος και όλα όσα γεννάει.. ούτε καν einmal..

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007 5:11:00 μ.μ. είπε...

#balibor, αυτό εννοούσα με το τραμπολίνο..
καλό απόγεμα:)

#ανώνυμη μ., οχι, οχι λυπημένη..

#π., τι σημαίνει einmal; ισπανικό ειναι; Το παράδοξο όταν δεν ξέρεις μια γλώσσα είναι πως προσέχεις τη σύνθεση των γραμμάτων, πόσο όμορφα στέκουν τα σύμφωνα δίπλα δίπλα και η λέξη σου μενει σαν μιά ηχητική αποκάλυψη. Αυτό το παιχνίδι χάνεται όταν μπορείς και την αποκωδικοποιείς.

ggl says:
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007 12:50:00 μ.μ. είπε...

Αυτό είναι καλλιτεχνικό πόνημα δίχως προσωπικές προεκτάσεις;

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007 12:32:00 μ.μ. είπε...

τόσο απλοϊκό κείμενο δε δυναται να χαρακτηριστεί σαν καλλιτεχνικό πόνημα :Ρ
ευχαριστώ πάντως

όσο για τις προεκτάσεις, σου αρνήθηκα εγώ ποτέ ότι δεν υπάρχουν; Στην ερμηνεία που δίνει ο καθένας μας έγκειται το πρόβλημα :)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers