Content

Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

"η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις"

Έξω από την Πέτρα, έστυβα το μυαλό μου να θυμηθώ τους στίχους από κείνη τη βάρκα τη μπογιατισμένη, μα το μυαλό δεν μπορούσε να πιάσει άγκυρα και στροβιλιζότανε μαζί με το αμάξι. Ύστερα έπιασε η Βαγγελιώ τα παραδοσιακά και μένα με μπαγλάρωσαν κάτι κλάματα βουβά για να με βγάλουν ως το σπίτι. Τζιβαέρι και μουσχολούλουδα..Μια κοριτσίστικη φωνή ξεδίπλωνε μέσα στ' αμάξι λυγμούς και ξενιτιές, έμοιαζαν οι χαμοί κι οι χωρισμοί λιγότερο πικροί. Ακόμα θυμόμουν. Δρόμοι με πλατάνια και μέρες με αλάτι. Αυτές ήταν οι διακοπές που ευγνωμονώ. Δεν υπάρχουν τόποι φιλόξενοι. Είναι οι άνθρωποι που ομορφαίνουν τους τόπους. Οι άνθρωποι που σε θέλουν και τους θέλεις. Που σε βλέπουν να παίρνεις το πλοίο για Πειραιά και να λυπούνται, να θέλουν να μείνεις κι άλλο, κι άλλο, ναι τα συνορά μου είναι οι άνθρωποί μου και όσο αντέχω. Πάλι για μένα μιλάω γαμώτο; Πέντε μέρες έβλεπα τον ήλιο να βουλιάζει ανάμεσα σε δυο βραχονησίδες. Πέθαινε και την επομένη ξεπετάγοταν από την πίσω μεριά του χωριού φουριόζος, έτοιμος να πυρώσει κι άλλο τις πλάτες μας. Κρέπες στο Μόλυβο και ούζα στη Συκαμνιά. Η ρεαλίστρια τριγύρναγε με τα καπέλα μας, ο Θανάσης στεναχωριόταν που ταν άδεια τα κλαμπ, ο Κώστας στρίμωχνε σε ψηφιακά κάδρα τα τοπία. Όμορφα. Και τα κλάματά μας όμορφα ήταν. Φούσκωνες από δύναμη, έλεγες: ακόμα και τις μαχαιριές γέλια θα τις κάμνουμε, μα φοβάσαι. Θες εκείνο το λιμάνι, μα δεν υπάρχει λιμάνι για όλες τις βάρκες καλό μου. Τα κύματα φτιάχτηκαν για τα δικά μας τα σκαριά, και θέλω τις βροχές του σεπτέμβρη μου, να φύγουν τα λέπια, να γίνω άνθρωπος. Άνθρωπος σωστός.

"…Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και το γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε κι ας έχω εγώ χαθεί…"

1 σπόροι:

Me:Moir says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007 11:23:00 π.μ. είπε...

Ναι, πάλι για σένα γράφεις και χαίρομαι ίδιαίτερα για αυτό. Πολύ όμορφο το ποστ σου, για ακόμα μία φορά. Φιλιά πολλά (επέστρεψα).

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers