"like a soft living wind"

(εικονογράφηση: Anne-Julie Aubry)

Είναι φορές που μπουκώνουν οι λέξεις. Φράζουν πίσω από τα χείλια, τα γράμματα διαστέλλονται μέσα στο στόμα σου, φουσκώνουν τα μάγουλα, νομίζεις ότι θα σκάσεις, αλλά δε μιλάς. Δεν αφήνεις την ύλη της λέξης να εκσφενδονιστεί από τα χείλια σου. Να πάρει το σωστό σχήμα και καμπύλη το γράμμα. Συσσωρεύεται μέσα σου το αλφάβητο, κάνει κούνια μπέλα το θήτα στις φωνητικές σου χορδές, εσύ βγάζεις κραυγές γλάρων, παίζει ντόμινο το όμικρον με το ρο μες στις αρτηρίες σου, εσύ βήχεις, μα εκείνη η ακατάληπτη και θλιβερην αιτία δε σ’ αφήνει να αμολήσεις οποιαδήποτε σκέψη. Σα να παρέλυσε ο εγκεφαλικός μηχανισμός.

Ο σωματικός, δε, πέρα βρέχει. Περνάει τα βράδια του σε ξαπλώστρες παραλίας κι ακούει Nino Rota σε γλυκιές ζωές. Και τότε πέφτει ένα αστέρι, κι εύχεται να πέσει κι άλλο αστέρι, κι ύστερα κι άλλο, ώσπου να σβήσουν όλα τα φώτα, κι όταν θα μπει ο ήλιος, να ρθεις σα το Χριστό πάνω απ' τη θάλασσα, να σηκώσεις το σώμα από τη ξαπλώστρα, να ανεβείτε σε ένα άτι με διαμαντόπετρες στη σέλα, και θα λένε το άτι Ντόλυ και θα μασουλά φιστίκια. Θα πηγαίνεις το σώμα στα πανηγύρια, θα του αγοράζεις μαλλί της γριάς και θα παντρεύεσαι τα χέρια με ξύλινα δαχτυλιδάκια.

Το σώμα μου γελά που μπορεί και ονειρεύεται.

Λοιπόν, αυτή η φράση με το πλοίο που ψάχνει λιμάνι για ν’ αράξει, ταιριάζει. Ναι ταιριάζει. Απόψε, στα καλοκαίρια, στις επιστροφές των δώδεκα παρά με τρένο, στα ξημερώματα σε αεροδρόμια, σε μνημόσυνα, στην εθνική με μεσαία φώτα, ταιριάζει. Και το πλοίο βουλιάζει.