"Almost me, almost you, almost blue"

(φώτο: Γιώργος Βογιατζάκης)

-Άλκη, οι άνθρωποι είναι μίζεροι και τσιγκούνηδες με τα αισθήματά τους. Θέλουν να παίρνουν αγάπη, αλλά χωρίς τίποτα να ταράζει τη ζωή τους, το πρόγραμμά τους, τα καθαρά τους έπιπλα. Ξέρεις πολλούς ανθρώπους που θ’ αφήνανε το γάτο τους να γδέρνει τις πολυθρόνες τους;

-Μένουνε τότε μόνο με τις πολυθρόνες. Γιατί κι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μάς γδέρνουνε, σαν τον Καίσαρα. Πρέπει ν’ αφήνουμε στον άλλο την ελευθερία να μας δείχνει την αγάπη του όπως θέλει, όπως ξέρει, όπως μπορεί, αρκεί να μην μας καταστρέφει. Κι ο έρωτας τι είναι; Νυχιές αγάπης είναι, σημάδια, ίχνη που αφήνει ο άλλος μέσα σου. Εγώ, αυτό που φοβάμαι πάνω απ’ όλα είναι η ησυχία, η σιωπή. Θέλω ανεξίτηλα σημάδια, ζωή. Για σένα, τι είναι ο έρωτας;

Rien ne va plus- Μαργαρίτα Καραπάνου

(κατά τ’ αλλα, ταπεινή μου γνώμη πως όλο το βιβλίο της αποπάνω κυρίας χωράει σε μια φράση Μαλβίνας.)