"..guess I'll have another round.."

(...ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο 8)

Χρυσόψαρα και τα σεντόνια στην ταράτσα. Η άνοιξη που στροβιλίζεται Τσακάλωφ και Σίνας. Η Νομική πιτσιλισμένη με σπρέι και σύμβολα. Δαχτυλιές περαστικών. "Έπρεπε να σουν εδώ για να δω τί θα πεις". Μια ψαλιδισμένη λωρίδα μωβ ουρανού- χωράει τσίμα-τσίμα ανάμεσα στα κτήρια. Το μεράκι των παιδιών στην έκθεση. Μ' ένα μπλοκ, ένα πενάκι και η έμπνευση θεόσταλτη. Δεν τους αγχώνει η ασπρίλα του χαρτιού; Ο Charlie Brown που δεν μπορεί να πετάξει χαρταετό, μια κοκκινομάλλα που σφυροκοπά τη σκέψη του κι o Snoopy μένει ατάιστος. Τα καινούργια μετρό με την κυριαρχία του πλαστικού. Η μικρή που με ρώταγε αν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής και γιατί. Έχω από καιρό πάψει τις αιτιολογίες. Δεν είναι τα γιατί που θα σε καθησυχάσουν. Ντεμί με βρίσκω. Τί είναι ζωή; "Πονάς και γίνεσαι σοφός", είσαι αυτό που ήσουν πάντα. Σκόρπια μισόλογα δηλαδή; "... you're nowhere to be found..." Ο Καζούλης χορεύει στο σπίτι που ανέτειλε ο ήλιος. Φίσκα ο Σταυρός του Νότου, μπούχτισα με τόσες πλάτες μπρος μου."..Well the room is crowded, there's people everywhere...". Κυριακή και το μπαλκόνι κάνει θόρυβο. Γλάστρες μετακινούνται, στριγγλίζουν στο αυτί μου, ο ύπνος προσβεβλημένος με μουντζώνει.

Ξυπνάω.