Πήρα να θυμάμαι χτες τα λόγια σου τα όμορφα. Παράπονο και οι απορίες με ρίξανε στο λάκκο πάλι. Ανάγκη τσιγάρου με τον καπνό να καίγεται κάθετα. Να τρυπά το ταβάνι, να θολώνει τα αστέρια. Τα λόγια σου με μεγάλωσαν. Μα τα χάδια σου μια αιώνια απουσία. Όλα μού λέγαν κάνε υπομονή και η Αλεξίου να παρακαλά να μην ξημέρωνε ποτέ. Οι μήνες περνούσαν με αίματα και δάκρυα. Κι όταν έφτασα στα 18 ήμουν φορτωμένη δίσκους, βιβλία, πίνακες, σημαινόμενα, μα ακόμη τα χάδια σου ήταν νεκρά κυπαρίσσια. Τι να την κάνεις την Τέχνη όταν χάνονται τα πρόσωπα; Τι σού είναι τα σύμβολα όταν δεν κρύβουν λίγη θέρμη από κάτω; Πέρασμα από τον Ιωαννίδη στη Simone κι απ' τον Λειβαδίτη στον Μπουκόφκσι. Δρόμος πολύς. Κι από μένα για μένα. Όλα μού λεγαν ξύπνα πια, μα δεν υπήρχαν φρένα. Κι όλο να με καταπίνει η τρέλλα μου. Έκλαιγα πολύ στα τραγούδια. Για παρέα οι αντικατοπρισμοί μου μέσα απ' τον καθρέφτη με την άσπρη δαντελίτσα στην άκρη, σαν υποσυνείδητα σημάδια αθωότητας. Φρούτο που δε θυμάμαι τη γεύση του πια. Τα καλοκαίρια έσπερνα προσευχές απ' το μπαλκόνι. Ονείρατα σε παιδικά κρεβάτια με ροζ σεντόνια. Απ' τον λυρισμό στον σουρεαλισμό. Έσκιζα σκιτσάκια σου στους θυμούς μου. Η απελπισία φταίει, σκεφτόμουν ξεθυμασμένη. Ναι, αυτή φταίει, γεννά μωρά αυταπάτης. Όμορφα στρουμπουλά μωρά με το ξανθό γέλιο που το άλλο πρωί γίνεται κλάμα σειρήνας. Να δείτε που θα πεθάνω, δήλωνα στο τηλέφωνο. Δε φοβόμουν τις λέξεις τότε. Τα βράδια έτρεχε ο ύπνος απ' τα μάτια μου μα κάποιο στιχάκι τριβέλιζε στο κεφάλι μου. Σηκωνόμουν στα σκοτάδια και σκάλιζα γράμματα πετούμενα σε λευκές σελίδες. Κι όλα για σένα. Και δεν με πειράζει που δεν τα μαθες πια, λυπάμαι μόνο που με σημάδεψες τόσο. Δεν υπήρχε χώρος, βλέπεις, για τους επόμενους. Σε εκείνους που ήρθαν μετά την τρικυμία αναφερόμουν σε σένα όπως ένα επιπόλαιο αίσθημα με τα χίλια λάθη κι ατσουμπαλιές να ξεχύνονται απ' το σάκο. Σε μείωνα. Σε πετούσα, μα συ τσαλακωμένος με έπαιρνες μάτι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, πήχτρα από ανθρώπους, βόλτες και συναυλίες, μα μαζί σου δεν τα κατάφερα να συμφιλιώθω. Μια σκουριά στο κεφάλι μου έγινες που όταν πιάνει κρύο, κάνει τα γρανάζια να τρίζουν. Με κούρασαν τα παράπονά μου.Content
Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007
"Whisperin' beside me when I say my prayers"
Πήρα να θυμάμαι χτες τα λόγια σου τα όμορφα. Παράπονο και οι απορίες με ρίξανε στο λάκκο πάλι. Ανάγκη τσιγάρου με τον καπνό να καίγεται κάθετα. Να τρυπά το ταβάνι, να θολώνει τα αστέρια. Τα λόγια σου με μεγάλωσαν. Μα τα χάδια σου μια αιώνια απουσία. Όλα μού λέγαν κάνε υπομονή και η Αλεξίου να παρακαλά να μην ξημέρωνε ποτέ. Οι μήνες περνούσαν με αίματα και δάκρυα. Κι όταν έφτασα στα 18 ήμουν φορτωμένη δίσκους, βιβλία, πίνακες, σημαινόμενα, μα ακόμη τα χάδια σου ήταν νεκρά κυπαρίσσια. Τι να την κάνεις την Τέχνη όταν χάνονται τα πρόσωπα; Τι σού είναι τα σύμβολα όταν δεν κρύβουν λίγη θέρμη από κάτω; Πέρασμα από τον Ιωαννίδη στη Simone κι απ' τον Λειβαδίτη στον Μπουκόφκσι. Δρόμος πολύς. Κι από μένα για μένα. Όλα μού λεγαν ξύπνα πια, μα δεν υπήρχαν φρένα. Κι όλο να με καταπίνει η τρέλλα μου. Έκλαιγα πολύ στα τραγούδια. Για παρέα οι αντικατοπρισμοί μου μέσα απ' τον καθρέφτη με την άσπρη δαντελίτσα στην άκρη, σαν υποσυνείδητα σημάδια αθωότητας. Φρούτο που δε θυμάμαι τη γεύση του πια. Τα καλοκαίρια έσπερνα προσευχές απ' το μπαλκόνι. Ονείρατα σε παιδικά κρεβάτια με ροζ σεντόνια. Απ' τον λυρισμό στον σουρεαλισμό. Έσκιζα σκιτσάκια σου στους θυμούς μου. Η απελπισία φταίει, σκεφτόμουν ξεθυμασμένη. Ναι, αυτή φταίει, γεννά μωρά αυταπάτης. Όμορφα στρουμπουλά μωρά με το ξανθό γέλιο που το άλλο πρωί γίνεται κλάμα σειρήνας. Να δείτε που θα πεθάνω, δήλωνα στο τηλέφωνο. Δε φοβόμουν τις λέξεις τότε. Τα βράδια έτρεχε ο ύπνος απ' τα μάτια μου μα κάποιο στιχάκι τριβέλιζε στο κεφάλι μου. Σηκωνόμουν στα σκοτάδια και σκάλιζα γράμματα πετούμενα σε λευκές σελίδες. Κι όλα για σένα. Και δεν με πειράζει που δεν τα μαθες πια, λυπάμαι μόνο που με σημάδεψες τόσο. Δεν υπήρχε χώρος, βλέπεις, για τους επόμενους. Σε εκείνους που ήρθαν μετά την τρικυμία αναφερόμουν σε σένα όπως ένα επιπόλαιο αίσθημα με τα χίλια λάθη κι ατσουμπαλιές να ξεχύνονται απ' το σάκο. Σε μείωνα. Σε πετούσα, μα συ τσαλακωμένος με έπαιρνες μάτι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, πήχτρα από ανθρώπους, βόλτες και συναυλίες, μα μαζί σου δεν τα κατάφερα να συμφιλιώθω. Μια σκουριά στο κεφάλι μου έγινες που όταν πιάνει κρύο, κάνει τα γρανάζια να τρίζουν. Με κούρασαν τα παράπονά μου.
