Content

Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007

"κολυμπάει ο ύπνος στα στήθια και στα χέρια της"

Πολύ στεναχωριέμαι για τις πρώιμες αμυγδαλιές. Ποιος μπαγάσας τις ζήτησε σε γάμο, κι εκείνες στολιστήκαν; Δεν το ξέρουν πως θα τις κάψει η αγάπη τους στο πρώτο κρύο; Ματωμένος γάμος με ροζ ανθάκια να κατρακυλάνε στην άσφαλτο. Βουτάω στη Σαββατογεννημένη σε ελεύθερη πτώση. Ποιο αλεξίπτωτο θες να σε κρατήσει όταν σε περιμένει ένα τέτοιο στρώμα αλήθειας από κάτω; Και μπορεί η λέξη αλήθεια να χωράει τόση πολυσημία μέσα της, όσο και η λέξη έρωτας, μα κάπου πρέπει να συναντιέται ο υποκειμενισμός με τον σκληρό αντικειμενισμό του κόσμου. Κι εκείνη το κατάφερε. Είπες τίποτα; Η δύναμη είναι να μπορείς να ξεσηκώνεις τις λέξεις, να κάνεις το βήτα θήτα και το άλφα όμικρον. Να βγάζεις σωθικά και αίμα πάνω σε τρελές κούρσες γραφής. Κι όχι γιατί σε κυκλώνει μια μανία αποτύπωσης ιδεών με τον ναρκισσισμό να τρέχει απ' τα πατζάκια σου, αλλά γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μικρή και ηλίθια αισθάνομαι. Με νύχια ξεφλουδισμένα και μάτια που ρουφάνε τις σελίδες της.

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι αυτό και δίνει τον ορισμό: "Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο".

Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου...

Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις. Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία-Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα πιο πολύ φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή.

[...]

Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παρατά τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος...Δυο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μια, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι από το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: "Μα πώς το παθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά."

Και να σκεφτείς πως διάλεξα το πιο ανώδυνο κομμάτι. Έτσι. Γιατί δεν αντέχω κι άλλο να ματώσουμε. Να προσέχεις, καλό μου. Γιατί σε νοιάζομαι.

υ.γ.1 ...ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο.

υ.γ. 2 αυτό φεύγει για την κυρία που αγρυπνά.

υ.γ.3 Θα το κάψουμε κι απόψε μάγκες.

foto:Ewa Brzozowska

13 σπόροι:

ggl says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 11:57:00 π.μ. είπε...

Μπουρλότο!

ggl says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 4:02:00 μ.μ. είπε...

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι ηρωίδες σου γλεντούν τη ζωή, θρηνούν για τα παθήματά τους ή τα κάνουν όλα μαζί ταυτόχρονα.

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 5:01:00 μ.μ. είπε...

Ταυτόχρονα, ταυτόχρονα! Τα καλύτερα κλαυσίγελα πουλάω...

αυτό για τα εύστοχα σχόλιά σου που με κολλάνε στον τοίχο.:)

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 5:04:00 μ.μ. είπε...

α! περιμένω την ιστορία, μη ξεχνιόμαστε!;)

fish eye says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 7:15:00 μ.μ. είπε...

μια η μαλβινα ηρθε καπακι και το ενα καλοκαιρι..εε ηρθε κι εδεσε..!!

0comments says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 11:24:00 π.μ. είπε...

Όταν μεγαλώσω θέλω να γράφω σαν εσένα. Μουτς!

sorry_girl says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 12:51:00 μ.μ. είπε...

Αυτό με τις αμυγδαλιές με τσάκισε..
:(

Unknown says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 2:19:00 μ.μ. είπε...

μου φαίνεται πως απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς ;)

s_k says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 6:52:00 μ.μ. είπε...

το σαββατογεννημενη ειναι απο τα αγαπημενα μου!

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 9:47:00 μ.μ. είπε...

Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος.

χαχαχαχα
γαμάτο ρεεεε
καλή φάση

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007 12:28:00 μ.μ. είπε...

#με το φεγγάρι, Το ένα Καλοκαίρι είναι λίγο πριν την Κάθετη Πτώση..

#0 comments, ανεβάστε τον πήχη σας πολύ πιο πάνω, σας περικαλώ!!;)

#Κορίτσι της συγγνώμης, κοριτσάκι είναι και η αμυγδαλιά. Πώς να μην ξεγελαστεί;

#Πνεύμα του δρόμου, ευχαριστω..

#fuzzy burlesque, και μένα νομίζω ότι θα γίνει.

#other, τραγική ειρωνιά είναι όλη η ζωή.

elix_geo says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 2:50:00 π.μ. είπε...

Η δύναμη είναι να μπορείς να ξεσηκώνεις τις λέξεις, να κάνεις το βήτα θήτα και το άλφα όμικρον. Να βγάζεις σωθικά και αίμα πάνω σε τρελές κούρσες γραφής.
...........
Και δύναμη είναι να μπορείς να σηκώνεις τα ψώνια της λαϊκής και, κουβαλώντας τα, να κάνεις την αναμονή μες στη βροχή στη στάση του λεωφορείου στάση απλής ζωής.
Τα λόγια, για μένα, δεν ζυγίζουν παραπάνω από μια σακούλα τομάτες βρισκόμενες σε στάδιο προϊούσης σήψης, αγορασμένες στο ξεπούλημα μετά τις δυο το μεσημέρι.

Λογάς είμαι κι εγώ και το ξέρω καλά.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 2:33:00 μ.μ. είπε...

Δεν μπορώ να καταλάβω πού έγκειται η διαφωνία σου. Τα λόγια είναι σε πρώιμο στάδιο σήψης όταν παραμένουν λόγια. Όταν ακολουθούνται από πράξεις, τότε τα λόγια γίνονται διαμαντάκια. Δε νομίζω ότι λέω κάτι καινούργιο.
Και ναι σαφώς, η δύναμη που απαιτείται για να σηκώσεις τη σακούλα με τις τομάτες από τη λαϊκή είναι μεγαλύτερη από αυτή του να σηκώσεις το μολύβι. Αλλά κι αυτό πάλι δε λέει κάτι. Σκοπός του ανθρώπου είναι να "εξανθρωπίζεται".
Κι αυτό δεν γίνεται με λογάκια μέσα από μπλοκ και ημερολόγια, αλλά με πράξεις, με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου.
καλημέρα..

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers