Content

Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007

έναν καφέ και δυο κουβέντες, δυο καφέδες και μονόλογος

Τα καφενεία στο Μεταξουργείο έχουν χρώμα μπλε. Ένας ολάκερος μπλε γαλαξίας σε γραπώνει καθώς μπαίνεις μέσα. Ο γαλαξίας "Η καλή καρδιά". Μυρωδιά καβουρδισμένου καφέ και σκόνης. Ημίφως και μια σόμπα να κρατάει τη ζέση. Μωσαϊκό κάτω, κάθε πετρούλα και παράπονο. Σε κυκλώνουν ήχοι κομπολογιού που ταλανίζεται ανάμεσα σε παλάμες. Παππούδες, οι μόνοι πρωταγωνιστές σε σκηνικό έτοιμο για πίνακα του Τσαρούχη, ρίχνουν εξάρες μαζί με κλεφτές ματιές στην τιβί για τον αγώνα Αθηναϊκού - Πανσεραϊκού. Στη τζαμαρία θολωμένα κίτρινα φώτα των δρόμων, και στους τοίχους παλιές φωτογραφίες φυλακισμένες σε κορνίζες από ξύλο καρυδιάς. Στην απ' έξω ζωή, στα διπλανά ξενοδοχεία με τις ξεφλουδισμένες ταμπέλες, οι άντρες βγαίνουν ξαλαφρωμένοι και οι γυναίκες ταπεινωμένα πληρωμένες.

-Τι με έφερες εδώ;

-Δε νομίζω πως θα έβρισκα άλλο μέρος που να μπορεί να αντέξει τη λύπη μου. Ξέρεις, τα αγαπάω αυτά τα μέρη. Ζηλεύω τους παππούδες που έρχονται κάθε δύσκολο απόγεμα, για έναν καφέ και δυο κουβέντες. Εδώ μέσα μόνο σοφίες ακούς.

-Θα κάτσουμε ώρα;

-Όση ώρα χρειαστεί για να ξεθωριάσει αυτή η μαυρίλα που με πνίγει.

-Μιλάς περίεργα απόψε και με κουράζεις. Τί θα πιεις;

-Δεν είμαι εγώ που σου μιλάω.

-Δυο ελληνικούς μέτριους, ε;

-Ξέρεις πόσο σ' αγάπησα; Πόσο ράγισε η καρδιά μου μέχρι να σε φέρω λίγο δίπλα μου; Τα βράδια ξενυχτούσα, νόμιζα πως αν μείνω ξάγρυπνη ένα αστρόπλοιο θα ερχότανε για να με φέρει στα σεντόνια σου. Δεν τα κατάλαβες αυτά ποτέ.

-Όντως δεν είσαι εσύ που μου μιλάς. Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν ήσουν κοριτσάκι, ήξερες πού έμπλεκες, σε τί κατώγια του μυαλού σου θα χωνόσουν για να με βρεις. Κορώνα ή γράμματα η τρέλα μας. Τί θες τώρα;

-Φοβάσαι να με καταλάβεις. Μόνο αυτό. Αν προσπαθούσες, αν...

-Θέλω να φύγω, αυτό το μπλε με πνίγει. Πως αντέχεις;

-Κάτσε λίγο ακόμα, κρυώνω μοναχή μου.


Στο παραδίπλα τραπέζι ένα γεροντάκι κοιτά με το στόμα ανοιχτό και μια ετοιμόρροπη ζαριά να χάσκει.

-Γιατί μιλάει μοναχό του αυτό το κοριτσάκι;

-Α, δεν την έχεις ξαναδεί; Κάθε απόγεμα η ίδια ιστορία. Δυο καφέδες και μονόλογος. Ποιος ξέρει με τί φαντάσματα θα παλεύει.

Κι όλο έξω να σκοτεινιάζει, κι όλο έξω να σκοτεινιάζει, κι όλο εκείνη να χάνεται, κι όλο εκείνη να χάνεται.

"Μεσάνυχτα κατέβαινε προς το Μεταξουργείο
Το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ
Και μόνο τα φαντάσματα χαμένων θεατρίνων
Τριγύριζαν με νυφικά γυρεύοντας σουξέ
Παλιά χαρτονομίσματα δεν έχουν πια αξία
Θυμίζουν χαιρετίσματα μιας άλλης εποχής

Σου το 'χα πει με πείσματα θ' αδειάσουν τα ταμεία
Γι' αυτό πρέπει τα νούμερα ν' αλλάξουν απ' αρχής
Μεσ' στη βροχή περπάτησα ως την Ακομινάτου
η Πόπη ήταν στο στέκι της ο κόσμος στη σκοτεινιά
κι είδα τους επιτάφιους χαμένων θεατρίνων
ντυμένων αυτοκράτορες με ψεύτικα σπαθιά"
Μ. Ελευθερίου

6 σπόροι:

Unknown says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007 1:38:00 μ.μ. είπε...

με έκανες να καταλάβω καλύτερα τον Μονορούφι, έναν γνήσιο street spirit (http://streetchronicles.blogspot.com/2004/12/street-spirits.html#comments), που έπινε τουλάχιστον δύο καφέδες και κάπνιζε τουλάχιστον δύο τσιγάρα ταυτόχρονα

ggl says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007 1:39:00 μ.μ. είπε...

Το κοριτσάκι να πάρει κανα παππού απέναντί της και να αρχίσει να μιλάει, καθώς παίζει τάβλι, να ρίχνει καμιά κλεφτή ματιά στην τηλεόραση και έτσι θα απορροφηθεί από το σκηνικό. Αυτά που θα λέει στον παππού δε θα έχουν και τόσο σημασία μπορεί να είναι μονόλογος, έτσι και αλλιώς και αυτός θα λέει τα δικά του, απλά να μη μοιάζει με παπαρούνα μέσα σε χρυσάνθεμα.

Υ.Γ.: «οι γυναίκες ταπεινωμένα πληρωμένες» τις έχεις ρωτήσει ποτέ πώς αισθάνονται;

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007 1:56:00 μ.μ. είπε...

#πνευμα του δρόμου, πάρα πολλοι άνθρωποι είναι έτσι. Βουτηγμένοι σε έναν άλλο γαλαξία. Μπορεί και ομορφότερο απο τουτον εδώ...

#τζιτζιλ, γιατί ταυτίζεις τους ήρωες των ιστοριών μου με μένα; Αυτη την αίσθηση μού δίνουν τα σχολιά σου, μπορεί να ναι και λάθος μου. Άσε που μια παπαρούνα μέσα σε χρυσάνθεμα μού κάνει ωραία αντίθεση...:Ρ

υ.γ. αναλόγως τη γυναίκα, φίλτατε;)Περιμένω την απάντηση σε μια δικιά σου ιστορία..

ggl says:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007 3:03:00 μ.μ. είπε...

Οι ιστορίες είναι καρπός των εμπειριών και των επιθυμιών που κουβαλά ο καθένας μας, είναι μια προέκταση του εαυτού μας δηλαδή. Οπότε, ναι, ερυθράνθιστη απευθύνομαι σε εσένα όταν μιλώ για τους ήρωες των ιστοριών σου.

Υ.Γ.: Έχεις σκεφτεί ποτέ να γίνεις πολιτικός; :Ρ

fish eye says:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007 7:33:00 μ.μ. είπε...

..ξερεις..ενας απο τους εφιαλτες μου ειναι μηπως σε καποια στιγμη της ζωης μου,σαλταρω τοσο..που αρχισω να μιλαω μονη..ειναι ο ιδιος φοβος με το μη τυχον καποια στιγμη βγω στο δρομο χωρις ρουχα και εγω νομιζω πως ειμαι ντυμενη..!!
υπεροχα τα καφενια με τις σοφες κουβεντες των παπουδων αναμεσα σε αχνιστους καφεδες..υπεροχο το κειμενο σου..!!

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007 9:22:00 μ.μ. είπε...

#τζιτζιλ, μού φαίνεται έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα εδώ μέσα. Μού χρωστάς ένα κείμενο με μια ιστορία..;)

υ.γ. δεν έχω την απαιτούμενη διπλωματικότητα..

#με το φεγγάρι αγκαλιά, μου αρέσουν πολύ τα καφενεδάκεια. Τα παραδοσιακά. Και στα χωριά κυρίως που μαζεύονται όλα τα τραπεζάκια κάτω απ' τον μεγάλο πλάτανο.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers