(φώτο: Πάνος Κοκκινιάς)
Πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα πάνω στα σκαθάρια του Καλατράβα, γιαγιάδες με πλαστικές σακούλες στα τρένα και στη συνέχεια ένα Μεταξουργείο μ’ αδέσποτα μάτια και φτηνά ξενοδοχεία. Παραμονή διαδηλώσεων και στη μεγάλη πλατεία σουλατσάρουν σημαίες, πανό, μπάτσοι αγκαζέ, όλα σαν πανηγύρι. Διαλέγεις τι σ’ αρέσει, πετυχαίνεις με το ντουφέκι το τενεκεδάκι, και γραπώνεις τα δώρα περιχαρής. Από κάπου τρίζει το «Σ’ αγαπaώ aκόμα», και ακούγεται πολύ ηλίθιος ο στίχος «η αγάπη.. θέλει όλο το αίμα» καθώς σου πετάνε στα μούτρα τη φάτσα του Παπαδόπουλου. Και σημειολογικά να το δεις, είναι κουραστικό το κόκκινο να συνάδει με μια μελλοντική επ-ανάσταση αγνώστου λοιπών στοιχείων. Χίλιες φορές η Δραπετσώνα, με τη σκόνη του περασμένου πάνω της.
Πιάνω κουβέντα μοναχή μου μπρος σε καθρέφτες. Τί θες; Τί χρειάζεσαι; Ποιος σου λείπει; Σκάσε! Το εγώ ρίχνει μπουνιές στο άλλο εγώ και το άλλο εγώ κλαίει. Μένω λοιπόν με ένα μάτι μωβ και το άλλο βρεγμένο μ' αλάτια.
2 σπόροι:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006 12:38:00 μ.μ. είπε...
Και τι χρώμα να έχει η επ-ανάσταση;
Άσε που με το κόκκινο θα χαθείς μέσα της.
Μήπως να έχει χρώμα μοβ και να μυρίζει θάλασσα;
Αυτό δε θα είναι επ-ανάσταση, καλοκαιρινές διακοπές θα είναι.
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006 3:02:00 μ.μ. είπε...
:D
μ' έκανες και γέλασα:)
αυτό που θέλω αν πω είναι πως δεν υπάρχει επανάσταση σήμερα, άρα ούτε και ανάσταση.
Το κόκκινο χρώμα έχει σαφώς μιαν οργή, ένα πάθος, κάτι ξεσηκωτικό τέλος πάντων, στοιχεία όμως που είναι αταίριαστα σήμερα. Και θεωρώ κοροιδία να περνάς έξω από το πολυτεχνείο και να σου μοιράζει η κάθε αριστερή οργάνωση, κονκάρδες ή γαρύφαλλα. Όπως και στη πορεία των συμβασιούχων να ακούω το τραγούδι Σ'αγαπάω ακόμα, ψάχνοντας να βρω ποια η σύνδεση σημαινομένων με τη διαδήλωση.
Ύστερα γκρινιάζουν που οι νέοι δεν ξέρουν τίποτα για το Πολυτεχνειό. Χίλιες φορές αμάθεια, παρά ημιμάθεια πασσαλειμμένη με κιτσαρία.
Δημοσίευση σχολίου