Κοιμόμουν πάντα με το χέρι κάτω απ’ το κεφάλι. Το βλέπω καθαρά τώρα, έτσι εξηγούνται όλα. Χτύπαγε ο σφιγμός- κρυμμένη σαύρα στον καρπό- πάνω στο κεφάλι και το τελευταίο γινότανε παλλόμενο κύμα, μια καμπάνα που με κατακερμάτιζε με ήχους.
Ντιν-νταν.
Κι αυτοί οι διαολεμένοι οι πόνοι δε ξέρω αν ήρθαν για καλό, να αποσπάσουν δηλαδή την προσοχή μου απ’ τα μολύβια που παίρνουν φωτιά, ή για να με κάψουν κι εμένα
εντελώς.
Ντιν-νταν.
Κι αυτοί οι διαολεμένοι οι πόνοι δε ξέρω αν ήρθαν για καλό, να αποσπάσουν δηλαδή την προσοχή μου απ’ τα μολύβια που παίρνουν φωτιά, ή για να με κάψουν κι εμένα
εντελώς.
4 σπόροι:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006 10:48:00 π.μ. είπε...
Για καλό είναι μωρέ..μάλλον για καλό.Ξυπνάμε και είμαστε ζωντανοί ε;
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006 11:45:00 π.μ. είπε...
Μου αρέσει το φλεγόμενο μολύβι σου.
Καλημέρα παπαρούνα.
Μοσχοβολάς και σήμερα.
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006 12:04:00 μ.μ. είπε...
Το πως ξυπνάς λίγη σημασία έχει. Το νόημα είναι το πόσο εύκολα μπορείς να ξανακοιμηθείς.
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006 5:10:00 μ.μ. είπε...
#κορίτσι της συγγνώμης, σα ροκ συγκρότημα;
#αργυρένια, καλημέρα και σε σας:)
#ρεσπεκτ, μωρέ είναι πράματα που μας καίνε και μας τσουρουφλάνε..Καλησπέρα!;)
#κολοκύθι, κι άμα σε πλακώνουν οι εφιάλτες;
Δημοσίευση σχολίου