Content

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

"πεδίο βολής φτηνό"

Τρίζει ο ουρανός, μάλλον ο Θεός μετακινεί τα έπιπλα και τους θιάσους εκεί πάνω, βρέχει κάτω, υγραίνει τη ψυχή και τα βλέφαρα, χάνονται στο χείμαρρο τα θέλω, μένουν όρθια τα πρέπει, και κάτι παπαρούνες σαν πληγές ανοιχτές σε κοιτάνε απορώντας. Τρεισήμισι κι ο κόσμος χορεύει, φώτα νέον, ποτά μπόμπες, τί κάνω εγώ εδώ;, μην είσαι τόσο ντεπασσέ!, όχι, δεν είμαι!, έλα χόρεψε κι εσύ!, Do you want to dance with me?, I can’t, I smoke now, μη με κοιτάς έτσι άνθρωπέ μου!, δε ξέρω πού είναι οι ρίζες μου μόνο πού δεν είναι, η έννοια της ελλειπτικής κίνησης με αγγίζει όσο τίποτε άλλο, από δίπολο σε δίπολο, χώρος περιχαρακώνεται, λογότυπα κυνηγάνε το μυαλό μου, μεσημεριανοί ύπνοι με αλλοπρόσαλλα όνειρα, πάλι είδα γεροντάκια σκυφτά κι ανήμπορα τους γονείς μου και μετάνιωσα για λόγια, ακούω την αγάπη κι ας μην χωράω πουθενά, ξύπνησα με πασαλειμμένη μάσκαρα, γέλια σε μπουάτ, γιατί δε μου τραγουδάς το παπάκι;, δε μπορώ είναι να το πει ο επόμενος, ναι αλλά ο επόμενος δε θα είναι εσύ μωρό μου, άστο δε πειράζει, κάποια στιγμή θα καταλάβεις όπως άργησα κι εγώ κι ακόμα δεν τα έχω καταλάβει όλα, δε πειράζει, άστο σου λέω, έγραφε και η Καρυστιάνη: Κεφάλαια αναπάντητα θα μείνουν, μα ο άνθρωπος θα προχωρά στην επόμενη σελίδα, είπαμε δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεν βοηθά ο βάλτος, δεν προκόβουμε έτσι, πονάει το κεφάλι μου απ' τη βενζίνη που ήπια, μου λείπεις, δε μου λείπεις, σου λείπω, δε σου λείπω, ευγενικά αγόρια κομπλιμεντάρουν τα ισιωμένα μου μαλλιά, λένε πως είμαι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη φορά, ρίχνουν μπουφάν στη πλάτη μου όταν πιάνει κρύο, όμως αυτοί δεν είναι εσύ μωρό μου.

(φώτο: Jib Ρeter)

11 σπόροι:

ggl says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006 4:05:00 μ.μ. είπε...

Άχαρη μέρα κ. Παπαρούνα;
Άλλού θέλατε να πιάσουν οι ρίζες σας και τώρα όλες οι γλάστρες σας φαίνονται άδειες;
Όσο για τα όνειρα μην ανησυχείτε είναι το όπιο που κουβαλάτε μέσα σας και σας ταξιδεύει, άλλοτε επώδυνα και άλλοτε ευχάριστα.

Unknown says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006 5:05:00 μ.μ. είπε...

άσε τη μάσκαρα να στάξει στο χώμα θα γίνεις ακόμα πιο όμορφη και δυνατή παπαρούνα και ας είσαι εσύ

fish eye says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006 5:47:00 μ.μ. είπε...

..αν εννοουμε το ιδιο 'παπακι'ναι ειναι το αγαπημενο μου..οπως κι η καρυστιανη..νομιζω πως ειδα καινουργιο της στο βιβλιοπωλειο..

οσο για το 'αυτοι δεν εισαι εσυ μωρο μου'..αστα να πανε..εχει τη φθορα του κι αυτο..καλησπερα!!

Sigmataf says:
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006 7:27:00 μ.μ. είπε...

Ρεεεεεε...
Τι άτομο είσαι.
Γαμάτο post.

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006 8:16:00 μ.μ. είπε...

Τι όμορφα που γράφεις, παπαρούνα! Θα σε επισκέπτομαι συχνά, τώρα που σε ανακάλυψα....

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006 12:41:00 μ.μ. είπε...

#τζιτζιλ, οι μέρες με βροχή δεν είναι άχαρες..;)
Μια με τα πέταλα που είναι 4, μια με το όπιο, το χεις πιάσει το νόημα..;ρ

#πνευματάκι του δρόμου, δεν περνάτε κι απο δώ να κάνετε κανένα βαψιματάκι τώρα που του πήρατε τον αέρα;:Ρ

#εσύ με το φεγγάρι αγκαλιά, μάλλον εννοούμε το ίδιο παπάκι του Άσιμου. Όσο για το καινούργιο πόνημα της Καρυστιάνη δεν έχω ιδέα, η μαντάμ Αρσίβ δε με ενημέρωσε..:ρ
Πώς λέγεται; Θυμάσαι; Πάντως το Κουστούμι στο Χώμα που διάβασα το καλοκαίρι δε μπορώ να πω ότι με συγκίνησε τόσο όσο ο Άγιος της Μοναξιάς και η Μικρά Αγγλία-από όπου είναι και το απόσπασμα στο κειμένο..

#Σίγμα ταφ,ρεεε..υπερβάλεις:Ρ

#μέλοντι, κερνάμε και λουκουμάκια:Ρ

mplim-mplom says:
at: Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006 4:45:00 μ.μ. είπε...

Εγώ πάντως σε απολαμβάνω..

Unknown says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006 2:23:00 μ.μ. είπε...

τώρα που έχω πάρει το κολλάει ό,τι θες ;)

sorry_girl says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006 5:41:00 μ.μ. είπε...

Nαι ίσως να ξανάρθεις όταν θα χω πια χαθεί αλλά μέχρι τότε τι;
Με κάνεις να ανάβω τσιγάρα.

Sigmataf says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006 10:10:00 μ.μ. είπε...

καθόλου!

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 04, 2006 11:13:00 π.μ. είπε...

#κορίτσι της συγγνώμης, μέχρι τότε μπαίνουν στη μέση ρυτίδες, καθρέφτες, εκστατικός χρόνος σε παράλληλα σύμπαντα, άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις απουσίες,θυμοί, λήθη, αλμύρες και πάει κλαίγοντας.

..απάντηση θα μπορούσε να είναι και το ποιήμα του Χριστιανόπουλου.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers