" κι άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει"

Θες να μιλήσουμε για συνείδηση σήμερα; Ή όχι; Εσύ αποφασίζεις. Δε μου αρέσει η ηθικολογία, εσύ αποφασίζεις λέμε. Κάποια στιγμή όμως, καλό μου, πρέπει να γίνει και αυτή η κουβέντα, μην μας περνάνε και για τελείως μαλάκες. Έτσι; Η πίσσα έχει κολλήσει στο λαιμό μου σαν τα βρεγμένα φύλλα στην άσφαλτο. Λίγο γλοιώδες μα σου προσδίδει την απαραίτητη βραχνάδα. Η συνείδηση λοιπόν είναι κάτι έμφυτο. Είτε έχει τις ρίζες της μέσα σου, φυτρώνει φτιάχνοντας ένα όμορφο δεντράκι λεμονιάς, είτε γίνεται ένα νούφαρο που όλο μεγαλώνει, σου πίνει το αίμα και σε καταπνίγει με πρέπει και μη, είτε ο τόπος μένει ξερός και ανήξερος. Δε διδάσκεται η συνείδηση. Όπως ούτε και η ανθρωπιά. Οι προσφορές της κυρίας Ρούλας απ-ανθρωπιά αχνίζουν και τίποτα άλλο. Τα βρεγμένα μάτια της κυρίας Βίκυς κάθε άλλο παρά πόνο στραγγίζουν. Να μη συνεχίσω με άλλες παρομοιώσεις και άλλες κυρίες. Το πιασες το θέμα. Κάθε τί που αυτοαποκαλείται ευαίσθητο και τρομαγμένο, τρέφεται με σάρκες άλλων. Θυμήσου το αυτό την άλλη φορά που θα τρέχεις με το βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών στο χέρι.

Η συνείδηση του λόγου είναι σημαντικότερη από όλες μιας και είναι άυλη υπόθεση. Η ασυνειδησία των λέξεων που ξεστομίζεις είναι σαν τις πέτρες που τις πετάς στη θάλασσα κι ακούγεται το πλαφ. Εσύ μπορεί να χαζεύεις τη ρίψη, την ωραία παραβολή, τη μάταιη προσπάθεια να αντισταθεί μια πετρούλα στη βαρύτητα, μα οι άλλοι γύρω σου ακούνε και τον κρότο της σύγκρουσης του νερού με την πέτρα. Σαν κάτι ξένο που εισέβαλλε στο χώρο κι έκανε τον απαραίτητο ντόρο για να γυρίσεις το κεφάλι προς το μέρος του. Κι άμα ξεχάσεις τα φωνήεντα που άφησε το στόμα σου, εκείνα τρέχουν και κρέμονται από τα αυτιά των διπλανών σου και τους ταλανίζουν τη μνήμη. «Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη». Ο ευσυνείδητος άνθρωπος δεν βαδίζει στο πρέπει, οι κουβέντες του σταγονόμετρο μα οι πράξεις του παράθυρα ανοιχτά.

Δε πείθομαι πως θα αλλάξει ο κόσμος, δε πιστεύω σε θύματα και θύτες, από τη στιγμή που εμπλέκεσαι κατέχεις μερίδιο ευθύνης, αλλά μη μας περνάνε και για τελείως μαλάκες, καλό μου. Έτσι;

"Ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία"