Γρικιέται η γη για στάλες, σπαρταράνε οι ρίζες για δροσιά, τα μωβ σύγνεφα ακουμπούν το κεφάλι σου και κάποια κυρία στις 9 προ μεσημβρίας σού ζητά να συγκρίνεις γαλλικό με γερμανικό Ρομαντισμό. Ο Ζερικώ σε χαιρετά ναζιάρικα απ' τον τάφο. Πού να θυμηθείς; Η λευκή κόλλα θα μοιάζει με αστρόπλοιο, σκέφτομαι και παρηγοριέμαι. Στους δρόμους επιγραφές με τα νέα σχήματα του χειμώνα. Η Άντζελα με τον Λευτέρη, η Θώδη με τον Τριαντάφυλλο και πάει κλαίγοντας. Ποιος να χαίρεται με αυτά; Στο αυτοκίνητο, οι κασέτες της Μ. γραμμένες από το ράδιο. Παλιά παιδική συνήθεια. Οι συνδυασμοί άπαιχτοι. Nina Simone με Πουλόπουλο και "Wicked Game" με "Μη γυρίσεις". "Δε με ξέρεις καλά, κανείς δε με ξέρει"...Ωραία ατάκα κι αυτή. Ξεμπερδεύεις από πολλά. Την πετάς, παίρνεις την σκουριασμένη σου πανοπλία, τη μυρωδιά από τις ανοιχτές πληγές σου και κάνεις τράκα στο επόμενο φανάρι. Κάποτε ετούτη εδώ την ατάκα, λοιπόν, την πετάγαμε σαν το κύκνειο άσμα στις σχέσεις. "Δε με καταλαβαίνεις, , μπλα μπλα μπλα, άντε γεια". Κάποτε. Τώρα τα πράματα δεν είναι έτσι. Κι αν κάποιος δε σε καταλαβαίνει, δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος, αλλά κι εσύ που δεν του εξήγησες. Κάποτε ήταν χαρά κι ανεξαρτησία να μη σε "πιάνουνε", να περιφέρεις τα λόγια σου κι απλά οι άλλοι να κοιτάνε θαμπωμένοι. Κάποτε. Τώρα πια, η ανάγκη για επικοινωνία ανακλάται πάνω σου σα σφαλιάρα.
Σήμερα, είχα όρεξη να μιλήσω για τον Βικέντιο, για την παράδοξη αγάπη του στο κίτρινο, για τη ζωή μέσα στη τρέλλα και τις γλυκές αναλαμπές.
Πάλι τα μπλεξα. Και φταίω.
8 σπόροι:
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 12:14:00 π.μ. είπε...
Μωρέ δε φταις εσύ..
"η φαντασία μου τα φταίει.."
;)
Νινα Σιμόν ακούω..
(προσπαθώ εδώ και μέρες να μπω στη σελίδα σου αλλά δεν ανοίγει με τον explorer)
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 12:33:00 μ.μ. είπε...
apo to na se mplekoun, kalitera na mplekeis moni sou!
kalimera
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 6:11:00 μ.μ. είπε...
ωωω είναι ωραίο το μπλέξιμο έστω και αν μπλεχτείς και άλλο ;)
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 6:23:00 μ.μ. είπε...
Διακρίνω φθινοπωρινή μελαγχολία ή μου φαίνεται;
Ίσως φταίει ότι έχεις 4 πέταλα όλα κι όλα, και το «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά» είναι σύντομο και προβλέψιμο.
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006 9:26:00 μ.μ. είπε...
Η τέχνη του να εξηγείς είναι από τις δυσκολότερες. Είναι θέμα πιθανοτήτων. Και έτσι έχεις περισσότερες.
at: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006 4:45:00 μ.μ. είπε...
#κορίτσι της συγγνώμης, μωρέ εγώ φταίω...Καλά κάνεις και ακούς Νίνα, το σηκώνει και ο καιρός και τα σύγνεφα.
Δε ξέρω τί παιζει με τη σελίδα, μου το χε πει και μια φίλη ότι δεν μπορούσε να μπει, αλλα με firefox ή exlorer τα καταφέρνω.Τί να πεις... μηχανήματα του διαβόλου :ρ
#γιατρέ και πνεύμα του δρόμου, το χειρότερο είναι να μπλέκεσαι μόνος σου και να μπλέκονται και οι άλλοι μετά μαζί σου.
#ggl, κάνετε κατι ερωτήσεις...!Λες και δε μας μάθατε τόσο καιρό πόσο μελαγχολικές παπαρούνες είμαστε:Ρ
Αυτό με τα πέταλα δεν το χα σκεφτεί...Βέβαια τα πάντα είναι θέμα αρχής, έτσι;Άμα ξεκινήσεις απαισιόδοξα;
#εύη, δε νομίζω πως κατέχω το άθλημα, άρα ούτε και τις πιθανότητες.:)
at: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006 1:10:00 μ.μ. είπε...
όταν το μπλέξιμο ξεκινά να γίνεται κανείς δεν φταίει παρά οι κλωστές και τα σχοινιά
Και αν πάρει οξεία μορφή και γίνει γόρδιος δεσμός τότε πάρε σπαθί και κόψτον
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006 5:15:00 μ.μ. είπε...
#candyblue, ωραία άποψη...αθωώνει πολλούς όμως ρε γμτ, κι άμα έχεις τα νεύρα σου πώς να ξεσπάσεις σε κλωστές; Καλύτερα πάνω μου.Ε;
:{
Δημοσίευση σχολίου