Έπειτα από πολλά γέλια, φαγοπότια και τραγούδια με τσιρίδες μέσα στο αμάξι, η σιωπή όσο γαλήνια και να μοιάζει, έχει κάτι το βαρύ. Σαν μια παρολίγον συνήθεια στο άσπρο, μα τελικά να πρέπει να συμβιβαστείς με το γκρι. Ευγνωμοσύνη σ’ αυτά που καθημερινά μ' αγκαλιάζουν και λύπη γι αυτά που δεν μπορώ να αγγίξω. Όχι γιατί δεν έχω τη δύναμη, αλλά γιατί τα πάντα είναι θέμα συγχρονισμού. Γι αυτό και οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι καταστροφικοί. Γιατί δεν έχουν το σωστό τάιμινκ, που λένε και στην αλλοδαπή. Είναι βέβαια και οι μικροί έρωτες. Με τη βιασύνη του αγνώστου στην εθνική για ένα γαμήσι, τα χαζά μηνύματα, τα πολλά ανούσια θαυμαστικά και κάτι χλωμά αποσιωπητικά που αντί να κρύβουν, ξεδιπλώνουν ματαιότητα και κοινοτυπία.
-Είσαι δύσκολη πίστα, μου παν κάποτε.
-Έχω κι εγώ τα κουμπιά μου, απάντησα μετά από χρόνια.
(η φώτο είναι του Lawrence Ripsher)
1 σπόροι:
at: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006 5:58:00 μ.μ. είπε...
..αγάπη μου πώς θα ΄μ'αντέξεις που 'μαι παράξενο παιδί,σκοτεινό..
Ναι, όλοι μας έχουμε τα κουμπιά μας, μα σήμερα ποιος ειναι διατεθημένος να τα βρει,ή καλύτερα ποιος θα μπει στον κόπο?
πολύ ωραίο κείμενο..
Δημοσίευση σχολίου