"σα νύχτα με πολύ βροχή"

(joan alinda)

Χαζεύω με μάτια ζόμπι μπλε μπάρες να γεμίζουν, προγράμματα να κάνουν μοναχά τους installation, άλλα να με παρακαλάνε για activation, κι ένα σκάννερ να μη δουλεύει. Ντεντλάινς κλείνουν, μάτια ανοίγουν από τις 7 και χώνονται στο ασανσέρ πασαλειμμένα με αρώματα και σκιές. Η εθνική ετούτες εδώ τις μέρες μοιάζει μ' αδιέξοδο. Πας κι έρχεσαι μα ο παράδεισος εξισορροπείται με την κόλαση. Όπου κι αν κρυφτώ, θα με βρούνε. Οι σκέψεις. Σα μια μαζοχιστική τάση να σε δέρνει για να δεις αυγουστιάτικα "Το γόνατο της Κλαίρης" και ο πρωταγωνιστής να σου θυμίζει έντονα τον Καλογιάννη στα νιάτα του. Κι αντί να προβληματιστείς με κουλτουρέ ερωτήματα τύπου: "Τί το διαφορετικό είχε το γόνατο της Κλαίρης απ' το δικό μου κι έγινε ταινία;", παλεύεις να θυμηθείς επιτυχίες του Καλογιάννη και το μόνο που σου έρχεται στο μνημονικό είναι τα ντελικάτα γένια του. Η επόμενη σκηνή σε βρίσκει ξημερώματα στο μπαλκόνι να πίνεις Tia Maria διαλυμένη σε λεμονίτα και να αναλύετε δεξιώσεις γάμου με νταούλια και καλαματιανούς. Έπειτα τη σειρά παίρνουν οι γαμημένες οι οπισθοπορίες με γωνία σε φερέλπιδα παρκάκια με εξέδρες και καλώδια για ομιλίες υποψήφιων δημάρχων. Και πρέπει να είσαι παράλληλα του πεζοδρομίου γιατί κάθε κίνηση είναι οριστική και δεν έχεις δικαίωμα αλλαγής πλεύσης. Μόνο εκεί;

Στο τέλος, για να ολοκληρωθεί το σετ, βλέπω κι εσένα με τα θεόρατα μάτια σαν παραθυρόφυλλα και με πιάνουν οι κυκλοθυμίες.

Σε βρίζω, σ' εκνευρίζω, εκνευρίζομαι κι εγώ, κι όταν κουραστώ σου κάνω νάζια.

Κι εσύ μένεις απορημένος με τη χειροβομβίδα έτοιμη για καινούργιο γύρο.