Content

Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006

"τη μοναξιά, τη μοναξιά, ζωγράφε, πές μου πού θα την κρύψεις;"

Τέλος εποχής. Ωραία. Αλλά ποιας εποχής; Της καλής, της κακής ή της άσχημης; Και τί έρχεται τώρα; Αλλάζουν τα τετραγωνικά του μυαλού σου όταν έχεις να παλέψεις μ' αποστάσεις; Και πόση αντοχή έχουν οι αρτηρίες σου; "Και τί να πεις σε δυο κουβέντες της στιγμής;". Και "πόσο μελό να γίνω ακόμα;" . Και γιατί στις ειδήσεις χαζοχαίρονται με τις φωτιές που χουν θέματα ν' ασχολούνται μέσα σ' αυτό το τέλος εποχής; Και γιατί τα ζώδια βγαίνουν πάντα, μα πάντα λάθος; Μήπως φταίει ο ωροσκόπος που βαριέμαι να βρω; Μήπως η έκλειψη της σελήνης; Και γιατί η Ομόνοια είναι τόσο βρώμικη τον Αύγουστο; Και οι παρανοϊκοί σ' αυτόν τον κόσμο τον έρμο πώς πληθαίνουν κι αυξάνονται με τόσο τρελά γκάζια; Και γιατί ο Νίτσε έλεγε πως το βάθος των πραγμάτων είναι στην επιφάνειά τους; Γιατί δεν το χω βρει ακόμα; Και ποιος κάθεται να δει πρωϊνιάτικα ηλίθια σήριαλ μιας βαρεμένης Άννας...κάτι με τίτλο: "Επαφή;". Κι εσύ πού να είσαι; Και πώς ξεγελάς το νου; Τί πατέντες άραγες να υπάρχουν; "...δε μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι".

Έπειτα με την ζέστη να σε εξατμίζει,ξεστομίζεις μια κοινοτυπία τύπου "τα πάντα για καλό" και πετάς τα τσόφλια χιλιάδων αναπάντητων ερωτήσεων απ' το μπαλκόνι.


6 σπόροι:

mplim-mplom says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 3:25:00 π.μ. είπε...

Οι κοινοτυπίες, όπως αυτή που αναφέρεις,μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη δόση αλήθειας, από όλες τις περίπλοκες ερμηνείες που εφευρίσκουμε κατα καιρούς νομίζοντας πως επειδή είναι περίπλοκες είναι και πιο αληθινές. Άσε που πολλές από αυτες τις περίπλοκες ερμηνείες καταλήγουν στις ίδιες κοινοτυπίες αλλά με πιο 'ελκυστικά' επιχειρήματα.
Έχω την εντύπωση ότι μας έχουν τελειώσει οι ερωτήσεις εδώ και πολύ καιρό, ότι έχουμε αποδεχτεί κάποια πράγματα ως βασικές αλήθειες και επειδή είναι δύσκολο να τα εφαρμόσουμε, προσποιούμαστε ότι κάτι μας ξεφεύγει.. ότι δε μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα...ότι υπάρχει πολύ δογματισμός βρε παιδί μου...Ωραία..Εμείς δεν αγαπάμε δογματικά? Δεν είναι δογματική η ανάγκη μας να ψάχνουμε την αλήθεια(είτε την ψάχνεις σε μια ιδεολογία, θρησκεία ή στον ίδιο τον εαυτό σου)?

Ουφφφ για τα τσόφλια θα σκάσουμε? Δεν έχει δει το μάτι μου θάλασσα αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι πιο σοβαρό πρόβλημα αυτό? :-/

Κολοκύθι says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 10:03:00 π.μ. είπε...

Γιατί ο Νίτσε όταν τα έγραφε αυτά είχε λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα αν και ο τύπος έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά το να μάθεις να αξιολογείς την επιφάνεια θέλει μεγάλη εξάσκηση και δε ξέρω αν πραγματικά έχουμε το κέφι να το κάνουμε. Άσε που είμαστε τόσο άπληστα όντα που τη βρίσκουμε πολύ να λέμε « τουλάχιστον εγώ προσπάθησα να ψάξω το βάθος» . Γιατί εν τέλη η ικανοποίηση που παίρνουμε δεν είναι η νίκη αλλά η διεκδίκηση.

Υγ: για να ξεγελάσεις το νου η πατέντα είναι μια. Βρίσκεις κάτι παρόμοιο να ασχολείσαι μέχρι να το ξεχάσεις τελείως και μετά όταν βροντοφωνάξεις ότι «βρήκα τον εαυτό μου» να τα παρατήσεις και τα δυο.

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 3:17:00 μ.μ. είπε...

#μπλιμ-μπλομ, σίγουρα είναι πολύ μεγάλο ζόρι να μην έχεις δει θάλασσα. Μου θύμισες μια ελληνική ταινία, σχετικά παλιά, η οποία νομίζω πως λεγότανε "Ο Γρύλλος"-δε παίρνω κι όρκο, έχω μνήμη χρυσόψαρου σ'αυτά- και μιλούσε για τη ζωή ενός παιδιού το οποίο δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα...
Όσον αναφορά τον δογματισμό δεν έχεις κι άδικο. Ψάχνεις δογματικά τις απαντήσεις γιατί η υποκειμενικότητα των πραγμάτων και των σχέσεων μπορεί να σε τρελάνει.
Κατα τ' άλλα, οι κοινοτυπίες έχουν αλήθειες, αλλά δεν καθυσηχάζουν. Έτσι δεν είναι;

#Εύη,"..γιατί εν τέλη η ικανοποίηση που παίρνουμε δεν είναι η νίκη αλλά η διεκδίκηση."
σωστή κουβέντα.
Τώρα για την πατέντα που λες διαφωνώ. Το να παίρνεις ζωή από άλλα πράγματα ή ανθρώπους για να σταθεις στα πόδια σου κι έπειτα να τα πετάς σα στυμμένες λεμονόκουπες, δεν είναι εγωιστικό; Δεν υπάρχουν πατερίτσες.

#Ρεσπεκτ, και το σχολείο μάς λέγανε κάποτε ότι είναι μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά φευ!
καλησπέρα:)

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 11:17:00 μ.μ. είπε...

Ως απαντησούλα στα μήπως,τα άραγε και τα γιατί:

"'Ισως φταίνε τα φεγγάρια,ίσως πάλι φταίς κι εσύ..."
Ε.Βιτάλη

- ο λύκος που έγινε αρνάκι :p -

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 11:54:00 μ.μ. είπε...

σεβασμό στην επανάληψη,στην επανάληψη που μέσα απο αυτή χτίζομαι...κάτι κρύβει

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 28, 2006 9:21:00 μ.μ. είπε...

#λύκε...
ντουμ σπύρο σπέρο...
χα!:D

#...βέβαια η επανάληψη της τραμπάλας μπορεί και να σε ζαλίσει.
από την άλλη όμως...επανάληψη μητήρ μαθήσεως...
διαλέγεις και παίρνεις.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers