Στον τόπο που βρίσκομαι η θάλασσα γιόμισε με βροχοστάλες και τα τζιτζίκια κάνουν τσουλήθρα στα κλαδιά, μπας και βρουν φύλλα, να μη βρέχονται. Μύρισε χώμα κι ανατρίχιασε η γη. Σύμφωνα με τα μηναλλάγια σήμερα είναι Οκτώβρης. Ευτυχώς όμως κατά τ' απομεσήμερο τόξα ουράνια και φωσφοριζέ ξεδιπλώνονται, παντρεύουν τα βουνά, θροΐζουν κάπως οι ελπίδες για ένα χειμώνα ελαφρύ και ήσυχο. Ελπίδες, σκέφτομαι μετά, ουσιαστικό που ποτέ δε με έπεισε η ουσία του. Η αισιοδοξία έχει άλλες βάσεις. Κι ας την μπογιατίζει η μελαγχολία.
Η ζήση εδώ δεν είναι κάτι εύκολο. Τ' απογέματα η εκκλησίτσα πλημμυρίζει από γιαγιάδες με μαύρες παντόφλες και μαύρα τσεμπέρια, κρατάνε το κεράκι και ψέλνουν σιγά, εισπνέοντας λιβάνι. Έπειτα φιλούν το χέρι του παπά και κατηφορίζουν δυο δυο σκεπτόμενες τις έγνοιες...δουλειές σπιτιού, μαγειρέματα, πότισμα του κήπου και το καφεδάκι των 7 στο μπαλκόνι μαζί με τη γειτόνισσα...
4 σπόροι:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006 10:46:00 μ.μ. είπε...
Λοιπόν, το μόνο που μου μένει να σου δώσω, μια μυρωδιά καλοκαιού απ' τις ακτές...
Ναι, η αισιοδοξία είναι κάτι άλλο, που απλά κάτι τέτοιες ώρες μοιάζει ελαφρώς πιο αβάσιμο από τη λαχτάρα για καλό χειμώνα. Καλό χειμώνα.
at: Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006 3:18:00 π.μ. είπε...
Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ'τις ακτές
που τόσα χρόνια σα μαίστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές
Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ'τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μια καινούρια πυρκαγιά
Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις
θα΄σαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή
Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν με ερμαφρόδιτη ηδονή
με ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη
Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ'τις ακτές
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει όλο γυρίζει από το χθες...
Παπαρούνα μου κρατήθηκα πολύ για να μην γράψω όλο το κατεβατό, αλλά δεν τα κατάφερα...'Οταν το πρωτοάκουσα είχα πάθει σοκ...κυρίως με την ερμηνεία της Λεονάρδου...απ'τις αγαπημένες μου φωνές. Αχχχ.. χάρηκα τώρα:]
Ήθελα να σου πω ότι το μπλογκ σου παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου. Με ηρεμεί..
at: Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006 2:21:00 μ.μ. είπε...
#αρετή, η λαχτάρα για καλό φθινόπωρο όμως είναι ελαφρώς πιο βάσιμη και αρκετά πιο αισιόδοξη.
Οι ελπίδες απλά έχουν μια μοιρολατρεία που δε μου ταιριάζει.
#Μαύρε γάτε, φιρί φιρί το πάτε να πάθω κρίση ταυτότητος...:Ρ
#Μπλιμ-μπλομάκι, ό,τι φωτογραφία βρω με θάλασσα, θα στη στείλω:)
at: Σάββατο, Αυγούστου 12, 2006 6:32:00 μ.μ. είπε...
:)))
Δημοσίευση σχολίου