Τα σύγνεφα κατεβάζουν κουβάδες με νερά και τα μαλλιά γίνονται σπείρες απ' την υγρασία. Φαντάζουν και οι σκαλωσιές των εργατών στο μπαλκόνι σαν προκλητικοί διάδρομοι για υπνοβασίες...Ε, όσο να 'ναι, η είκονα μιας αχτένιστης να χορεύει σε σκαλωσιές και ένα χαζό φεγγάρι να την κοιτά απορημένο, μου κάνει άκρως δελεαστική.
Το επιμύθιο της βδομάδας που κυλάει είναι πως δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, αν δεν κάνεις το ίδιο λάθος δεύτερη φορά. Δε καταλαβαίνεις, έτσι; Τα ημιτελή κι ανοργάνωτα, καλό μου, δεν είναι για μας. Άμα δε πέσει τούβλο στο κεφάλι μας, δε καταλαβαίνουμε ότι το σπίτι είναι προς κατεδάφιση.
Χτές στο Decadence, αισθανόμουν σαν να ζούσα σκηνή από σελίδες της Σώτης. Ροκ μουσική, περίεργα τυπάκια στις μπάρες, χρώματα τεχνικόλορ πασαλειμμένα με μια ρετρό διάθεση στους τοίχους και μια ανάποδη γραφομηχανή για ξεκάρφωμα. Δύο αγόρια με περιβολή Beatles του 70, και στυλάκι Raining Pleasure, χορεύανε στις μύτες των ποδιών τους και κάνανε παράδοξα ακροβατικά. "She loves you, yeah, yeah, yeah"...Προσπάθησα να τους μιμηθώ σε μια φάση που τα τσιγάρα τέλειωσαν και οι κουβέντες δεν είχαν κάτι άλλο να μας πουν, αλλά ντράπηκα. Δε ξέρω τί, δε ξέρω ποιον. Τον εαυτό μου μάλλον που δεν τα έχει καλά με τον άλλο εαυτό μου. Σε θυμάμαι συχνά να λες πως είμαι ανοιχτό βιβλίο. Βέβαια όταν μαντάλωσα την πόρτα, η έκπληξη είχε διασταλλεί τόσο πολύ μέσα στα μάτια σου που τρόμαξα κι εγώ και το βιβλίο έκλεισε μια και καλή. Είπαμε...κάποια πράματα μετράνε αντίστροφα πια, και άμα μηδενιστούν, η κατρακύλα δε σταματά αλλά παίρνει μπάλα και τους αρνητικούς αριθμούς μαζί.
"Ωραία, και τι θες να γίνει τώρα;", αναρωτιέται η πιο μικρή παπαρούνα με σκέρτσο.
Και η μεσαία της απαντά: "Να πέθαινα για κάτι δυνατό".
Ενώ η μεγάλη και σοφή κουνά το κεφάλι της δύσπιστα. "Όλα θα πάρουν την πορεία που τους πρέπει...Έτσι;", λέει και υψώνει φρύδι.
"Έτσι", απαντούν οι άλλες δυο υπάκουα.
Ή αλλιώς,
σκάσε και κολύμπα.
11 σπόροι:
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 1:50:00 π.μ. είπε...
Άμα ξέρεις να κολυμπάς,ε;
"πιστευω πως αν δεν μπορεις να κουβαλας τον θεο σου ευκολα τοτε η αυτοκτονα η αποφασισε να μην ενδιαφερεσαι αν δεν τον ακολουθεις...για το καλο σου δηλαδη...δεν αοπευθύνομαι σε σενα....μην το πάρεις προσωπικά..."
λόγια Μήτσου...
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 1:51:00 π.μ. είπε...
Είδα παπαρούνες και θάλασσα και μπήκα. Εγώ είμαι στο σκάσε και κολύμπα σήμερα. Άλλες φορές είμαι στο να πέθαινα για κάτι δυνατό! Άλλες φορές θα ήθελα να είμαι παπαρούνα κι άλλες θάλασσα.Σήμερα αν ήμουν θάλασσα, θα ήμουν φουρτουνιασμένη, ας πούμε.
Να είσαι καλά, την Καλημέρα μου!
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 2:03:00 π.μ. είπε...
Mατς μουτς,μικρη μου.
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 2:01:00 μ.μ. είπε...
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 2:03:00 μ.μ. είπε...
opium!!!
at: Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006 4:18:00 μ.μ. είπε...
#Υπάρχουν και τα μπρατσάκια...
Βέβαια...
"το ζόρι είναι το θέλω"
λόγια Αρετής...
υ.γ. ποιος μπορεί να κουβαλά εύκολα το Θεό του; Αν μη τί αλλο, είναι βαρύ το φορτίο. Είτε της γνώσης είτε της απόγνωσης είτε της άγνοιας.Κις.
#Ελπίδα, κι εγώ θα ήθελα να είχα πολλές ελπίδες...Καλησπέρα
#Μαντάμ αρσίβ, σας ανταποδίδω cheek to cheek :Ρ
#μαύρε γάτε, δεν είναι όλα τα όρια για να ξεπερνιούνται...
Τους χαιρετισμούς μας στην κεραμοσκεπή
#Γιατρέ, τέτοια λέγε και το Βαπόρι απ' την Περσία δε θα αγκυροβολήσει στα μέρη μου...:Ρ
at: Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006 12:39:00 μ.μ. είπε...
ήσουν στο σπίτι του αντιβασιλειά, πώς να μην πάθεις κατάθλιψη, τουλάχιστον έχουν βάλει το καλοκαιρινό σκηνικό, ξέρεις αυτό με την άμμο... ίσως έχω να πάω πολύ καιρό ;)
at: Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006 4:03:00 μ.μ. είπε...
at: Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006 7:06:00 μ.μ. είπε...
Δακρύζω
Ιδανικά
Όπως ταιριάζει στο κόκκινο
Μόνο αυτό ξέρει να ματώνει
at: Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006 1:17:00 π.μ. είπε...
#πνεύμα του δρόμου, δεν το ήξερα...Μπορεί να ήταν τελείως παρακμή το μέρος, αλλά άμμο δεν είχε πουθενά...lol...Μου φαίνεται πολύ μικρό πάντως το συγκεκριμενο μαγαζί για να ήταν παλιά σπίτι "αντιβασιλέα"...
Την άλλη φορά...στο Τατόι :Ρ
#μαύρε γάτε,μπορεί να υπάρχουν όρια και όρια, αλλά υπάρχουν αφορμές και αφορμές. Δε με προσβαλλες, απλά το επισημαίνω.
Φυσικά και τους έδωσα και σας περιμένει για μπάνια.:)
#Σοκ,υπάρχουν άραγες δάκρυα ιδανικά;
at: Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006 5:21:00 μ.μ. είπε...
Υπάρχουν, καλή μου
Αυτά που ποτέ δεν τα κλαις
στους άλλους μπροστά
για ένα παιδί που κρυώνει
τις ώρες που για λίγο κόκκινο
το κενό, αγρυπνά
Δημοσίευση σχολίου