Στην αρχή, το τριπάκι της φθοράς φαίνεται σαν κάτι γνώριμο και άκρως δελεαστικό. Σαν ένας πεισματάρικος λυγμός που στρογγυλοκάθησε στο φάρυγγα και δε βγαίνει όσα κι αν του τάξεις. Στην αρχή, το γουστάρεις τρελά αυτό που γίνεται. Να βουτάς στη λύπη, να γράφεις αράδες κι αράδες για χαλασμένα σύγνεφα και για την προδοσία που σε κύκλωσε. Δε φετιχοποιείς τη θλίψη σου. Είναι η φάση τέτοια μωρέ και θες να κονταροχτυπηθείς με τους τοίχους σου. Στην αρχή, όλα είναι όμορφα, δημιουργικά και ουάου. Σαν μικροσκοπικά μυγάκια στα πρώτα τους πετάγματα γίνονται οι σκέψεις. Αν ακούσεις και κανένα "Μπράβο" στο δρόμο σου, τότε είναι που δε σε σταματάει τίποτα. Οι ανασφάλειες και οι συναισθηματικές ελλείψεις του καθενός έχουν βαριά ανταλλάγματα.
Έπειτα ο πεισματάρικος λυγμός μετατρέπεται σε βάλτο που έπεσες μέσα και γέμισαν τα μπούτια σου βδέλλες. Η στολή του Φιλανδού τραγουδιάρη ωχριά μπρος στα δικά σου βουνά. Σου καταπίνουν το αίμα οι σκέψεις, προσπαθείς να βγάλεις τις βδέλλες, παλεύεις με τις σάρκες σου και βλέπεις το αίμα της ζωής να παφλάζει μες στις αρτηρίες. Και δε θα κάνεις τίποτα.
Γιατί κάποια εξωγήινη νομοθεσία σε προειδοποιεί:
"Μόνος σου έφτιαξες το σκηνικό, μόνος σου το κατοίκησες, μόνος σου και θα πνιγείς."
και πιο μετά
"Knock- on effects", αντιλαλούνε τα ξωτικά του δάσους με προφορά Cambridge.
Αλλά δεν είναι έτσι, γαμώτο.
Πρέπει να υπάρχει κι άλλη λύση.
Πρέπει. Πρέπει. Πρέπει.
Content
Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006
φύτρωσέ μια
Παπαρούνα
"εγώ το λεώ φονικό"
(αυτόματη γραφή Νο3)
8 σπόροι:
at: Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006 2:31:00 μ.μ. είπε...
at: Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006 2:32:00 μ.μ. είπε...
at: Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006 1:03:00 π.μ. είπε...
Υπάρχει λύση, καλή μου παπαρούνα, και είναι κόκκινη όσο κι εσύ. Την λένε καλοκαίρι.
Καλό καλοκαίρι! :)
at: Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006 1:37:00 π.μ. είπε...
"Οι ανασφάλειες και οι συναισθηματικές ελλείψεις του καθενός έχουν βαριά ανταλλάγματα"
Ας είναι.Αυτά τα ανταλλάγματα όμως αχ και να ήταν συναλλάγματα.Ο καθένας να παίρνει ακριβώς ισότιμη ποσότητα και ποιότητα με αυτή που δίνει.Κι αν όχι,τουλάχιστον ας δίνει χωρίς να δίνεται.Και χωρίς να δένεται προπάντων.
-ο λύκος-
at: Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006 5:02:00 μ.μ. είπε...
Λύκε, να κυκλοφορούμε με τεφτέρια τότε ...
Όχι όχι όχι
at: Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006 12:10:00 π.μ. είπε...
#μαύρε γατούλη, φοβάμαι ότι έχεις δίκιο.
#Νεραϊδα, καλό καλοκαίρι στο νεραϊδοχωριό, να μας φέρεται κρασί(από το καλό, πάντα), και να μην παραψηθείτε στον ήλιο...έχετε και κάτι φτερά να προστατέψετε:ρ
#λύκε, σας προτιμώ στο μεταίχμιο της μετα-Σωκρατικής και προ-Μιχαλική εποχής :ρ...
αυτό το "Δίνεις, μα δε δίνεσαι" κάτι χατζηγιάννικο μού θυμίζει...
Κατα τα λοιπά, συμφωνώ με την Μπλιμ-Μπλομ...:)
at: Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006 1:18:00 π.μ. είπε...
#Μπλιμ-μπλόμ,
τάσσομαι υπέρ δραστικότερης λύσης:"Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" χωρίς τεφτέρια,ενίοτε "κυκλοφορώ κι αδιαφορώ".
#παπαρούνα,διανύω ήδη μετα-μιχαλική εποχή.Αξίζω λοιπόν της ανατίμησης και επαναπροτίμησής σας :p
at: Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006 1:15:00 μ.μ. είπε...
έγινε... :D
Δημοσίευση σχολίου