Και τώρα που ξεμπέρδεψα με τα ξεφτισμένα σου γενέθλια, καιρός να κοιμήσω τις πίκρες και τα λογάκια που μπήχτηκαν στο πάτωμα. Βέβαια δεν ξεχνώ πως ήλιος χύθηκε στο δέρμα και διακρίνονται ευκολότερα οι σπασμένες αρτηρίες, αλλά ποιος νοιάζεται; Ποιος;...
Γιατί, μάτια μου, όλοι μας εγκυμονούμε κι από μία λύπη, ένα "Μαμά Γερνάω", πολλά κιλά σάπιου αίματος και καπνισμένους πνεύμονες. Απλά, κάποιοι τα ομολογούνε κι άλλοι μασκαρεύονται σε κλόουν της Ζωής. Ζωής που ούτως ή άλλως είναι φίσκα από ματαιότητες.Και όσα μεσημέρια του Μάη και να σεριανιστείς στην Ομόνοια, το μόνο που θα θωρείς θα είναι τον κόσμο σου τον άκοσμο που μιλάει, γελάει, σε σκουντάει, τον σκουντάς, και όλα αυτά μπουρδουκλωμένα ώστε να υπογραμμίζεται με κόκκινο η Απουσία. Μη ρωτάς ποια. Άλλωστε, ποιος νοιάζεται; Ποιος;
Όπως λέει και το τραγούδι: "...And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way but I'm a supergirl, and supergirls don't cry. And then she'd say, it's allright, I got home, late last night but I'm a supergirl, and supergirls just fly. "
Μόνο πετάμε λοιπόν. Βζζζζζζζ
6 σπόροι:
at: Σάββατο, Μαΐου 27, 2006 4:22:00 π.μ. είπε...
Το σούπεργκερλ το συνάντησα κάποτε κάπου και το ρώτησα αν του άρεσε να του συμπεριφέρονται ως σούπεργκερλ. Η απάντηση που έλαβα ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Συγκεκριμένα, μου είπε ότι όταν έκλαιγε καμμιά φορά του πετούσαν ένα "δεν έχεις ανάγκη εσύ.." και κάποια στιγμή τα πήρε, αποποιήθηκε το ρόλο του σούπερ και προτίμησε το ρόλο του γκερλ..Ήταν ήδη αρκετός ο ένας ρόλος..
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νοιάζονται..Κάποιοι απ'αυτούς που μας σκουντάνε, θέλουν να μας ρωτήσουν για τις σπασμένες αρτηρίες μας, αλλά εμείς νομίζουμε ότι το κάνουνε καταλάθος...
at: Σάββατο, Μαΐου 27, 2006 5:06:00 π.μ. είπε...
You can tell bt the way she looks that she's my girl...
at: Σάββατο, Μαΐου 27, 2006 11:54:00 π.μ. είπε...
Διακοπέέές κι ένα μάιντκλίν και φτιάχτηκες.
Καλό ΣΚ παπαρούνα μου!
at: Σάββατο, Μαΐου 27, 2006 3:01:00 μ.μ. είπε...
Fovero post, ekfrazeis teleia tous anthropous ekeinous pou zoun apo to oxygono ths melagxolias pou proerxetai apo th gnwsh ths mataiothtas twn pragmatwn
at: Κυριακή, Μαΐου 28, 2006 2:22:00 μ.μ. είπε...
#μπλιμ, έτσι είναι...Καλά να σαι:)
#μαύρε γατούλη, οι στίχοι δεν τα λένε αυτά...
"You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain."
#μηδεν κομμεντς, διακοπές, μπάνια, μαύρισμα, και μια φέτα καρπούζι!:)
#Guadalquivir, αν είχαμε πλήρη γνώση της ματαιότητας των πραγμάτων, θα γελάγαμε πιο συχνά και θα γκρινιάζαμε λιγότερο...:)
at: Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006 12:16:00 π.μ. είπε...
Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο?ίσως υπερανθρώπινο.
Δημοσίευση σχολίου