Content

Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006

"Θέλει κομμάτι υπομονή να περπατάς χωρίς ντροπή"

(αυτόματη γραφή Νο2)
Ο Βέρτης σε μιαν αφίσα αναρωτιέται, με βλέμμα αγελάδας, πώς περνάει τα βράδια μόνος του. Και ποιον νοιάζει, ρε μόρτη; Εδώ οι φίλοι μας κλαίνε βράδια ολάκερα και μεις το μαθαίνουμε μια βδομάδα αργότερα. Ε και τα μπαγιατεμένα νέα δεν είναι συζητήσιμα. Το πιο περίεργο που μου συνέβη έπειτα από μια νύχτα πνιγμένη στο κλάμα, είναι πως ξύπνησα με ένα σώμα γεμάτο μελανιές. Στα μπούτια, στις γάμπες, στους ώμους... Δε ξέρω πώς τα είχα καταφέρει. Η αλήθεια είναι πως άμα βλέπεις ταραγμένα όνειρα είναι σαν να παλεύεις με δαίμονες που προκαλούν τις ταχύτητες του μυαλού σου σε επικίνδυνα παιχνίδια. Και φυσικά χάνεις. Μη νομίσεις δηλαδή πως υπνοβατώ... Πολλοί λένε ότι η νύχτα έχει κανόνες. Κανόνες για να παίξεις, να τσοντάρεις, να κερδίσεις, να χάσεις, να χτυπήσεις. Τα αγνοώ όλα αυτά. Το νυχτόσπιτο λέγεται νυχτόσπιτο γιατί τις περισσότερες ώρες είναι σιωπηλό. Κι από τον Αύγουστο, η σιωπή θα είναι πολύ πιο ηχηρή και τρομερή. Σαν κάτι ατελείωτα μεσημέρια στο χωριό, με τα τζιτζίκια σταματημό να μην έχουν, και σένα να είσαι υποχρεωμένος να κάνεις υπομονή, να πάει 6 η ώρα για να ξυπνήσουν οι μεγάλοι. Και έπρεπε να μείνεις αγαλματάκι ακούνητο. Κράταγες το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αφτί κι άκουγες τραγούδια. Από μικρή με θυμάμαι να κοιμάμαι με το ραδιόφωνο ανοιχτό. Στην αρχή, το έκλεινα μοναχή μου λίγο πριν τα βλέφαρα σφαλιστούν για τα καλά. Μα όσο πέρναγε ο καιρός και ο ύπνος μου γινότανε βαθύς κι αγριεμένος, άφηνα το ράδιο να κελαηδά μέχρι τα ξημερώματα. Δηλαδή, όχι ακριβώς ξημερώματα, αλλά μέχρι να ξυπνήσει ο μπαμπάς και να το κλείσει. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, ξυπνούσα και από τα σχόλια που μουρμούραγε μόλις έμπαινε στο δωμάτιο: «Τι το θέλει το ραδιόφωνο; Σάμπως το ακούει; Καμένο ρεύμα!» . Αυτό το τελευταίο δεν το άκουγα πάντα καλά και νόμιζα πως έλεγε: «Καμένο πνεύμα», και του θύμωνα για μέρες δίχως να του πω το λόγο. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και το Γερμανό να ξεφυτρώνει σαν τα μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα, μου πήρανε ένα ραδιόφωνο που του κανόνιζες εσύ πόση ώρα θέλεις να είναι ανοιχτό.10, 20, 30, 90, 120 λεπτά...Όχι, πιο πολύ δεν είχε.
Έτσι και ο μπαμπάς ησύχασε, και πολύ ρεύμα δεν καιγότανε, και εμένα με αγκάλιαζε ο Μορφέας με το ράδιο ανοιχτό.

Υ.Γ. Μόλις πέρασα το Λιανοκλάδι..

6 σπόροι:

Areth says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006 1:20:00 π.μ. είπε...

"και κάτω απ'την επήρεια χτυπάνε σκέτο δέρμα"

σκέτο δέρμα

Фе́ммe скатале says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006 1:12:00 μ.μ. είπε...

Που'σαι ρε μαγκα φουκαρά, δε βρηκες ποτε σου εναν ψαρά, να ταξιδεψεις....

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006 6:09:00 μ.μ. είπε...

#αρετή, σύρατε, σύρατε!!;ρ

#αντουανέτα, είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι...:)

Κοκκινος Ζωολογικος Κηπος says:
at: Σάββατο, Μαρτίου 18, 2006 1:38:00 μ.μ. είπε...

Εγώ όταν έβαζα ακουστικά ξυπνούσα με φοβερούς πόνους στ'αυτιά (επειδή κάνω κύκλους στον ύπνο μου), και το σταμάτησα μόνος μου. Μετά έβαζα το στερεοφωνικό, αλλά επειδή οι άλλοι κοιμόντουσαν πίσω απ'τον ίδιο τοίχο, τους ενοχλούσα κι αναγκαζόμουν να το βάζω πολύ, πολύ σιγά. Μετά πάλι έμενα ξύπνιος γιατί αναγκαζόμουν να κάνω προσπάθεια για ν'ακούσω... και όταν τελικά έμεινα μόνος μου, το πρόβλημα λύθηκε γιατί άκουγα όλη μέρα έτσι κι αλλιώς και δε μ'ενδιέφερε τι κάνω στον ύπνο μου (άσε που συνήθως γυρνούσα σπίτι τόσο μεθυσμένος που δε μπορούσα ούτε τα κουμπιά του στερεοφωνικού να βρω)

Όσο για τα κλαμμένα βράδια, ποτέ δε χάνεις στην πραγματικότητα καλή μου παπαρούνα...

Scott McLean says:
at: Δευτέρα, Μαρτίου 20, 2006 1:21:00 π.μ. είπε...

hello
I really like the layout of your site, especially the nice pictures the way they are positioned. Black and white photos are wonderful. Thanks for this visual treat. Unfortunately, I can't read your site as I know just English and some Russian. Have a nice week.

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Μαρτίου 21, 2006 11:23:00 π.μ. είπε...

Many thanks for the visit and the kind words...:)
Check out this link:
http://www.fotoartmagazine.gr/photographers/portfolios.htm

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers