Ανόητες αγάπες με το πιανίσιμο του ακορντεόν στο τέλος να σε λιγώνει. Έτσι πάνε αυτά. Νομίζεις ότι ζεις. Νομί-ζεις. Νόμισμα. Κάλπικο. Και ύστερα όταν ανοίγεις τα ματάκια σου, σε ρωτάνε οι άλλοι έκπληκτοι: "Καλά, τί έπαθες;".
"Τίποτα το συνταραχτικό, πάτε στις δουλειές σας".
Ανόητες αγάπες για να περνάει ο καιρός. Μεγενθύνεις για να ζήσεις. Θες να χωρέσεις στα παπούτσια της τοσοδούλας. Φόραγε παπούτσια η τοσοδούλα; Ούτε που το θυμάμαι αυτό. Ψεύτης εκείνος που φωνάζει, με κιλά κομπασπού να βαραίνουν τις λέξεις, πως πάντα ερωτεύεται με την καρδιά του και τα δίνει όλα. Ποια ήταν η τελευταία φορά που συμβιβάστηκες; Φοβόσουν, άρθρωσες δυο-τρια "σ' αγαπώ", σε χωρέσανε ένα-δυο αγκαλιές, και είπες: "Είμαι εντάξει τώρα". Μα ήσουν εντάξει; Ξέρεις καλά, θα φύγεις μόνο αν βρεις κάτι καλύτερο και συνάμα ασφαλές. Ένα πακέτο πιο εξοπλισμένο. Η σαχλαμάρα δεν είναι ότι καταπίνεις την ιλλουζιονιστική εικόνα αμάσητη, αλλά πως αυτή η κατάσταση σε κουράζει τόσο, μα τόσο πολύ-αν μη τι άλλο θέλει δύναμη και ώρες για να χωρέσεις σε άλλων τα παπούτσια- και νιώθεις ένα τεράστιο κύμα να 'χει αφήσει το κεφάλι σου στην παρακάτω παραλία. Κι άντε να το βρεις. Θες να το βρεις;
Τα φιλιά μου.
3 σπόροι:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 03, 2006 1:13:00 π.μ. είπε...
Και τα δικα μας.
at: Κυριακή, Μαρτίου 05, 2006 4:55:00 μ.μ. είπε...
Και τα δικά μας επίσης.
at: Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006 12:24:00 π.μ. είπε...
με τόσα φιλιά με κατσιάσατε...:ρ
Δημοσίευση σχολίου